Mudder tövt Geschicht för een ole Fru. Vun Angela Ehlers Dat Heim is wunnerscheun un heet ok so: Altenstift Elbblick. De Minschen dor sünd nett un fründli, man all bi lütten op den Wech, ut de Welt to gohn. Se kennt sik all, aber likers holt se meisttieds Afstand. Dat sünd se so went, dat hebt se jümmers don, se sünd trüchholend öller worn. Ida ok. Ida is een noble ole Dam ut de feine Gesellschaft.
Ida hett ok Familje. 'n berühmte sogor! Ehrn Söhn is Minister.
Ministers sünd jümmers in Deenst, de hebbt keen Tied, bi'n
besten Willen ni. De sünd ok jümmers op Reisen in de wiede
Welt, un wenn se tohuus sünd, denn mööt se mit dat
Wahlvolk schnacken, dormit se ok dor baben blievt, wo se ankom sünd.
Dat weet Ida ok. Un to'n Glück givt dat ja all de bunten Blöör
un dat Fernsehn mit de veelen Senders. Dor kann Ida ehrn Jung bekieken
un mitünner, wenn keeneen bi ehr in ehr feine Stuuv is, denn
schnackt se sogor mit em. Siet twee Johr hett Ida ok een Handy. Dat
hett se kreegen, as se tachentli wohr un ehrn Jung bi ehr vörbikeek.
Natürli is ehr Söhn ok verheiraad. Dat is man in sone Posischon
ja meistieds. Un he hett ok Kinner, dree sogor, twee Jungs un een
Deern. Ida hett sik bannig freut, dat ehrn Jung 'n Fru funn harr un
dat se so scheune, gesunne Kinner harrn. Un Ida harr dor ok keen Arbeid
vun, ne, se hett ja sölm jümmers arbeid, solang dat gung,
hett ja ehrn Söhn optrecken un em studeern un Karriere maaken
laaten müsst. Ehr Schwiegerdochter wo heet se noch glieks
hett jümmers ehr eegen Öllern fraagt, wenn dor wat
to hölpen west weer. Un sölm arbeiden hett düsse Fru
ja ok ni bruukt, ehrn Söhn bröcht jümmers nuch Geld
tohuus.
![]() Düssen Haarst maakt dat Stift een Utfluch na de Heid. "Laat mi man tohuusblievn!", hett Ida seggt, "mit mi hebbt ji blots'n Barg Wöhlerie mit den Rolli un so! Laat mi man'n beeten op de Terrasse sitten un na de Elv rinkieken!" Se hebbt ehr all besnacken wullt, aber Ida bleev bi ehr Meen. Een paar ganz Gebrechliche bleven in't Bett un Ida bleev op de Terrasse. Namiddags Klock twee keem de Zivi mit den Koffi un een besünners
Stück sneerigen Koken. "Dat heff ik Se holt, Ida. Ik kunn
dor nich för trechtkomen, dat se int Huus bleeven sünd."
Ehr woor beid so komisch tomood un de junge Mann güng gau af.
Man dat duert blots'n paar Minuten, dor kloppt he weller an Ida ehr
Döör. "Ida", secht he ganz tögerli, "dor
buten steiht 'n junge Deern und behaupt, se wull na ehr Oma. Hem Un denn hett de Deern 'n Stünn lang schnackt un schnackt un
kunn gorni weller opholn. Se hett vertellt, dat se in de School so'n
Fach hebt, dat nömt sik Ethik, un dor hebt se den Opdrach kreegen,
sik soschial to betätigen wo, weer de Schoolmeestersch
egol west. Un dor harr se doran dacht, dat ehr Oma doch in een Heim
weer. Ehr Mudder harr se dor nüms vun vertellt, de intresseer
sik nich för de School, de weer sowieso ni so oft bi't Huus.
Se weer jümmers alleen mit de Huushöllersch un de harr seggt,
dat se dat man maaken schull un "Oma," seh de Deern, "störe ich dich auch?"
Dor harr Ida to'n iersten Mol in all de langen Johrn alleen ni mehr
dröög dalschlucken kunnt, dor harr se weent un weent. Een Dach keem Johanna bi Ida in dat Stift an un sä: "Papa kommt!" Ida verstüng ni ganz, wat de Deern meen. "Papa macht wieder einmal Wahlkampf. Er hält eine Rede in der Stadthalle und wir gehen hin!" Ida meen, de Deern harr ehr klook verloren, aber de leet sik nix mehr utschnacken. "Wenn dien Mudder dor wies üm ward, Johanna-Kind!" "Oma, die interessiert sich nicht dafür. Die ist sowieso verreist!" Ida dacht doran, wo einsam un alleen ehrn eenzigen Jung wohl tomeern in düsse Welt stünn, sä aber nix. Den Dach keem de Deern fröher as sünst, hol Omas Schapptüch
rut un maakt ehr stadtfein. Un Ida, de lang rutharr, dat ehr Enkeldochter
dat, wat se sik in Kopp sett harr, genauso dörchsetten düng
as ehrn Söhn, Ida wor de Dame der Gesellschaft, de se
fröher jümmers ween weer. De Zivi holp d In de Stadthalle weern Dusende vun Lüüd, Reporters, Fernsehteams,
Oppassers un wat ni all. Johanna schoof Oma Ida in'n Rollstohl na
vörn. Jedetmol, wenn dat stocken düng, sä se: "Entschuldigen
Sie bitte, aber unser Platz ist da ganz vorn!" Denn wor dat muusenstill in de heel groode Hall un he füng an
to schnacken. He schnackte vun dat Geld un de Staatsfinanzen un dat
dor keeneen so good mit ümkunn as he. He vertell vun dat groode
Ansehn int Utland un vun de Opgoben, de noch op süm Partei töven
düngen. "Weest du överhaupt, wat töven is, mien
Jung? Hest du nich jümmers een hatt, de vör di tövt
hett?" He harr sik in Raasch schnackt un wull sien Tohörers
mitrieten. Dorüm vertellt he nu ok ganz wat anners, as wat op
sien Zeddels stüng. He vertell, wat sien Mudder em jümmers
so krit Ida dacht, de Footborn müst nu opengohn un se dorin wechsacken, dor hörst se blang siks een kloore, helle Stimm: "Papa, hier sind wir Oma und ich!" Angela Ehlers
|