Wenn de Läävenspadd schmoaler ward ...

vun Ewald Eden

... un de Keerl mit de Seis all ov un to över de Kant luurt, üm to kieken, ov sien Frücht all ton Aarnten riep sünd, denn seegen een büld Minschenkinner, dat de Steenen, de up hör Läävenspadd lirgen, grötter warden un hör dat Loopen stuurder moaken. Nu meenen oaber so mennich Lüü, de an de Siedelskant stoahn un sükk dat Spill bekieken, dat dejennge de Steenen doch blods ut de Padd rüümen bruks.

Dat is wiers licht sächt van een, de sien Seel noch up faste Beenen steit un de noch wat in de Mauen hett, wat he noch nich verbruukt hett, wiel sien Läävenspadd hüm noch nich döör een langern Tied, dör Düsternis un dör Stiekelwirr fööhrt hett.

Hier givt dat nu een Minschke in mien Aarmlängtnöächte, de meist üm meist nix mehr in de Mauen hett un de sien Läävenspadd hoast so schmoal wurden is, dat he nichmoal de Footen mehr tägenanner setten kann.

Ikk dröff dor woll een Woord to särgen, wiel wi us nich frömmd sünd. Wi hevvt kort vöör Kreechsennen in dat sülvige Staddje un blods een poar Stroaten vonnanner wäch us eerste Krei up disse Eer doan. De eerste Kinnerjoaren sünd wi ok woll meist üm meist de sülvige Padd langsstrumpelt — wi hevvt schnakken läärt, wi hevvt loopen läärt un de Schoolmesters hevvt us Woordkünnichkeit un Rääkenkünsten bibrocht. Wi hevvt in de Schmachtliederstieden, noa dat blöäderke Hauen un Stääken, mitkräägen, wo stuur dat us Moders mennichmoal fallen is, us heele Kinnerkoppel satt to futtern. Ut de Tied, denk ikk, hevvt wi dat Wertschätzen van Äten un Drinken mitnoahmen.

As de Schooltied vörbi wee, har de Welt üm us to all een heel anner Gesicht kräägen. De Läävenspadden leepen utnanner, un wi hevvt us ut de Oogen verlorn.

Mien Fründ hett dat in een Kring drääven, in de Frää een frömdet Woord wee un anner Lüüds Lääven nich veel tellen de.

He har sien Bestimmung ov ok woll sien Glükk, as he meende, in d’franzeusch Frömdenlegion funnen. Dat Eerste, wat he dor ovgääven muß, dat wee sien eegen Ikk. Van d’ eerste Minüt an wee he blods noch een Tall in dat blöderk Röädenwaark. Dat Tweede, wat he nich behollen drüß, dat wee sien Geweeten — he drüß nich mehr mit annern mitlieden ... sülvst denn nich wenn he oahnungs- un wehrlos Minschkes ut Fleesch un Blood van achterrükks de Koppen ovschnieden de. Ov dat nu Kinnergood, ov dat Froonslüüd ov Mannslüüd weesen, speel dorbi keen Rull. Dat hör to dat Kreechshandwaark — un dat Moiste in de meist noch jungkeerlshaftigen Suldoatenkoppen wee dat Weeten, dat up dissed Doon keen Stroaf upstunn. Dat oaber in elker Minschenlääven keen Rääken openblivt, dat harn see aal mitnanner noch nich up d’ Brett.

Föör dit Denken wee in hör Koppen noch keen Bott in. See wussen noch nich, dat us „Alltiedsvoader“ dor boaben in de Steernweltswiiden sien Waark so anlächt hett, dat elkseen Minschke föör sien Undoon betoahlen moot. Solaang de Stroaf nich ansächt is, solaang is de Wacht in us Binnerst nich utglääken. Kiek, un dat lett us Geweeten denn keen Ruh.

In d’ Öller, wenneer dat Olldachsgedrüüs üm us to us nich mehr so fost in d’ Rundum dreit un de Stappen lütger warden, denn kriecht wi dat aal to weeten. Un denn kummt Trillern in us hoch — un de Froach, wat dat Jüngst Gericht us woll uplächt un us ovverlaangt föör us Undoon un vöör us Hörichkeit, wenn anner Minschkes mit hör schienboare Macht us wat inschüünt hevvt. Foaken blifft denn blods noch een Trillern in d’ Büks, wiel niks mehr in us Binnerst lieklang lopen deit — wiel dat, wat Minsch denn noch in de Mauen hätt, nich mehr rekkt, üm de Steenen ut de Padd to rüümen, de Steenen, de man dör dat eegen Doon — un wiel dat Näääää-Särgen in junge Joahren foaker so stuur fall’n is — vöörtieds sülven dor henpakkt hätt.