En Angeliter vertellt:
Nevelmaand-Gedanken

vun Helmut Marxen

"Wo Rook is, mutt ok Füer sien, sä de Düvel, dor greep he in Peerschiet." — Mit disse Satz keem de Karkendeener verleden Sommer op mi to, as ik op unse lütte Karkhoff in so'n schulige Eck op en Bank seet un mi jüst Füer op mien Zigarr kregen harr. Sommerdags spazeer ik geern mal hier dörch. So schön swichtig is dat ümbi, alleen de Vagels jiepeln liesen in Boom un Busch.

Fiete Schüffel, sö nömt wi unse Kuhlengräver, leet mi nich lang kommodig druseln. He wull Füer op sien Piep hem un harr keen Rietsticken mehr. Jüst so'n Füertüüg as ik harr he ok hatt, vertelle he mi. Harr he tosett, as he unse Barbeer op de Reis bröcht harr. Peter Schraap weer annerjohrs en grote Liek, besunn ik mi, denn jedereen bi uns in't Dörp harr em jo kennt. "Ünner all de Kränze hett he ok noch mien Füertüüg mitnahm", sä Fiete binah vergnatzt. Denn keem noch achteran: "Dorbi kunn unse Putzbüdel nix dormit opstelln, denn Peter schmöke jo nich."

Sien Arbeit weer nix för mi, geev ik unse Karkendeener sietsbi op de Bank to verstahn. Aver dor harr ik wat seggt! "Op disse Welt is de mehrste Arbeit an de Eer, un ik kann mi keen betere Arbeit vörstelln", full Fiete mi in't Woort. Sünndags geev dat uter de Preester keen Minsch in dat ganze Kaspill, de so wichtig weer as de Karkendeener, kreeg ik nu Bescheed. Mitünner weer he bi so'n Begräffnis sogor noch wat wichtiger, bötte Fiete noch wat krötig na. "Wer sik bi uns ut de Kark utmelln deit, de kümmt ohne Preester ünner de Eer. Aver ohne mi löppt nix!" Bannig övertüügt meene Fiete denn noch: "Ik heff'n basige Posten, orig wat beter as du mit dien Schrieverie!" To dit Kapittel harr Fiete Schüffel denn glieks noch as oole Snack paraat: "Kopparbeit grippt an, sä de Oss, dor truck he to'n eersten Mal en Ploog."

Bi dat harr mien Banknaver binah sien Knösel vergeten. As he wedder örnlich Treck ünner de Kraam harr, keem he denn ok op sien Arbeit torüch "Lehrtiet gifft dat för Kuhlengrävers un Karkendeeners nich, dat mutt'n allns op'n Stutz alleen mitkriegen", fung he nu an. Dorbi bruke he doch nich alleen Knööv för Schüffel un Spaden, bedüde Fiete mi. Weer ok Plie nödig, üm dat jedereen recht to maken. So passe he bannig op, dat en verdrägliche Minsch sien letzte Platz bi jüst so'n liedsame Lüüd kreeg. Wokeen as Queeskopp in't Dörp rumlopen harr, de passe bi de Enn nu mal nich bi trüchhöllern Dörpslüüd. Elkeen kreeg bi em sien Platz in Roh un Freeden as he dat verdeent harr, meene Fiete noch. Binah fierlich, aver wull doch wat mehr smüüstern keem denn noch: "Dat weer Gottes Woort in een Suus, sä de Jung, dor harr he de Bibel in dat Pietschenband."

Fiete Schüffel gung denn wedder an sien Arbeit. He wull Frieda Schnack ehr Graffsteed torecht kriegen, se schull de annere Dag op ehr letzte Tuur bröcht warrn. "Ehr gung de Tung jo tietlevens as so'n Lämmersteert, aver pralle Sunn kunn de oole Rötertasch nich af. Dorüm kümmt se nu schaddig ünner de Bökenreeg", reep Fiete mi noch to, as he wedder aftrecken dee.

Vun dor an heff ik öftins mit unse Kuhlengräver beten klönt, wenn ik em op de Karkhoff wies wurr. Eenmal kunn ik blots hören, as ik mien Runne dreihn dee: "So, Frieda, nu bist du de längste Tiet alleen wesen. Dien Heine kümmt di nu övermorrn achterna". Dorbi smeet Fiete een Schüffel Sand üm de anner ut'n frische Graff över de Kant. As ik nu weten wull, för wat vun Heine he dor buddeln dee, dor kreeg ik unse Karkendeener meist vergrellt. Vun nerrn reep he: "Ik buddel hier nich, ik graaf akraat Spitt üm Spitt, so as sik dat för'n örnliche Graffsteed mit rundüm schiere Kanten hören deit!" Disse Kuhl weer sien Naver todacht, de al wat länger nich recht Lust harr un wannern hier noch op unse Welt. Nu harr he dat denn jo schafft, meene Fiete un denn: "Nu geiht de Reis los, sä de Papagei, dor glee de Katt mit em to Böön."

Üm nu ok sülm nüüste Bericht ut dat Dörp to geven, vertelle ik Fiete, dat unse Vehhändler bös Malöör mit Auto hatt harr un nu in't Krankenhuus leeg. "Dat schmitt em nich üm, he blifft nu bi dit Wedder nich doot", stelle Fiete snippsch fast. Worüm he dat wull weten kunn, ok dorto bleev Fiete mi de Antwoort nich schüllig: "He is en verdreihte Dweerkopp, ik bin siet Johren dörch Swienhannel mit em vertöörnt. Nu tru ik em to, dat he sik ut luter Dweerigkeit mal bi dulle Frost afstell maken deit, dormit ik mi denn mit de knakenhart infroren Schiet för em afmarsen kann un een ganze Dag extra pickern mutt. He tövt noch, dor bin ik mi wiss
op." Fiete kunn sien Lüüd miensant goot taxeern. De Vehhändler jedenfalls keem dörch.

Aver för sik sülm hett Fiete Schüffel sik verdaan. Man poor Weken later weer en junge Keerl op unse Karkhoff bi disse Arbeit, för de siet Johr un Dag unse Karkendeener tostännig weer. Glieks achter de Doornhääg, wo op de anner Siet de Straat Fiete sien Tohuus harr, weer nu de Uthölpsmann bi en Graffsteed togang. För Fiete Schüffel! Sien Hart harr em op'n Stutz vun de Fööt kregen. "Nu hett he de Schüffel för immer ut de Hannen leggt", sä de nüe Mann to mi. Sien egen Platz harr Fiete sik al vör Johren plackt, kreeg ik nu to weten. Vun disse Platz kunn he över de ganze Karkhoff kieken, as he dat sien Leven lang ok ut sien Stuuv wennt weer, so harr he do to unse Preester seggt.

"Nu sind wi dormit lang, sä de Düvel, dor stook he de Propp in sien leddige Köömbuddel", besunn ik mi op so'n Snack vun Fiete un brabbel dat so bi mi hen. De nüe Arbeitsmann op Fiete sien Arbeitsplatz keek mi mit grote Ogen an un truck so'n beten verbaast de Schullern tohööcht.
Wat harr he anners ok wull doon schullt.

Fiete Schüffel schüffelt nich mehr.