vun Hildegard Tölke Gerd häff gräsige Kuusenpien. "Dat nützt nicks, Gerd. Du moss nao 'n Kuusenschmitt, nao'n Tähnendokter. Do gaiht kien Weg an vörbi", raot üm siene Thea. Vör 'n Kuusenschmitt häff Gerd tiedläwens 'nen gewaltigen Bammel, richtig Schiss. Ännern Morgen nimmp hei aal sien Maut tauhoope un gaiht hen. Dat grote Drama fang för üm all in 'n Flur an. Do krigg hei all dissen Kuusendoktergeruch inne Näsen. "Nehmen Sie einen Augenblick Platz. Sie sind gleich an der Reihe", sägg dat junge Wicht tau üm. Gerd hört dat Zirren, dat Fleiten, dat Schliepen van 'n Bohrer ut'n Näbenruum; aff un tau dat jammernde "Au"...
Hei stött, kloppt un stökert mit sien rundet Iesen anne
leipen Kuusen. Dei lüttke Spritze häff Gerd äöwerstaohn.
Dann stoppt üm dat junge Wicht poor Rüllkes Watte in'n Mund.
Dat Schnacken is nu vörbi. Dei Kuusendokter häff sien Bohrer
all inne Hand. In Gerds Schnuute surrt un bohrt dat, jüsso, at
wenn ein Messt an Gerd hollt siene Oogen tau. Mit beide Hannen klammert hei sick un rutschket sinnig wieter hendaol. Wenn dat Wicht miene Hand man hüllt, dann güng mi dat bäter!, geiht em dör'n Kopp. Dat Water van den Bohrer spritzt üm inne Näsen. "Bitte einmal ausspülen." "Gott sei Dank, fardig", denkt hei un will sick jüss uprisken. Fleitkepiepen! Dat Bohrn gaiht noch wieter. Gerd is do vandaoge heilmaots mit fardig. Vör dei Dörn dröpp hei sien Naober. "Gerd, wo gaiht di dat?" Jüss at hei üm dat "Martyrium" vertellen will, nüllt Gerd un markt gor nich, dat siene Spütter äöwer siene benauten Lippen drüppket. Dat du noch stünnenlang as ein sabbern Höhlenmensch rümlöppst dat is nich de ringste Deil van dat Martyrium! 6.9.2020 |