Navigaschoon

vun Heinz Tiekötter

In Düütschland bruukt de Minsch för allens en behördlichen Verlööf. Keen Minsch droff fischen or jogen, wenn he nich den Nowies för de Befähigung hett. De Minschen vun de Woterkannt treckt dat no See. Ok dor kümmt eerst 'ne Utbillung un en Prüfung op di to, bevör dat de Spooß anfangt. Wenn du buten op See de grote Freeheit geneten wullt un gläuvst di seker vör de Kontrullen, to'n Bispeel op de Flensborger Föör, wiet weg vun de Amtsschimmel, kümmt een vun de Blauen Polizeibarkassen un will diene Papieren kontrollieren. Op See hollt se di öfters an, as op de Stroot.

Nich vele Minschen warnn hüüt op Anhieb ehre Fohrerschienprüfung nochmol bestohn? Dat sülbige Problem hett een ok bi de Navigaschoon. In de Segelschool hest du leernt, dat 'n Kreis 360 Grod hett un elkeen vun düsse Grod ünnerdeelt is in sosstig Minuten. Un wenn du ut de Schooltiet noch weetst, dat uns Eer veertigdusend Kilometer Ümfang hett, denn deel du mol düsse Veertigdusend ........ Ach wat, dat ward to viegeliensch, ik holl all op!

Kiek, so geiht dat den Freetietschipper ok. Öber sienen Kompass peilt he Landmarken an. Linkerhand den Karkentorn un rechte Siet en hogen Schosssteen. He treckt mit Bleestift Streeken in de Seekord, üm sienen Standoort to bereken. De Koord sütt mit de Tiet ut as de Schnittmuster vun Tante Mimi. De Schipper feuhlt sik as'n studierten Koptein, wenn he öber de Seekoort hangt un Tallen murmelt. Richtig as'n Nautiker!

Jede halbe Stünn turnt he no ünnen un murmelt wedder för sik hen. He mookt 'n Krüüz op de Koord un treckt nee Streken. He kiekt op de Logge — dat is de Tacho vun en Schipp —, kratzt sik achtern an Kopp, dor, wo bi em de nautische Verstand sitt, pröövt allens noch mol un haut sik sülmst op de Schuller. Denn klattert he no boben, mustert siene Besatzung minnachtig, denn de köönt sowat nich, un lett sik 'n Buddl Beer holen. He harr de glieks mitbringen kunnt; man doch nich bi siene Stellung an Bord!

Wenn de Stroom vun vürn un den Wind vun de Siet vergeten worrn is, denn ensteiht 'n groten Ünnerscheed twüschen dat Krüüz op de Koort, wo he nu sien mutt, un de Realität. Is ober nich so slimm; he hett'n Kieker un söcht an Land no ene Hobeninfohrt un op de stüert he denn to. In düsse Tiet ward he keen Frogen beantwurten.

Is sien Kohn anbunnen, mutt de Mannschop Kloorschipp moken un he geiht an Land to'n Bäcker. He köfft 'n Tüüt vull Rundstücken or Koken. Nee, nich för dat Freuhstück an neegsten Dag. Man op de Tüüt is doch opdruckt, wie de Hoben heet, in den se grod ankomen sünd. Dor steiht denn to'n Bispeel: Danske Hofbageri in Marstal. Kiek, schoon weet he, wo he nu is! Un dorüm heet düsse Praxis ok de Bäcker-Navigaschoon!

Mark di doch mol: "Geiht de Sünn op in'n Westen, muss du mol dien Kompass testen!"