Klick op to'n Vergröttern!

To'n Weltkrebsdag 2014:
Mien Dwarßlöper un ikk, un us Lääven tohoop

vun Ewald Eden
Biller: Rudi Witzke

De ruuge See hevv ikk denn ok vull mitkräägen. Nägenundaartichmoal hevv ikk ünner de Sünn läägen to broaden. Ikk hevv mi in de Doagen jümmer sächt, dat ikk mi dat joa noch utsöken kunn, ov ikk nu in Hiroshima un Nagasaki, in Tschernobyl ov Fukushima de Sünnendoagen tobringen wull. De Minschen, de in disse Kuntreien woahnden, de harn disse Freeheit joa nich hat. Un glieks fööl ikk mi wär as up de Siet van de van d' Schikksoal Begünstigten.

Bevöör dat nu mit de heete Sünn in d' Stroahlenbunker losgung, stunn eers noch dat chemisch Reinmoaken an. Dat heet, aal twee Wääken een poar Stünnens mirdenmanken een Drufel van ok Krebssüken to hukeln un sükk mennich Liter Pharmazi in de Oadern drüppeln loaten. Up een Oart leet mi dat, as wenn ikk konserveert warden schull, un seech vöör mien binnerst Ooch all de Tallenriech vöör de Kopp, an de jedeneen avläsen kunn, föör wu laang ikk denn noch to geneeten wee. Disse Vöörstellung hett mi rein een Schmüstern ovwunnen, ovwoll dat in disse Kring doch wiers niks ton Lachen geev.

Dat leech oaber liekers nich an de Minschen, de sükk dor Dach föör Dach üm dat Wollbefinnen van de Patschenten sörchten. Dat wee woll eenfach so, wiel dat Lachen sükk dor nich as in Huus föölen de.

Noa dat erste Moal "Drüppeln" weet ikk gannich, wie un wu ikk noa Huus henkoamen bün. Ikk weet blods, dat ikk de näächste Doagen in Huus een Rönnen mitmoakt hevvt, as mi dat in mien Besinnen mien Läävdach noch nich ünnerkoamen wee. Ikk keem mi vöör as in de Wettloperee tüschen Hoas un Swinegel, as in een Duurloop tüschen Klosett- un Kotzschöädel, blods dat ikk Hoas un Swinegel in eens wee.

Klick op to'n Vergröttern!

Pillkers har ikk een Riech verschrääven un mit noa Huus henkreegen. Ünner de verscheeden Szorten dor weesen Pillkers ünner, bi de mi van de Prijs föör dat enkelte Stükk all schroar tomood wur. Dortägen hulp ok nich dat Henwiesen up de klöärigen Papptuten: "Zu Risiken und Nebenwirkungen fragen Sie bitte Ihren Arzt oder Apotheker." Dartein verscheeden Szorten föör een Dach hevv ikk denn in een drööge fief Minüten tellt. Innoahmen hevv ikk keen een dorvan — ikk hevv de Tut vull Pharmazi up mien Doktersch hör Schrievdischploat deponeert, as ikk to d' tweede chemisch Reinmoaken anträäden schull. See hett niks dortägen sächt — see hett mi blods ankäken. Ok as ikk hör künnichmoakt hevv, dat ikk de Chemo nich wiedermoaken wüür, wiel ikk dat mit de Rönneree tüschen Schiethuus un Spee-Emmer nich wull, hett see mi blods mit hör klooke Oogen ankeeken, as wenn ikk van wietwäch herkoamen wüür.

Ikk hevv dat denn ok utsett't mit de Drüppelee un bün blods elker Dach in de Sünnschienkeller goahn, üm een Oahnen van Tschernobyl to geneeten. Ikk hevv dat noaderhand wüggelk as een Stükkji Verhoalen ankääken, dat elker Dach de vöörgääven Tied dor ünner d' Grill to lirgen. Mi is dor näämich in de Wääken wat todeel worden, wor anner Minschen sükk joahrenlang üm Mööten un Quälen — ikk hevv gewaltich ovwunnen. Mien Liev hett sükk üm dat halve Weegen minniseert. In aacht Wääken is he ovszakkt van tweehunnerdnägentich rünner up hunnerdfiefunveertich Pund. Eenfach so — keen Rup un Rünner, keen oarige Luun, de een dat Lääven to een Höll warden loaten kann, wiel van de annern, van de Famili dat stoadige Up un Doal nümms mehr verdreegen kann.

Klick op to'n Vergröttern!

Dat Dokterschfroominsch, wat ikk domals funnen har (ikk hevv mennichmoal bi mi dorcht, dat de mi van mien Heergott toweesen worden is), hett mi oahn Twiefel düchdich dorbi hulpen. Elker Dach hett see dorföör sörcht, dat mien Liev nich utdröögen de, wiel dat mit sülven genooch drinken in de Tied föör mi heel stuur wee. Elker Dach hett see mi twee Stünnslang dör een lüütji Noadel twee Liter sollten Woater toföört. Elker Dach hevv ikk in de Tied twee Stünnenslang as in d' Hääven schloapen in hör Koamer.

Van mien Sükenkass betoahlt kreegen hett see dat ni nich, denn mit de dartich Euros, de see noa d' Gesetzen in d' Moant föör de Sörch um mi kreech, dor kunn see nich wiet mit springen. Ikk hevv Frauke K. — wat in de Tied mien Doktersche wee — denn ok moal froacht, woarüm see dat allens mit mi upstellen dee. See hett mi blods van Ünnern her ankääken, as see mi anter: "Wiel ikk Doktersch bün, un wiel dat Helpen mien Boahntje is. Un wägen dat anner, dor moaken see sükk man heel keen Kopp — ikk verschmacht all nich."

Dat hett see mi sächt, bevöör ikk denn wäär twee Stünnens in hör waarme Koamer in mien Lääven rinschloapen bün.

Överhaupts har sükk föör mi mit de "Diagnose Krebs" een annern Welt updoahn. Hevv ikk doch toeers stief vöör hum — vöör dissen Dwarßlöper — stoahn un hüm ankeeken, as wenn he nich to mi togehörde. Hevv ikk hüm in de eerste Doagen doch jümmers wäär froacht, wat he denn bi mi in mien Liev wull, so hett sükk dat in een korten Tied dries ännert. Ikk hevv spöört, dat ikk hum dat Ekkje in mien Körperhuus överloaten muß, un hevv furs beschloaten, in de Läävenstied, de mi bleev, mit hum uttokoamen. Ikk hevv hum nich elker Dach de "Gerichtsboas", vanwägen dat he sien Woahnung bi mi rüümen schull, up d' Hals stüürt. Un he leet un lett mi up de anner Kant bit nu mien Ruh.

Heel flink bün ikk dorachterkoamen, dat in mien Liev as een Tohuus dääch Bott genooch föör us beiden is. As een van mien Dokters moal to mi sää, "Ich wünsch Ihnen viel Erfolg bei Ihrem Kampf gegen den Krebs", dor kunn ikk hüm blods antern, dat ikk nich in d' Ooch foat har, tägen mien Huusgasten Kreech to föören. Ikk seech rein dat binnerwendige Koppschüdden bi mien Tägenover, as he versöken de, mien Särgen as Begriepen doaltoschluken. Ikk hevv hüm dat Begriepen een bääten lichter moakt, as ikk hum verkloart hevv, woarüm ikk nich tägen de Krebs kämpfen wull.

Mien Huusgast hett sien Koamer bi mi van boaben us Welt towääsen krägen. Wi mooten doarüm tosoamenblieven, solaang as wi lääven. Dat is nu moal so. Rutschmieten kann ikk hüm nich — ikk kunn hüm blods fuchtig düll up mi moaken. Wenn wi us bekreegen würn, denn wee ikk jümmers de Deel, de up d' Ennen verleesen de. Dat wee denn mien Dod. Dat will ikk nich, un wiel mien Dod denn ok sien Dod is, will he dat wiers ok nich. Also verdroagen wi us, so wiet as dat geit, un hevvt beid hopentlich noch een gooden Tied mitnanner.

So eenfach is dat. Dat mi nu nümms anfaangt to lachen. Dat wee bäter, ji maarkt jo dat un schrievt jo dat achter de Oohrn, as mien ole Schoolmester August dat jümmers sää, wenneer us Kinner in us Unverstand wat döäsich vöörkeem.

Klick op to'n Vergröttern!

An veertich Doagen achternanner wäch hevv ikk de heete Sünn geneeten kunnt, un dat mirden in d' Winter un över Wihnachten. Dat wee doch een moien Verhoal in de kole Joahrstied. Woahrschiens hevvt de annern, de so Dach föör Dach in d' Sükenhuus mit mi tohoop föör de Stroahlenkoamer to wachten seeten, dat een bietji mit anner Oogen ankääken. Sächt un mit Worden künnichmoakt hett dat woll keeneen Seel, dor in de Rüüm oahn Finsters. In de Gesichten stunn dat oaber schrääven, föör jedeneen good to lääsen. An de Gesichten kunn ikk sehn, dat sükk in de Kopp dorachter dat heele Denken blods jümmer um de een Soak drei — üm hör Krebs. Niks anners har dor noch Bott. Dat Kieken, Föölen, Schnakken — allens wee blods noch Dwarßlöper. Dat Lääven van Güstern un dat Lääven van Mörgen, dat geev dat heel nich mehr föör aal disse Minschen. Dor wee blods noch Beduuren mit sükk sülven to kennen. Jedermoal, wenn ikk in disse Gesichten kääken hevv, hett mi dat binnerwendich kollt schuurt.

Aal de Minschen üm disse Minschen ümto is dat wiers nich anners goahn. Dat kann up de Duur denn woll nümms vullhollen. Ikk hevv foaken versöcht, mien "Mitlieders" dorto to bewäägen, sükk wäär hör Lääven totodreien — oaber de Tied, de wi denn tohoop weesen, de wee jümmers to kört bemääten. Villicht is bi de een ov de anner oaber doch wat hangen bleeven. Ikk weet dat nich — man hett sükk joa meist nich weddersehn.

Dör de Bank full in d' Ooch, dat jedeneen in de Kring bannich Maleschen mit Äten un Drinken har. De meist Patschenten kunnen woll äten, see kunnen oaber wägen de Chemie in hör Liev niks bi sükk un binnen hollen. In een körte Tied gung dat in de Kring van schlanker warden bit noa klöätern in d' Puul. Dor keemen foaken an Stäen dör de Huut Knoaken van Dach, wor man vördem gannskeen vermoot har. Ikk hull dat Äten un Drinken, wat ikk dör mien Halsgatt kriegen kunn, woll aal bi mi, wiel ikk disse Therapie noa dat eerste Moal ja ovsett har — ikk kunn blods niks Handfasted noa ünnern kriegen.

Över de Tiedruum mit dat To-minn-Drinken har mi joa nu mien Doktersch Frauke mit eer lichte Hannen överwächhulpen, bi de Äteree, dor wee ikk nu sülven froacht. Un ikk hevv schiens up disse Froagen good antern kunnt. Ikk bün een Padd goahn, de mi een hoogern Instanz woll wiest hett to goahn. Anners kann ikk mi dat nich verkloaren. Van aal de Minschen, de sükk nu siet all de Joahren all üm mi bemööten, kann mi dat okk nümms anners beliekteeken. Mien Stroahlendokter hett moal föör een Tiedlang an mi sächt, wenn ikk gröön wee, denn wüür he särgen, dat ikk van buten de Eer, van d' Mars up disse Eer doalseilt wee.

Wat hevv ikk denn oaber doahn, dat mien Schkipp in dat wilge Woater up de Strom noch nich ünnergoahn is? Wat ikk wull, ov wat ikk doon schull, dat wuß ikk heel nich — wat ikk oaber üm d' Verrecken nich wull, dat wuß ikk wiers van de eerste Minüt an noa de Diagnoos Krebs. Ikk wull nich mit hangend Bekk dör de Gägend schluuren un mi stoadich sülven bi elker Trää, de ikk de, up mien ünnerst Lipp' poasen. Ikk wull keen Lokken dör mien Huut, ikk wull keen Port föör dit un dat in mien Liev stoaken hemm'n. Ikk wull up mien eegens Hand äten un drinken — solaang as dat nur irgend gung.

Wat mi ok verwachten de in de tokoamen Tied — ikk wull vöör allns mien Lachen un dat Schmüstern-Köänen behollen. Ikk wull ok wiederhen Truur wiesen köänen, wenneer Minschen ov Deerten up de Eerdengrund wat Leeges tostööten de. Ikk wull up jederfall nich in de Troanen över mien eegen Bedrüüs ovsupen.

Ikk hevv denn eenfach dat doahn, wat us all as Kinner mien Moder un vöörtieds mien Grootvoader jümmers an d' Haart lächt hevvt, wenn us irgendwat up d' Haart leech. Liekers wat dat dör de Tieden ok weesen is — ikk hevv dor bilangskääken, wat mi up de een ov anner Oart, in de een ov anner Schwangsloach in d' Lääven allmoal hulpen har.
Toeers keem mi denn mien gooden Paster Strathmann, de ole Gottsdeener un sien Särgen, dat allens, wat mit us in d' Lääven ok geböört, vöörteekend is, in d' Besinnen. Ikk kann verrafftich niks dortägenhollen, denn mien Doon in de Tied — sünners noa de Diagnoos Krebs — hevv ikk joa nich doan, wiel ikk su kloog bün ov wiel ikk dat irgendwons dör irgendwekker wiesnöäsige Bööker verkloogfidelt kräägen hevv. Ikk hevv dat eenfach doan, wiel ikk dat doon muß. Dat is mi kloar wurden, as mi een renomeerden Krebsprofessor ut Köln up mien Vertellen över mien Ümgoahn mit miene 'Befindlichkeit', as he dat nööm, froacht hett, woneem ikk dat wuß un well mi disse Padd beliekteekend har. Mien Drinkeree van Karnemelk un Room har hüm to de Froach bröcht, as he mi sää. Ikk wüür dor näämich wat doon, wat föör mien Dwarßlöper sien Föölen netso freedelk wee, as wenn een Grootmoder hör futerich Enkels mit saachte Hannen över d' Hoar strieken deit. Villicht is dat joa ok een Weeten ut een Lääven föör mien Lääven nu, wat in miene binnersten ünneren Schuuven good verwoahrt licht. Dit Denken kann ikk nu moal nich eenfach bi de Siet schuuven.

Wat is dat blods föör een oarige Vöörstellung!, mach nu de een ov anner van jo wiers meenen.

Oarig is mi denn foaken vöörkoamen, wat mi in de eerste Wääken noa de Diagnoos Krebs üm mi herüm so ovloopen is. Loopen is dat rechte Benöömen, glööv ikk. Denn de Loop van aal Kanten to mi her, van Lüüd de mit Pharmazi, mit Chemie und unächt Äteree hör Brödchies verdeenen, dat wee all suwat Ähnlichs as een lüütji Volkslooperee, as man dat vandoach joa ok woll nöömt, wenneer dor een Drufel Minschen een achter de anner an un ok woll dörnanner över de Stroaten in d' Karteer rönnen.

Ikk hevv mi foaken froacht, woneem de Visiters van mien Bedrüüs wussen, dat see aal so flink bi mi upschlogen. Dat is oaber woll so as in de Natur mit de blaugliemigen Peerflegen ok — de köänt ok an keen Schiethümpel vöörbifleegen.

Astronautenkost wee dat, wat mi anboaden wur, hevvt see mi jümmers wäär vertellt — un wullen mi dormit schiens särgen, dat su een lütt Minschke as ikk man blied weesen kunn, dat dat sowat Goodes geev, un dat dat denn ok noch van de Sükenkass betoahlt wür.

Ikk hevv de 'besörchten' Lüüd aal schnakken un wäär trekken loaten. Dat, wat see van de Kroameree föör mi to'n Prööven bi us in d' Huus trüchleeten, dat hevv ikk denn noa Stäen henbröcht, van wor dat denn wiiderverdeelt worden is. Ikk kunn dat gräsige Tüüchs ut de Düwelsköäken eenfach nich dör mien Halsgatt kriegen. Dat schmook mi furss as Ölich ut een olen Deutzmaschin. Villicht hett sükk dat ok blods nich mit de Stroahlenwaarkeree in mien Liev verdroagen. Dat mach wüggelk so ov su weesen — ikk wuß un ikk weet dat nich. Ikk hevv dat up jederfall buten vöör loaten, un to wat anners grääpen, üm mien bietji Lääven up de Beenen to hollen. Dat leechste wat mi denn een van de Schlauschnakkers meen inschüünen to köänen, dat wee de "Astronautenkost" mit Hülp van een Schlauch dör een "Port" in mien Buuk to brengen. Villicht hevv ikk hör een bietji groff antert — dissed Froominsch is tominnst ni nich wedder bi mi updüükt.

Updüükt is denn wat heel anners — ikk hevv mien Besinnen näämich in de Tied trüchstüürt, in de wi dör veele Süken mussen un in de dat sowat as vandoagen ut de Pharmaziköäkens aal nich geev. Ikk hevv mi Noakreechstiedenäteree moakt — netso as us Moder dat dee, wenneer wi Kinners sük to Beäd leegen.

Dör de Hitt bi dat Bestroahlen hevv ikk — Gott wääs bedankt dorföör — keen Sünnenbrand up de Seel kräägen. So as veele annern dat goahn is un geiht, de noa de Diagnoos Krebs denn nich blods mit de Gasten in hör Liev utkoamen mooten — neee, see sünd denn wägen faste Depreschon för langer ov körter Duur foaken ok Visiters bi een Scheeselong-Dokter, um sükk dor stoadich Ploasters up hör Seel plakken to loaten.

Mien Brandschoaden, de hevv ikk wons anners ovkräägen. Mien Bekk un mien Halsgatt wurn van sülven nich mehr fuchtich. Wenneer een Minsch wat nich recht foaten or glööven kann, denn sächt he allmoal: 'Mir bleibt die Spucke weg.' Bi mi wee dat nu stoadich so. Veeruntwintich Stünns an d' Dach har ikk van Tied ov an een drööged Bekk un een netso dröögen Hals. Wenneer sowat geböört, denn kricht Minsch eers to weeten, wat dat heet un wat dat deit, wenn de Drüsen keen Spee mehr produzeeren. Solaang as dat allns löpt, solaang kummt man dor gannich achter.

Dor keem denn de Karnemelk, mit Room vermenguleert, in d' Spill. Een Klukk dorvan drunken (dat dröfft ok mehr weesen), un ikk har föör tominnst twee Stünns mien Ruh (ov mien Fuchtichkeit). Aal dat anner Drinken is joa ok woll natt — oaber dat denn blods meist föör tweemoal Lüchthoalen — un denn is de Huut in Bekk un Hals as hollten Pergament.

Blods Karnemelk un Room inschluuken, dat rekk denn doch nich so heel, üm dorvan up Stükken to blieven. Wiel ikk nu all bi de Schwaartbunten mit de Hörns, bi de Koien laand wee, bün ikk dor ok bi blääven. Beenschieven mit Markknoaken in de Mirden, dat wee denn mien tweeded Been, üm eenigermoaten in de Doagen to stoahn. Dat Rindfleesch un de Knoaken reschkopen över Düür koaken loaten, dat allens, wat in de Knoaken insitt, ok van Dach kummt. Dor word denn allens, wat man sükk an Tuunfrücht un Deechwoaren vöörstellen kann, ünnermenguleert, un de Doach sünd bestich. Mennich Doagen moak ikk dat nu all so, un mien Frünnd, de Dwarßlöper, schient dor — nett as ikk ok — heel good mit lääven to köänen.

De Buul an d' linker Halssiet — mien Vöörroatskopp, as Ingangs moal een to mi sächt hett —, de har sükk joa dör de nägenundartich Sünnschiendoagen heel un dall vertrukken. So veel Waarmte hett de Buul denn doch woll nich verdroagen kunnt. Mien Visiter, de har sükk denn ok noa binnerwendich in Knoaken un Fleeschk vertrukken. He har woll Oahnung dorvan, dat hüm dor nümms an d' Lääven kunn.

Na liekers ok, wat de Dwarßlöper sükk dor bi dorcht hett — man wull sükk in Ollnbörch denn up Nee mit de Soak befoaten. Dat heet föör mi, wäär in de Residenz in d' Süükenhuus. De Schloapstääen dor, de kennde ikk joa all — un de Minschen, de sükk dor üm mi bemööten würn, ok.

Moandachsmörgens mook ikk mi vöör Dach un Dau up de Padd, üm dat ikk ok to de rechter Tied dor wee. Föör disse Dach stunn näämich noch veel an, as man wi vöördeem all woahrschoot har. In d' Residenz ankoamen, bleev mi man jüüst Tied, mien Kromeree, de ikk bi mi har, tägen mien Schloapstää föör de tokoamen Tied to deponeeren. Ikk hevv mi bi de anner beid Mannslüüd, de ok noch in de Koamer leegen, nichmoal bekennt moaken kunnt. Noa tweemoal schnuuven seet ikk all in een Stool up Röä, un los gung mien Reis dör de Welt vull van de Röäk noa Karbol un Angstschweet. An dissen Dach hevv ikk een grooten Deel van d' Sükenhuus to sehn kräägen. Överall dor, wor wi Hollstop moken, stunn ikk föör Minüten in d' Mirden — ikk fööl mi all bold as een Danzbooar in d' Zirkus, up de van aal Kanten de Luchten fallen. Man hett in mi rinkääken, man hett över mi wächkääken, man hett mi woagen un ovmääten. Un dat woll fiefmoal an de Dach elker moal an een annern Stää. Un elkermoal hett man mi denn mit veel Worden wenich verkloart. Un elkermoal muß ikk denn ünnerschrieven, dat ikk dat aal verstoahn har, wat nich to begriepen wee. Loatnoamiddachs üm Klokk särß har ikk mien letzt Teeken ünner een Verkloaren sett — de Reis dör de Medisinwelt we föör mi föör disse Dach to Ennen. De anner Dach schull dat Waark denn üm Klokk nägen losgoahn. Ikk bruks nu Tied mi to besinnen, un muß ok nödich mien Kopp wäär ünner d' Aarms wächnäämen, wor he sükk de heele Dach schuult har.

Üm Klokk söben seet ikk denn in de Ordinatschon mien Statschonsdokter tägenöver un hevv hüm verklogfidelt, dat ikk de anner Dach nich an mi rümschnieden loaten wür, wiel mien Buuk un mien Kopp sükk in de Froach nich eenich weesen, un dat ikk nu woll mit mien Nääsärgen de heele Waarkerploan föör de anner Dach dörnannerschmieten wür.

Ikk har mit allns, wat mi dor tomöötschloahn kunn, räkend, mit Düllheit, mit futerich Upgeräächtheit, mit Nichverstoahn, mit allens — blods nich mit dat, wat dor keem. De Dokter keek mi su blied an, as wenn ikk hüm jüüst een wunnerboare Överraschung künnichmoakt har. Sien Särgen noa wee dat denn ok so, denn he meen, dat see sükk in hör Olldach as Medisiners een büld mehr Patschenten wünschen deen, de sükk trooden, ok moal Nää to särgen, wenneer dat sowat Grötters, as dat bi mi weesen schull, anstunn. Wiider meen he, dat mi van dat, wat ikk de Dach över to weeten krägen har, doch säker mien Oohrn klungen harn. Wenn ikk denn tägen mien Buukföölen un rein ut Dokterschglöövichkeit Joa sächt har, un blods dat minnste van dat, worvöör man mi woahrschoot har, inträden wüür, denn wüür ikk ni nich mehr mit mi sülven in d' Reine koamen — un mit de Doktersch, de dat denn in mien Oogen schküld weesen — all gannich. Un doarüm, mien leeve Eden, bün ikk blied, dat Du de Moot wiest häst, us een Nee to särgen.

Wat nu hier to lääsen is, dat is dat, wat ikk, glieks dornoa de annern Dach un wäär in Huus, dorto upschrääven hevv:

In disse Momang muß ikk ‚Nee' särgen …
De Tied wee dor. Ikk har mi vöör Dach un Dau up de Padd moakt. In Ollnbörch wull man an disse Dach wat an mien Befinnen ännern.
In mien Kopp seet dat Bild fast: Du geihst in dat Sükenhuus — de Dokters dor schnieden een bietji an di rüm — un kloar is de Kees.
Mit disse Vöörstellung van dat Waark seet ikk oaber heel un dall up dat verkeerde Peerd.
Wat mi fief Doktersch denn in mien Brägen rinpuust hevvt — dat hett in mien Weeten doch een heel Büld Stoff to'n Danzen brocht.
Dat wee schiens niks mit ‚een, twee, dree — Danzkarree' — Dat Gedoo leet tomoal heel anners, as mi dat särß Wääken vöördem mit dree Sträken beliekteekend worden is.
Tomoal wee dat een utwussen Schlachteree van een halven Dach Düür mit twee Professoren un een Handvull krägel Assistenten an de Siet.
Een spierke hett dat mien Wertgefööl joa killert, dat sükkse ‚Korifeän' sükk mit mi ovgeeven wulln — oaber koopen — hevv ikk so bi mi dorcht — koopen kanns di dor upletzt liekers ganniks föör.
In mien binnerwendich Weeten har sükk glieks noa dissed ‚gesetzlich vöörschrääven Risikoverkloaren mit Inverstoahnsteeken' een ‚Nee' fastsett.
Noa dree Stünnen dormit drachtich goahn un een gooden Schnakkeree mit mien vertrooden Huusdokter wee denn de Momang dor. Dat ‚Nee' in mi wee utwussen un wull an d' Lücht. Mien Vertroon in de Dokterskünsten — dat hevv ikk spöärt — hett solaang keen Bedüüden, bit de Twiefel in mi sülvst verfloagen sünd. Dat brukt Tied, as ikk dat weet.
Un doarüm muß ikk in disse Momang in de gespannt up mien Antern luurenden Professorengesichten luut un düdelk ‚Nee' särgen.

De anner Dach wee ikk denn wäär in Huus un seet verrafftich all vöör Middach bi de Dübbeldokter — wat de Professornkolleech wee, de mi noa Ollnborch henstüürt har — in de Wachtstuuv manken een büld anner Patschenten to luuren, üm mit hum to beschnakken, wu dat Geböören üm mien Bekk un de fäälend Tannen in de tokoamen Tied wiedergoahn schull. Hüm seet näämich hoch in d' Kopp, mi so flink as möägelk een neeäd Gebitt to moaken. Ikk har wiers noch allerhand to verwachten, bit ikk wäär Kuusen to bieten in mien Bekk sitten har. Ikk har dat Gefööl in mi, dat he rein versääten dorup wee, mi mit siene Künsten een Stükkji normoaled Lääven trüchtogeeven. As ikk dat Prozeder achter mi har, dor hevv ikk wägen dat wat dorbi rutkoamen is, mien Denken van vöördeem son bietji in een annern Richt lopen loaten. Dor hevv ikk denn doch woll mehr de Doalers sehn, achter de he an wee, un de hüm säker düchdich in d' Ooch stoaken hemmen. Ikk har mi wäken- un moantenlang hööcht, irgendwenn mit neeä Kusen in een reschkoapen Stükkji Fleesch rintobieten. Dorföör bün ikk denn döör su mennich Höll mit noch mehr Fäächfüür goahn.