Dat leve Geld

En erleefte Verteller vun Addi Kahl

Grote Geburtsdags-Party vun en düütschen Oligarchen, en rieke hanseatische Schrotthändler. De Fier weer in en Hamboorger Nobelhotel bestellt un he harr so an 150 Gäste un veele Frünnen inlaad. — Pinkelfien weer düsse Fieer, dat kann ick hier vertellen...

Mi harr man för de Musik angascheert un mi dor ’n kommodige Eck towiest, wo ick mien ganze Equipment all een Stunn vörher opbuut harr. — Dat grote Tam-Tam mit veele Laudatien dormang begünn so gegen Klock söss un schull so bit deep Nacht gahn.

As Muskant musst du liedens langen dorbi tokieken, wenn so ’n „Droomschipp-Büfett“ vör di in wiete Feern rüückt un all de lekkern Langusten, Hummers un Perlhöhner, de düer Sekt un gode Wien in deelwies veel to dicke Büker verswinnen deit....

Bi de ganze Danseree dorna över de langen Stunnen bestell ick mi een Glas Rotwien bi den Kellner un later noch een tweetes Glas. Ok twee Buddel Selters, de jümmers verdeelt över de lange Tiet Standard bi so ’n Fiern för den Döst sünd.

Nächtens üm half veer weer opletzt Sluss un ick kunn miene Instrumente afbuun un in mien Auto in de Deepgaraag verstau’n. Sweetnatt un dootmööd vun de Anstrengung den Kopp opletzt torüch an de Sitzlehn leggen un eerst maal fief Minuten Luft halen. — So gegen Kloock fief in Frööhtiet kööm ick nagraad tohuus an, mien Fru würr waak, noch fix duschen un denn opletzt in maddeligen Slaap fallen.

Sünndagmorgen mit strahlende Sünnschien, jümmers uns Goorntieden mang all uns Blomen un grote Vörfreid op düsse kostbore Frietiet. — Mien Fru harr leckern Koken backt, as so bi Koffeetieden rüm mien Handy klingel.
„Wer is dor?" — Överraschung, tssscht — dat is mien Hamborger Schrotthändler vun hüüt Nacht? — Ick weer freidig överrascht un dach, he will sik bestimmt bedanken!

Ja, toneegst tominnst. Un denn höör ick sien argerliche Stimm in ’t Ohr: „Op uns Hotelreken heff ick faststellt, dat Se veer Getränke harrn, twee Buddel Selters un dorto noch twee Glääs Rootwien. — Twee dorvun betahl ick, dat anner möten Se sülvst betahlen!"

Ick weer baff un ünnerbröök den Anroop: „Ick meld mi later torüüch!“ Dat müss ick
eerstmaal verknusen! — Mien Fru keek mi entgeistert an un meen denn spraaklos: „Is dat würklich wohr? Wat för ’n Giezknüppel weer dat denn even? — Is de Mann denn noch bi Troost? — Du“, sää se forsch, „ick geev di den Raat, roop fuurts in dat Hotel an un laat di en Reken över alle veer Getränke schicken un denn betahlt wi allens sülven, wat du dor drunken hest!“

Poor Daag later klingel sülvige Hamboorger Telefon-Nr. un denn de bekannte Stimm vun den rieken Oligarchen: „Moin moin, Se hebben ja alle veer Getränke betahlt! Ick wull doch twee dorvun övernehmen, heff ick doch seggt. — Woans krieg ick denn nu mien Geld för twee to veel betahlte Getränke weller törüüch?!"

Bi düsse Fraag heff ick denn mien Handy eenfach afstellt.