Leev geiht egen Weeg

vun Berthold Cordes

"Du, dat blifft doch dorbi, dat mien Krischan dien Kathrin heirot?" — Langsam weer mi disse Frageree scheneerlich, aver siet twintig Johren lett uns Naver Willem kenen Ogenblick ut, mi an dat to erinnern, wat wi vör lange Tiet afmaakt hebbt. Domals weer jüst mien Kathrin döfft un de Kinndööp harrn Willem un ik to'n Grund nahmen, en Lütten ut de Steenhägerbuddel to nehmen. Dat möögt villicht uk en poor mehr ween hebben, denn in'n halfwegs dunen Kopp hebbt wi unse Kinner tosamensnackt.

Anfangs lööp all'ns sien rechten Weg. Krischan, man jüst en halv Johr öller as Kathrin, keem meist na uns to'n Spelen, eerst in 'e Sandkist un naher mit Kathrin op de Schockel. Männichmal hebb ik em dorbi luuthals singen höört: "Flieg mit mir zu den Sternen!" As se na de School kemen, harr Kathrin den Schoolmeester fraagt: "Darf ich blangen Krischan sitzen?" Man de Schoolmeester harr dor woll nix gegen, un so kunnen beide wieder fründschoplich tosamenblieven. Jeden Morrn güngen se nu tohoop na School, meist jümmer Hand in Hand.

As se aver in de drütte Schoolklass kemen, weer mit eenmal all'ns ut. Krischan hööl sik gänzlich vun Kathrin trüch, denn em groo, dat de annern Jungs em tarrn kunnen, vun wegen Kathrin weer gor sien Bruut, un dat weer em denn doch to scheneerlich ween.

Mien Fro harr dat woll al lang markt, dat twüschen Kathrin un Krischan wat nich in Ordnung weer. Se harr uk al mit uns Naversfro doröver snackt, un letztenns weern beide sik enig: "Dat ward sik woll wedder trechtlopen!"

As Kathrin un Krischan denn na Kinnerlehr kemen, kreeg de bitlang helle Sünn in Kathrins Leven ganz un gor en düstern Schadden. Tiemanns Helga harr woll uk en Oog op Krischan smeten, un so kunn dat nich utblieven, dat so männichmal Tranen in Kathrins Ogen to sehn weern. Eenmal harr Helga Krischan woll mit de Ogen toplinkert, un as de Konfirmandenünnerricht to Enn weer, leet Krischan Kathrin blangenan stahn, snack blots noch mit Helga un bröcht ehr sogor bit na de Stratenkrüzung, vun wo af dat na't Naversdörp güng, wo Helga to Huus weer.

Dit Belevnis güng Kathrin lang na, sünnerlich 's avends, wenn se op't Bett leeg. Se weer ganz vertwievelt un meen, dat ehr ja woll all'ns verdweer güng.
Aver bald geev sik dat wedder un de Welt weer wedder in Ordnung. Bi dat Theoterspeel vun de Landjugend spelen Kathrin un Krischan denn uk wedder en Ehepoor, so recht ut'n Leven grepen. Sogor en Söten mussen se sik geven, merrn op de Snut.

Beide weern nu faken tosamen un in't Dörp woor veel över de beiden snackt, un allerwegens weer forts kloor: Krischan un Kathrin weern Leevslüüd vun lütt op an.
Mienen Naver Willem un mi kunn dat woll högen. Schull nu doch all'ns so warrn, as wi uns dat dacht harrn? Doch Leev geiht egen Weeg; dat muss ik nu doch ganz gau insehn. Krischan weer intwüschen en stattlichen Jungkeerl worrn un muss siene Tiet in de Bundswehr afleisten. Uk Kathrin harr sik to en plietsche Deern rutmuust un jüst ehr Lehr in de Stadt afsloten.

Un denn keem de Dag, vör den ik jümmer orrig Bammel harr. "Vadder, Mudder, ik bün ganz glücklich un will mi neegst Maand verloben. He heet Uwe un ik hebb em vör en halv Johr in'e Stadt kennenlehrt." Do wüss ik denn nu ja ganz glupsch Bescheed. Ik sprüng hooch, üm denn glieks wedder op'n Stohl trüchtosacken. Dat harr nich kamen dröfft. Aver wat schull nu warrn un wo schull ik Willem dissen Sinneswannel kloormaken?

"Dat blifft doch dorbi?", disse Wöör dröhnten mi den ganzen Dag dörch mien Kopp, sünners, dar sik Willem un sien Fro to'n Avend bi uns to'n Besöök anmeldt harrn. Un nu weer dat sowiet! Willem un Grete stünnen vör de Döör. Ik hol jüm rin, ganz wunnerlich toweeg.

"Dat blifft doch dorbi, dat wi leeve Naverslüüd blievt, uk wenn ut de Hochtiet vun uns Kinner nix ward?" Op disse Fraag vun Willem wüss ik nu gor nix mehr to antern. Woher wüss de denn al Bescheed? "Ja", vertell he wieder, "uns Krischan hett uns vertellt, dat he sik mit Tiemanns Helga verheiraten will, un dat wull he sik vun nüms mehr utsnacken laten."

Mi polter en Steen vun Harten. Ik hol den Buddel ut dat Schapp un sä: "Ja, dat blifft dorbi! Un dor kann uk en Steenhäger op stahn, denn mit so en Sluck is all'ns mal anfungen." Un dorbi töög en Smustern över mien eernsthaftig Gesicht, dat wi all luthals lachen mussen.