vun Heinz Rehn "Du Mama", fraag Jehann, een Jung vun good veer Johr, "wat ward Nikolaus mi vunabend bring'n, wenn ik den Schoh vör dat Fenster stell?" Mama keek wat nadenkern. "Ja, wat ward he di bring'n? Ik weet dat nich, kummt op an, wo aardig du ween büst un wat he so in sien Sack hett. Villicht en Zuckerkringel, en Peperkoken, en Marzipanschwien oder villicht ok en Wiehnachtsmann ut Schokolaad. Aver de kriegt blots Kinner, de ok recht aardig ween sünd." To Slaapenstied keek Jehann op sien Schoh. Welk schull he nehm'n? De alldaagschen Steveln weer'n schietig, un Mudder hett seggt, dat he blots wat in blankputzte Schoh leggt. Schull he een vun de sünndaagschen Schoh nehm'n? De weern blank un glänzen. Aver nee, de weer to lütt. Dor pass de grote Wiehnachtsmann nich rin.
An annern Morgen jump Jehann ut Bett, seeg den Stevel, maaks grote Oogen un wull nich gläuben, wat se seeg. Blots en Ruut steek in den Stevelschaft, sonst nix keen Wiehnachtsmann, keen Marzipanschwien. Bedrüppelt leep he na de Köök. Dor seet Mudder an
Fröhstücksdisch un fraag ohn optokieken: "Na, vertell,
Jehann, wat hett Nikolaus di
"So, un wat maakt wi nu?" fraag Mama. "Ah, ik weet wat. Du moolst em en Bild un dor ünner schriewt wi: Leve Nikolaus, dat Bild heff ik för di moolt. Mama hett mi vertellt, dat du för jeedeen Kind blots een Stück to Schnubben in dien Sack hest. Dat heff ik nich wußt. Aver ik bün doch aardig ween. Nu segg, leve Nikolaus, kannst du nochmol in dien Sack kieken, ob de Wiehnachtsmann, de ik hebb'n schull, dor noch binn' is. Un wenn du em finn'n deist, denn kannst du mi em denn nich vunobend in den Schoh legg'n." Mama keek op: "Wat meenst Du, schüllt wi dat so schrieben?" "Ja, Mama," sä Jehann, "dat is scheun, aver denn
schriev man noch dorünner, dat ik de Ruut neben den Schoh op
de Finsterbank legg. De kann he wedder mitnehm'n, de will ik nich
hebb'n." 8.12.2010 |