Grootmoders Negentigsten

vun Günter Schiller

Hermann, de Enkelsöhn, sitt in de gode Stuuv in un weer an't Studeern för de Geboortsdagsreed för Oma ehren negentigsten. He harr de scheune Opgaav övernahmen un wull düsse Reed nu in besünnere, gode un ok vörnehm Wöör op dat Pappier bringen. Un so fung he dormit an:

"Leve Urgrootmoder, Moder, uns leve Oma!
Vundaag is dat mal wat afsünnerlichs, du büst opstunns un Daag negentig Jahr oolt, un so sünd wi all tohoop kamen, düssen denkwördigen Dag mit di to fie—"

"Hermaaaaannn!" Hermann sien Fru bölkt vun de Köök na de Stuuv, wo Hermann bi dat Formoleern vun sien Reed weer.

"Wat gifft?", bölkt he nu trüch.

"Hermann, hest du ok all de Naam för de Inloden tohoop?"

"Klaar Erna, is allens in de Reeg, maakt di man keen Gedanken daröver. Is allens Paletti." — So, wo bün ik stahn bleven? "Düssen denkwürdigen Dag mit di to fiern." Mmh, dat is goot, dat hürt sik goot an."

"Hermaaaaann!"
"Wat is denn nu all wedder!?"
"Hest du ok an de Gäst, de vun buten kamen, dacht?"
"Ja, ja, Erna, ik heff allens opschreven, op en egen Zeddel."

Ik glööv, ik fang noch eenmal vun vörn an. "Leve Oma, wi graleeren di vun ganzen Harten to dien groten Runden, un nich bloots wi vun de Familie sünd vundaag tohoop kamen, nee, sogar uns Börgermeester un de ganz Gemeenraat, de lot sik dat nich nehmen, di to dien Negentigsten to grale…………..."

"Hermaaaann!"
"Dunnerslag, wat is denn nu al wedder los!"
"Hermann, ik weet gor nich, un ik fraag mi, wat ik wohl antrecken schall?"
"Mien Söten, treck jüst dat lütte Swatte an, dat steiht di sünnerlich goot. Passt jo ok allerbest för so'n Anlass. Un dat speelt ja ok nich so'n sünnerlich grote Rull." (Grummel, grummel!)
"Wat seggst du? Mann, Hermann, wenn de Prominenz, un de vun dat Daagbladd, un villicht no en Fotograf mit sien Knipskasten hier opkrüüzt, dar speelt dat wohl en Rull. Dar will ik mi doch nich blameern!"
"Erna, treck an, wat du wullt, ik mutt mien Reed to Enn bringen!!!"

O Mann, nu heff ik al wedder den Faden verloorn, ik fang nochmaal an. "Mien leve Oma, hüüt vör negentig Johr büst du op düsse Welt kamen, dat is en verdammig lang Tiet. Un för düssen Dag is sogar uns Börgermeester mit sien Parteigenossen hier opkrüüzt, di to graleeren un ehre Opwarten to maken un ehre Wertschätzen to överbringen. Dat is man nich so eenfach nich. Nee, dat is schon wat ganz Besünneres. Denn düssen Dag, den fiert man bloots eenmal." ( So'n Tüünkraam, jedeen Geburtsdag fiert man eenmal.) Hauoha, wo bün ik stahn bleven?

"Hermaaaan!" De Fruu bringt mi meist in de Brass! — "Jo, mien Söten, wat is nu all?"
"Meenst nich, wi schall noch'n Inloden in Daagblatt rinsetten? Wenn wi nu een vergeten harrn, den mööt wi uns jo wat schamen!"
"Nee, Erna, dat is nich nödig, is allens klaar, ik heff de Lüüd, de dat angeiht, all anschreben, dor kannst op af!"

Nu aver, nu will ik dat mit de Reed in de Reeg un to Enn bringen.
"Hermaaaan!"
"Wat is nu al wedder, ik warr meist fimmelig un füünsch!"
"Hermann, wi hebbt keeneen Kantüffel in de Köök, holst mi en paar ut'n Keller, du weetst ja, ik goh dor nich geern rünner, wegen de Müüs."
(De Olsch bringt mi bald op Hunnert!) "Ja, mien leven Schietbüdel, ik hol di de Kantüffeln. —— Erna, dor sünd aver keen mehr in de Kantüffelkist!"
" Denn karjool man glieks in de Stadt un kööp man fix welk, du weetst ja, Grata, dat sünd de Besten!"

(De Bessen maakt mi meist bregenklöterig, ik mutt doch mien Reed fardig schrieven!) "Mien Leevste, kannst dat nich sülben maken, ik bün mit mien Reed vull in de Gang!"

"Leve Oma, wi sünd hüüt vundag tosamen kamen, Afscheed to nehmen, — Mann so'n Quatsch — üm mit di to fiern, mit de Familie, all de Kinner, Enkel, Urenkel un ok den Börgermeester un de Raat in Corpore sünd dor, üm to graleern un se wünscht di för de neegsten 90 Johr allens Gode!" — Mmh…

"Hermaaaan!"
"Wat is nu wedder, Erna!!!"
"Hermann, wenn du nich geihst, den goh ik sülben na de Stadt un kööp in."
"Dat is'n gode Idee, Erna, goh man sülvst, ik heff to doon!!!" (Grummel, grummel...) So kam ik nienich vun de Stell. Nu langt mi dat, ik mook dat kort un bünnig un bring dat op den Punkt, is meist dat Best.
"Leve Jubilarin, uns leve Oma, nu büst du vun Dag negentig worrn, dat weest du jo sülben best. Un dorüm gifft dat vundag en grotes Fest, wat en groten Hupen Geld kost. Sogor uns Börgermeester un de Gemeederaat sünd dorbi, as jümmers, wenn dat wat ümsünst gifft. Se maakt grote Spröök un dormit is achtern nix as blaue Luft." As de Politikers dat so an sik hebbt. ——

Mmh, nee, dat kannst so nich schrieven, dat gifft seker en Schererei. De sünd meist as Mimosen, de vun dat Amt, dor mutt een bi oppassen, wat man seggt. O Mannomann, mi schiet dat an, de Reed, de ganz Kleedaasch!
De Düvel schall de Reed halen, milangt dat nu, de ganz Fier un dat Gedööns! Weg dormit.

Süh, so keem Oma ehr negentigste ran, un Hermann harr orig Muffensusen, as he opstunn un de Ogen vun de ganze Runn sik na em wennen dään. "Leve Oma! Ääähhh..."

Na fief Sekunnen "Äh" stunn miteens Erna op, sien Erna — dat Champagnerglas in de Hand — heel smuck sehg se ut in ehr wienrood Kleed, un mit de Hoor harr se jichenswat Afsünnerlichs maakt, wat aver schick utsehg. "Leve Oma! In düt Champagnerglas stiegt vele Parlen op, villicht so veel as de Levensjohr, op de du trüchkieken deist. Wenn ok dien Levensjohr nich jümmer so prickeln un strahlen ween kunnen, so streevt se doch liekers all na baven, na't Licht un Glück, un wenn wi ehr vun buten ankieken doot, denn lett dat, dat se all un een wunnersaam blinken doot. Vör allen aver schallst du, leev Oma, weten, dat du uns schöönste Parl büst — hier in uns Midd an düssen Disch. Un so schall dat blieven, so vele Johren lang, as Parlen in düt Glas blinkt! Proost, leev Oma, du schast leven!"

Verlichtert, ja erlööst stimm Hermann in: "Ja, uns Oma schall leven!"

So maakt jedereen dat, wat he orr se good kann. Un ik glööv, dat is ok heel good.