He wull em mitnehm
Geschicht för een lütten Engel. Vun Angela
Ehlers
De Kinner stoht vör de rotwitten Bänners op'n Hoff vun
dat groode Mietshuus un beluert sik den Oploop in't Dörp. De
Krankenwaag un de Dokter sünn all weller wechjaagt, de Polizei
ist bleeven. Un de Polizei ward jümmers mehr un mehr. Na een
Tied kümmt en Auto mit quietschende Reifens anjaagen. Rut springt
twee Mannslüüd, een mit'n Kamera ünnern Arm. De ward
an de Huusdöör affungen un diskereert luud mit den Polizisten.
De Kinner weet nich, wat passeert is, se hört blots Wörd
as dood, ümbröcht, wo kann angohn, ni mehr normal, un dat
hier bi uns un jümmers so wieder.
Een
vun de Jungs secht:"Niklas is gor ni dor. De speelt doch sünst
jümmers mit uns!" "Wohnt de nich dor boben?" "Ob
Niklas wat passeert is?" "Nee, de is doch ierst söss.
De schall doch nu ierst to School." "Hest du em hüüt
all sehn?" "Sünst is he jümmers buten." "Ik
fraag mol mien Mudder. De weet dat bestimmt." De Jung will int
Huus rin, aber de Polizist fangt em af. He will nüms dörchlaaten.
De lütte Jung fangt an to schnuckern, he kriecht dat bi lütten
mit de Angst to don. "Ik will na mien Mudder. De is dor boben!"
De Polizist nimmt em bi de Hand un bringt em na sien Huusdöör.
Sien Mudder schlütt em furts in de Arms, da hett se all lang
ni mehr don. "Mama, wat is passeert? Du musst mi dat vertelln.
Du weest dat doch. Is wat mit Niklas?" "Wie kümmst
du dorop?" fraagt se heel entsetzt. "He is nich buten, he
speelt nich mit uns un he is ok nicht rutkomen." "Niklas
leevt ni mehr," seh de Mudder un fung an to ween. "Wat ist
mit em?" "Dat kann ik di nich vertelln, dat is to schreckli!"
"Du musst mi dat vertelln, sünst kiek ik in't Fernsehn un
hör in't Radio, wat passeert is!"
Sien Mudder vertell em, dat de lütte Niklas von sien eegen Vadder
ümbröcht worn is un dat nüms dat verstohn kunn. Se
wüsst blots, dat de junge Fru vörhen tohuus komen is un
ehrn Fründ un den lütten Niklas funn hett. Se hal furts
den Notarzt ropen. Den Mann haln se int Krankenhuus bröcht, he
hal noch levt. Aber den lütten Niklas hal nüms mehr hölpen
kunnt.
"Mama, worüm hett he dat don? He weer doch jümmers
leev to uns. Un Niklas hett jümmers secht, sien Vadder is klasse.
Un sien Vadder hal em doch all'n Ranzen un nieget Tüch to School
köfft. Un he weer doch mit em in'n Tierpark. Un güstern
hett he mit Niklas so'n scheune Radtour mokt. Un Niklas hett mit uns
buten speelt, bit dat düster wor." Sien Mudder ween un schüttköppt.
Se kunn gornix mehr schnacken.
De
Jung suust rut, he wull na de annern Kinner un ehr vertelln, wat he
rutkreegen hal. Glöven kunn he dat sölm ni. De Polizist
weer jümmers noch dor nu schull he weller nich na buten.
"Ik mutt dor aber hen, mien Mudder hett mi rutschickt. De weent
un weent un kann gorni mehr schnacken!" De Polizist bröcht
em an de Hand na buten vör de rotwitten Bänner.
De annern Kinner sünd jümmers noch dor un kiekt un kiekt.
Nu sünd dor noch veel mehr Kameras un Reporters un Nieschierige.
Op de Straat stoht de Autos de Lüüd gafft. 
De Kinner beschnackt, wat se rutkreegen hebbt. De Grötteren wüssen
all'n ganzen Barg mehr. De vertelln, dat de junge Fru wechwullt hal,
se weer all halv uttrocken ween. De Mann hal ehr nich loswarn wullt,
he hal jümmers secht, he wull sik ümbringen, wenn se wechleep.
Un nu weer se noch mol trüchkom un hal Niklas un sein Vadder
funn.
"Mensch, aber Niklas, de hal doch bi uns blieven kunnt. Den hal
he doch in Ruh laaten kummt!" "Wat hett de em denn don,
dat he ok dootblieven müsst?" "De hal doch bi de Mudder
blieven kunnt." "Oder bi uns, wi haln em bestimmt nohm.
Mien lütte Schwester kümmt ja ok jüst to School."
"De Öllern haln doch fraagen kunnt, wer em hem wull?"
Een groode Deern, de jümmers ganz vernünfti dech, seh: "Man
fraagt doch nich, ob eener'n Kind övernehm well." Een anner
Deern wüsst noch wat: "Dat weer doch gorni sien Mudder.
Sien Mudder is ok all dood. All lang. De hett hier gor ni wohnt."
De Grooten stoht all üm de Kameras un de Schrieverslüüd
rüm un resonneert un rappelt un schnackt sik in Raasch. Jeder
weet wat Nieget un de Geschicht ward jümmers grusliger. Blots
de Drift Kinners, de steiht afsiets un lett de Köpp hangen. Een
lütten Jung secht miteens: "Wenn de Mudder all dood is un
de Vadder nu na ehr in Himmel wull, denn hett he Niklas wohl nich
alleen laaten wullt. Denn hett he em mitnehmen wullt." "Denn
haln se den Vadder doch nich retten dörfst. Villicht ward he
ja ok noch doodblieven. Sünst geit dat doch ni. Niklas is nu
in Heben bi sien Mudder un de Vadder is ni achterankom." "Dat
geit sowieso allns ni," seh een Deern mit kruse Haar, de bitherto
noch gornix secht hal, "de anner Fru ,
de wechloopen wull un ehr nu funn hett, de is ja ok jümmers noch
dor!"
Miteens küümt Bewegung in de Gaffers vör de Huusdöör.
Twee Mannslüüd in schwatt komt rut un dreecht een lütte
Kist. "Dor is Niklas in," flüster een Deern. Paar Kinner
fangt an to ween, da annern kiekt blots. "Nu is Niklas een Engel,"
secht ganz iernsthaft een lütten Jung in kotte Büx. Sünstdaagen
haln de annern nu lacht, hüüt lacht keeneen. Se kiekt em
all an un nickt ganz iernst.
Obends ward dat rotwitte Band vör de Huusdöör wechnohm.
Dat Leben geit wieder in't Dörp. De Lüüd hebt sik ok
noch'n Barg anneret to vertelln un dor is ja ok nix mehr an to ännern.
Hüüt Obend kümmt Football in'n Kiekkasten. Man kunn
ok meis nochmol Grillen, wer weet, wo lang dat noch geiht in düssen
Sommer.
De Kinner beschnacken den annern Dach, wosünst dat wiedergeit
mit den lütten Niklas. Wenn een doodbleeven is, denn steit dat
jümmers int Blatt op de vörletzte Siet. Man wer schull dat
för ehrn Fründ dor rinsetten? De Vadder weer int Krankenhuus
un de Mudder weer all in'n Heben. De junge Fru weer afsuust mit ehr
Weeswark, de haln se nich weller to sehn kreegen. Ehre Öllern
seen, dor schulln se sik man keen Kopp üm maken, dat güng
nüms wat an. Un de Vadder keem in'n Knast, wenn he weller gesund
weer.
Nu
schull denn keeneen mehr an Niklas denken. Dorbi weer de nu so'n lütten
Engel un keek op ehr dahl un beluer, ob se wohl ünnen an em dachten.
Een vun de Jungs beschnackt dat tohuus mit sien Mudder un de hett'n
Idee. Sünnobend is in de ole Schüün vun de Gemeen Konzert
mit'n grootet Orchester un so'n ganz berühmten Dirigenten. De
komt ni wegen dat Dörp, man wegen dat Musikfestival, as dat nömt
ward.
Dat Programm steiht, dor is nix mehr an to ännern, un'n Kinnerleed,
as wo Niklas sik to freuen düng, wenn he dor boben luster, dat
worn de Muskanten sowieso ni speelen. Man liekers een vun ehr Stücken
kunn se ja för Niklas speelen, denn dacht jedeen an em, meis
so, as wenn he in't Blatt stohn hal.
An den Sünnobendobend wimmel dat int Dörp man blots so
vun optakelt Minschen. De Mudder un ehrn lütten Jung sitt ganz
achter un holt sik bi de Hand. Dat Konzert nimmt sienen Loop un de
lütte Jung is bilütten langwieli tomood. "He hett dat
all lang weller vergeeten, dat du em fraag t
hest!" fluster he truuri. Mutter nickköppt un wiest mit
den Finger op de Lippen.
Na de groote Paus kümmt der Meister mit gewaltigen Applaus op
de Bühn. He tövt, bit dat muusenstill is: "Wir haben
heute einen kleinen Zuhörer, der bis vor kurzem hier in diesem
Ort gelebt hat. Vor drei Tagen ist er gestorben und ist jetzt ein
Engel namens Niklas, und er hört uns vermutlich von weither zu.
Wir spielen nur für Niklas heute abend Valse triste' von
Jean Sibelius."
Angela Ehlers
|