Womit dat Öllerwarrn anfangt

vun Günter Schiller

Een Doogs droopt sik twee öllere Mannslüüd, de sik lang nich sehn hebbt. No dat groote Hallo un Freid sik to sehn, no so lange Johrn, kümmt ok de Froog op, wo em dat so geiht, Familie un so wieter. De twee klöönten een beten över düt un dat, över de verscheden Soken, de een dat Leven opleggt hett, de lütten Zipperlein un wat so all'ns in de wiete Welt passeert, Football, Autos, wat de Keerls so snackt. Ok vun fröher, wo all'ns so veel beter wesen is.

Denn seggt de een to'n anner: Nu fangt dat mit mi so langsom an mit dat Öllerwarrn. Mien Been un Arms ward jümmers stiefer, ok mit dat Eeten, so lala. Wenn ik so doran denk, wat ik fröher wegputzt heff! Dor bün ik mit een Seniorenteller hütigen Doogs tofreden.

Mit een Ohr heff ik beten Malöör, dor verstoh ik nicht all'ns, wat de anner so snackt, ik glööv, mit een Ohr fangt dat Öllerwarrn an, aver dat anner, dat is kregel, ik kann dormit goot höörn.

Snack doch keen Tüünkroom, seggt de anner Keerl, dat glövst du doch sülben nich. Een Ohr alleen mookt di nienich öller. Dummtüüch.
Nee, nee, dat is seker so, seggt de Eerst.
Ik will di dat mol verkloorn, vör een poor Doog bün ik to'n Wittkittel hen för en Unnersöken. Heff em vertellt, wat dormit is, un heff seggt, dor is wiss en Proppen in, der dorvör sitt.
De Dokter kiekt mit so'n Rohr un Spegel in mien Ohr rin, prökelt mit de Sonde rüm, kunn ober nix finn', so seggt he. Denn nehm he so'n Ort Püster un puust in mien rechte Nees. Jungedie, ik heff mi no nie so verfeert as in in düssem Momang, dat weer so as en Backs in't Gesicht. Doktor, hol op, heff ik bölkt, mook dat nienich wedder, dor vergeiht een jo dat Hören un Sehen!

Aber dor sitt keen Proppen vör, seggt de Wittkittel, dor kann ik nix moken; wenn man öller ward, koomt dat vun sülven, dat is de Natur, dormit mutt een mit leven. Medizin gifft dat nich dor gegen. Dor mutt bald en Höhrgerät ran un dat utglieken.
Denn heff ik to em seggt, Doktor, dat kann doch nienich angohn, dat een Ohr slechter höört as dat anner, de sünd doch beide gliek oolt!

Dor smustergrient he en beten un seggt: Tööv blots af, dat anner ward mit de Tiet ok slechter warden, kannst mi dat wiss glöven. Dor gifft dat keen Ophollen. Nee!

Jo, un de Wittkittel hett recht beholen — nu mutt ik seker en Hörgerät köpen. Kannst seggen wat du wullt, dat Öllerwarrn fangt mit een Ohr an!