Minschen, nich to tellen, hebbt 'n Deert! Mit un ohn' Flögels, mit twee oder veer Been, as besten Fründ in't Huus! Eendoont, wat dat nu 'n Hund, een Katt, 'n Vågel oder sünst een Deert is, männichmål kümmt man dorto, as 'n Jungfru to'n Göör. Dor kann ok Klås 'n Leed vun singen...

De lüttje "Lord"

vun Klaus-Dieter Tüxen

Een griese Harvstdag mit Storm un Regen trock över't Land, dat wollverdeente Wuchenenn stünn vör de Döör. Klås weer nochmål, kort nå de Middag, mit sien Fru Ingrid ünnerwegens, üm dat Nootwendigste an Futterååsch intokopen. Dat weer dee Tiet, as sien Tohuus noch in Willemsdåål weer, mit 'n lütt feine Wåhnung in de drüdde Etååsch, un 'n herrliche Utblick vun Stuuv un Lodschia op 'n pleegten Ååntendiek.

As se mit denn Inkoop trecht weern, freu' Klås sik all op 'n poor kommodige friee Dååg to Huus. Weer wenig los op de Stråten, wiet un sied keen Auto, kuum Minschen, un dee harrn all mit sik sülvst un dat gräsige Wedder to doon. Klås harr dat hild, wull endlich in sien egen veer Wännen to Roh kåmen.

Man mitteens, dat weern blots noch hunnert Meters bit nå sien Tohuus, floog em vör't Auto 'n dicke Streek dörch düsse Reken. Mang all de velen bunten Bläder, dee över de Stråten püüstert worrn, keem em een Blatt sünnerlich gediegen vör. Genauer bekeken kreeg he dat spitz, dat Blatt weer keen Blatt, sonnern een lüttje Vågel, een gröön-gelen Wellensittich, total ut de Puust, harr schient's nich mehr veel Kraft. Op de Steed weer dat mit de Roh vörbi!

De Utsichten, dat dütt lüttje Deert düssen Utfloog överleven wöör, weern op 'n Nullpunkt, also heter dat för Klås: Rut ut 't Auto un versöken, em intofangen! Åvers, wordennig schull dat afgåhn? Ingrid harr sik bi dütt Schietwedder 'n sieden Schullerdook överknütt', dat weer de Reddung för all. Mit dat Dook "bewåpnet" möök Klås sik, as so'n Torero, op de Pirsch, man, de lütt Vågel wull sik nich redden låten. Vun so'n Akschoon, dor wüsst he ja nix vun af.

Dat duer bummelig fief Minuten, ehrdat he den Utbüxer dat Dook översmieten kunn. As he denn ok togriepen wull, wehr sik de Knirps as dull un hack' sogor mit sien'n spitzen Snåvel dörch dat Dook dörch. Åvers dat holp em nu nix mehr, hee harr verspeelt!

Kiekt he nich al as'n Lord?

Nu keem, nakloor, in't Huus 'n reget Drieven in de Gangen. In'n Keller harr Klås noch 'n olet Hamsterbuer, dor in worr de Sittich eerstmål insparrt, kreeg gau Wåter un'n beten Knäckebroot, wat anneres geev dat in de Gangen nich to finnen, düsse Loschigast weer ja nich inplåånt.

Denn åvers: Anropen, bi Gott un de Welt, wat nich enerwegens 'n Vågelbuur to Steed harr. Man dat glücker nich, de Hamsterbuer müsst bit to'n Mååndag herhool'n, åvers: Jedereen fangt ja mål lütt an.

Sünnåvend un Mååndag hebbt Ingrid un Klås dat Eckernförder Dåågblatt dörchstudeert, wat dor woll in stünn, dat 'n Vågel utbüxt weer! Hee worr nich söcht, höör opstunns "mit sofortiger Wirkung" to de Familie un worr op den Namen "Lord" döfft, nadat sik bi sien Quasseln een Wort jüst so anhören dä.

Oolt weer dat Fedderdeert noch nich, viellicht twee-dree Johr, quicklebennig, opmarksam un kunn snacken, as 'n Weltmeister; blots: Verståhn, dat kunn em, ok nå lange Tiet, keeneen, un dorto lehrt hett he ok nix mehr.

Nå twee Wuchen Ingewöhnen in denn niegen Vågelbuer mit sien' Ümgebung, dorv "Lord" sien'n eersten Friefloog dörch de gode Stuuv måken, setter sik, nå twee Runnen över all de Köpp henweg, båven op de Döör un kort dornå, as weer't instudeert, floog he wedder 'n Runn un denn snuurstracks op Klås sien linke Schuller.

Dat güng vele Johr'n sodennig wieder, un Klås harr bannig veel Stünnen mit Schrievarbeiten to verrichten, un alltiets mit denn Wellensittich op de Schuller. He seet jümmers op de linke Schuller! Tippel ok mål nå de anner Siet röver, åvers blots, üm sik de Fööt to verpedden, dornå güng't ok foorts wedder torüch. Duer meist nicht lang, denn weer he op de linke Schuller wedder inslåpen.

Un wehedem, Klås keem mål 'n beten hastig in de Gangen, denn schimp he em ut, schüddel sik mal kräftig, legg meist kort nochmål 'n "Ei" — un sleep denn wieder.
Kloor, dat de lütte "Lord" den groten Klås bannig fehlen dä, as he mål nich mehr weer. Man schall sik doch wunnern, wor deep man so'n lüttjet Deert in't Hart slüten kann!