Marietta

vun Karl-H. Nissen

Ik heff en nie Fründin. Se heet Marietta. Se is blond un hett, schätz ik mal, mindestens fief Johr up ehren lütten Puckel. Wi hebbt uns up enen Geburtsdag kennen lehrnt, up den Geburtsdag vun ehre Grootmudder, villicht weer dat ok al de Urgrootmudder, ik kiek dor nich so richtig dörch. Jedenfalls en groten un en hogen Geburtsdag.

Wat weern dor för vele Lüüd, öllere un mittlere un junge un ganz junge. Un wo de all her kamen weern, welk weern vun ganz wiet anreist.

Wi kunnen up dat Water kieken, dat geev fein to eten. Leider heff ik dat nich schafft, allens to probeern, en Jammer! Lütte Reden wörrn hollen, Musik weer dorbi, wi hebbt sungen. Man för Kinner is dat an'n End allens en beten lang. Se fangt an un wannert rüm, söökt Ansluss. Üm unsen Disch susen en poor vun de Jungs un Deerns rüm, jümmer wedder, bet ehr dat langwielig weer. Blots en lütt Deern harr Utduur — bet uns dat över weer.

"So, nu kümmt hier keen mehr vörbi." Ik heff den Arm utstreckt. Dor krööp se ünner den Disch dörch.

"Nix mehr. Du müsst hier den Utwies wiesen, anners kümmt keen vörbi."

"Du hest kenen Utwies? Tja, denn... denn müsst du singen?" Nu güng dat los, "Hänschen klein", "Hänsel un Gretel", "Alle meine Enten", allens wat ehr infüll, un all an'n Disch harrn Freud an de Deern un hebbt mitsungen. Toletzt wüssen wi keen Leed mehr.

"Wenn du hier dörch wullt, müsst du en Märken vertellen." Un se hett vertellt vun den bösen Wulf un vun Rotkäppchen, vun den Kaiser mit sien nien Kleder. Dorbi wull se sik scheef lachen. An'n End füllen ehr avers ok keen Märken mehr in.
"Denn kümmst du hier nich dörch."

"Ik kenn avers noch Geschichten vun de Schildbörger", un denn hett se snackt vun dat Raathuus, wo de Schildbörger de Finster vergeten harrn, un denn vun de Koh un vun de Glock, un denn — denn kreeg Marietta frie Fohrt.

Hett mi goot gefullen, de Geburtsdagsfier vun de Grootmudder orrer Urgrootmudder...