Ole un Ruth
|
Se fraagt ehrn Mann: "Wo du nu in Penschoon gahn büst,
much ik mi ok geern maal ´n fien' Lenz maken, warrst du mi helpen?" Sien
Fru sett sik in ehrn kommodigen Sessel, sleit 'n Book op un will anfangn
to lesen. Na ´n halv Stünn treckt he sik den Mantel an und geiht
ut´n Huus. Se is unruhig, finnt keen Konzentratschoon, mutt jümmers an ehrn Mann denken, de nu alltiets tohuus is, un wat se harr beter maken kunnt, dormit he nich so alleen rutgahn mütt. Se steiht op, geiht op'n Böön. Baben weit se nich mehr, wat se hier doon wull. Se stolpert över ehr Teikensaken un kraamt in ehr rüm. Fröher, dor hett se doch so geern teikent, dat hett ehr jümmers so goot doon, hett ehr niege Kräft geven.. "Nu, wo he penschoneert is un bereit, mi ´n beten to helpen, kunn ik meist ok maal wedder teiken. Aver erstmaal mutt ik den Huushold ´n lütt beten beter mit em afsnacken. He wull jo nienich wat dorvun weten. Later warr ik denn to mien Teikensaken trüchkamen", so snackt se mit sik sülven. "Villicht, wenn he sik nu anstellig wiest", sinneert se wieder, "villicht maakt em de Huushold sogor Pläseer, kann't een weten?" Man nu mutt se sik toeerst beten wat nütt maken. Se mutt't wedder goot maken, wat se anstellt harr. Se mutt em wiesen, dat se egentlich för sik sülven gor nix bruukt. Bet op ehrn Mann. Se leggt de Wäsch ornlich tosamen un bösst sien Antog,
un ehr fallt in, dat he em doch nu fast gor nich mehr antrecken kann,
jedenfalls nich mehr för sien Vördrääg. Un ok
nich mehr, wenn he op sien Platz in de Uni geiht. Dat is jo nu gor
nich mehr sien Platz, aver lotlaten kann he den Gedanken noch nich.
Un se bösst dat goode Stück un bösst op un daal un
hangt dat rut to'n Lüften. Later will se em noch ´n lütt
beten överplätten. Vör
Johrn hebbt se ehr Leevstes afgeven müßt: ´n Jung,
´n fienen, klooken Jung, ehrn Söhn. Dat hett lang duurt,
bit se wedder ünner Lüüd gahn is, un ganz över
wegkamen warrt se wohl ehr Levdaag nich. Dat hett to un to wehdaan.
Mennigmaal, wenn se slapen will, lopen ehr de Tranen de Wangen daal,
un oftins mutt se slucken un sniefen. Denn nimmt ehr Mann ehr in'n
Arm un se weinen beid tosamen, bit se inslapen sünd. Jümmers
dröömt se vun lütt Karli mit dat lockige Blondhaar
un de blagen Ogen, ok wenn he all groot west is, as sien Stunn slaan
hett. Groot weer he, breit, so as sien Vadder, un sien Haar wörrn
later binah swatt woorn, so swatt as de vun ehrn Vadder. He weer so'n
leven Jung wesen, alltiet fründlich un tovörkamen. Un so
een mutt denn to See fahrn un ünnergahn. Mit 23 Johrn. All fröh
gell sien Sehnsucht to de Seefaahrt hen, un de See hett em denn ok
glieks behollen. Seihn hebbt se ehrn Jung nich mehr. Se hebbt em nich
wedderfunn, dor baben bi Spitzbargen, wo sien Iesbreker vun instörten
Gletscher zermalmt worrn weer. Nee, se will nich jümmers an fröher denken, de Gegenwart hett ok ehr Recht. Dor weer jo nu ehr Mann in't Huus, un de geiht noch jeden Dag eenen Weg: Hen na de Universität, kieken, op ahn em ok allns in de Reeg is. Mennichmal geiht se mit em, aver wenn't em vörmiddags ut'n Huus drifft, so harr se ok noch to doon. Mutt jo allns sien Ornung hebbn, ok in Huus un Goorn. Hüüt sünd se nu beid tohuus bleven. Dat regent un störmt, un is so'n richtigt Hamburger Schietwedder. He sitt an'n Schrievdisch und spekuleert, wo he üm disse Stünnstiet
vör een Johr west is. Dor fallt em in, dat weer in Berlin op
jichenseen Kongress. Dat Thema - wat weer dat man noch för'n
Thema? Em will dat nich infallen, un dat hett he nu all oftins, dat
he so een Gedanken nich mehr to Enn denken kunn. Dor harr he ´n
Lück. Un dat quält em, he mutt nu jümmers an disse
Lück denken. Dat is pienlich, un sien Fru dröff dat nich
marken, sünst makt se sik Sorgen. Dörbi ward em ´n
lütt beten klöterig tomoot. Aver, denkt he wieder, oftins
hett he in de letzt Tiet ok markt, dat se wat vergeten deit. Dat kümmt
nu mehr un mehr vör. Denn denkt he, wo hett se blots ehr Gedankens.
Seker bi unsern Karl-Georg in Spitzbargen. Aver dat em dat mal sülven
passeern kunn, nee, dat kann he nu ok noch nich glöven. He hett
doch jümmers sien gröttst Kaptaal op'n Hals dragen! Un nu
markt he, wo weh dat deit, totogeven, dat he nu ok bi lütten
oolt warrt.
"So", wiest se em an, "hier is ´n Ei, un hier
is de Stoppuhr. Wenn nu dat Water in dissen Pott kaakt, denn leggst
du dat Ei in't kaken Water, stellst de Klock op 8 Minuten, un wenn
se klingelt, is dat Ei goot. Denn nimmst dat rut un schreckst dat
ünner kolt Water af. Ik gah nu in'n Goorn un haal uns ´n
poor Tomaten un'n Gurk." Na 10 Minuten kümmt sien Fru wedder rin, kickt em fragend an,
he kickt freudig trüch un will ehr graad vertellen, wat he entdeckt
hett: "Kiek maal, dat maakt so kommodig blubb - blubb... un..." Op'n Weg in't Krankenhuus denkt se: "Wo kann dat blots angahn,
dat he so tüdelig woorn is. Aver dat hett ok wat Goodet för
sik. Dat is so, as will mi de leve Herr in mien Öller ´n
Ersatz för mien Karli schenken, för uns verloren Söhn.
´n Mann
heff ik heiraadt, ´n Söhn heff ik verloren, un nu warrt
mien Mann jümmers wedder as mien lütten Jung." Un ehr
warrt ganz warm üm't Hart. Achtern Stüür foolt se in
Gedanken de Hann: "Herr, ik dank Di, dat Du uns tosamenföhrt
hest! Aver ´n beten helpen schallst em nu ook. De Ümstellung
op Huusmann is noch ´n beten wat swoor för em. Wi beid
möten Gedüür hebben. Dat wi tosamen blieven köönt,
dat is dat gröötste Geschenk, wat du uns maken kannst."
Amen to seggen, harr se vergeten, wullt't graad noch tofögen,
dor denkt se: "Dat mit dat Lesen, dat mutt ik nu woll erstmaal
opgeven, aver so lang ik em behollen kann, Herr, so lang will ik denn
ok geern op't Lesen verzichden. He kummt tovörderst, so as domaals
uns Karli. Amen!" Elfi Bock, 7. Juni
2002 |