Klick op to'n Vergröttern!
|
To'n Weltkrebsdag 2014:
Mien Dwarßlöper un ikk, un us Lääven
tohoop
vun Ewald Eden
Biller: Rudi Witzke
Dat wee in d' Sömmerdach vöör fief Joahr. Ikk kreech
tomaol un heel sinnich een dikken Hals. Nee, neee nich vöör
Ungedüür ov Kroadheit, as een dat joa woll moal sächt,
wenn irgendwat nich so löpt, as man sükk dat vöörsteält.
Ov ok wenneer een annern wat heel Leeges moakt. So wee dat nich.
An d' linker Bekksiet wuur mien Hals eenfach jümmers dikker.
Ikk meen, dat dat so flink gung, dat ikk dor gannich tägen
kieken kunn. Dat is oaber glövich blods, wiel ikk domoals nich
marken wull, dat sükk dor irgendwat Leeges in mi rööch.
Na, liekers ikk kunn denn upletzt nich blods föölen,
dat dor irgendwat seet, ikk kunn dat ok good sehn. Ikk schoof dat
up een Kuus, de dor kellen dee, un schoof de Visit bi mien Kusendokter
van een Dach up de anner wiider noa achtern. As dat joa man so is,
mit Mannslüüd un Tannendokter.
Oaber wiel ikk joa so veel Moot in mi hevv, seet ikk denn doch
an een grieseligen Harstdach bi hüm in d' Stool ünner
de groode Luchten.
Dat Eerste, wat he sää, as he mi seech, wee: Denn will
ikk man ähm kieken. Joa man, un bi d' Kieken bleev dat denn
ok. Eers keek he sükk de Buul van buten un binnen an
un denn keek he mi an, as wenn he in mien Binnerst rinkrupen wull.
He keek dorbi ut, as wenn hüm jüüst de Düwel
tomöötkoamen wee.

Noch keen twee Stünnens loater hukel ikk denn een Kuntrei
wiider in een Kolleechenstool, de mit sien Dokteree denn in een
annern Part in Huus wee een Dübbeldokter sotosärgen.
De sää, as he mi seech, denn ok as Eersted: Denn willn
wi doch ähm kieken. He keek sükk de Buul van buten an,
he keek sükk de Buul van binnerwendich an un denn keek
he mi netso an, as sien eenfach Kolleech dat Stünnens vöördem
ok doahn har. Ikk wull hüm eers froagen, ov hum ok net de Keerl
mit de Peerfoot tomöötkoamen wee.
De Dübbeldokter hett dat denn ok bi d' Kieken beloaten un mi
furs an een Professorkolleech in Ollnbörch wiederrekkt.
Dor leech ikk nu in dat groode Süükenhuus in dat Residenzstaddje
un wuur doagenlang van een Stää noa de anner hen- un herschoaven.
Överall wachten denn all neeschierige Oogen in schlaue Koppen
up mi, üm mi ok van aal Sieden un Kanten bekieken to köänen.
Denn wur bi mi hier moal een Stükkji van d' Lääven
ovschnääden un dor mit neemodsch Gerätschkupp in
d' Liev rinlustert. Mi hett dat mennichmoal dücht, as wee ikk
irgendwons in d' Butereerlääven laand. Ikk seech de Geleerden
jümmers de Koppen tosoanmenstäken un heel saacht mitnanner
leustern, as wenn tägen hör een Minschke schleep, de see
dör een ludet Word nich upwoaken wullen.

Angst. Bild Rudi Witzke. Klick op to'n Vergröttern!
Een heelen Wääk dür dat Spillwaark tüschen
de roatselhaftich Gesichten över de witten ov grönklörigen
Kiddelschuden, bit mi een van de Hülpsmaiden ähm vöör
Schummern in de böverst Dokter sien Studeerstuuv schoof. In
dat halfdüster Lucht verkloar he mi denn mit sinnige Worden,
dat see aalns doahn harn un ok wiider föör mi aalns doon
würn, wat see kunnen. Dat wee oaber liekers nich veel, wiel
de Dwarßlöper, de see bi mi funnen harn, van hör
ok mit de neemodsche Gerätschkupp nich nich to
foaten wee. Dat schull denn heeten, dat see disse Oart van "Krebs"
(dor wee dat Word, wat see aal sükk schöen uttospräken,
van Dach) de sükk jüüst mien Liev as Woahnen utsöcht
har, nich up de gewennde Oart bikoamen kunnen. Mit Mest un Schnieden
wee dor niks, wiel disse Oart van Dwarßlöper sükk
noa binnerwendich in de Knoaken un de Mukkis vertrukken har.
"Sie haben Krebs" disse dree Wöör har
he joa glieks vörnansetten kunnt, denn har he sükk un
mi de anner Tüünkroam spoaren kunnt, un wi wesen flink
dormit dör wäst. Loaterhen hett he mi sächt, dat
he sükk dat up disse Oart nich troot har, un dat in de näächste
Koamer een Pyschokolleech van hüm seeten har, üm mi uptofangen,
wenn ikk bi de Diagnose "Krebs" in een deeped Lokk indüükt
wee.

Afstörten. Bild Rudi Witzke. Klick
op to'n Vergröttern!
Roatsel har ikk hüm upgääven, as ikk heel anners
reageert hevv, as he dat wennt wee, wenneer he een Minschke särgen
moot, dat he woll nich mehr lange leevig hier up de Eerdengrund
tobringen ward. Ikk har sien Särgen upnoahmen, as wenn ikk
van hum to weeten krägen har, dat noa Tein Elben kummt, un
dat dat joa liekers niks Neeäs föör mi wee.
Noadem man mi denn noch aal mien Kusen ut mien Bekk utrüümt
har wiel dor in de Knoaken mien neeän "Frünnd",
de Dwarßlöper, düchtich an d' Wöhlen wee
wur ikk wäär noa Huus entloaten. In de gooden Hannen van
de Minschen hier üm mi to. Blods, wat wuß ikk, wat mi
verwachten dee, in disse goode Hannen, van de ikk joa noch hoast
keeneen kennde.
Nu stunn ikk dor un bruks tomoal wat, wat ikk all Tieden nich mehr
hatt har een Huusdokter muß föör mi dorher.
Ikk bruk een Huusdokter, de mi aal de Padden wiesen de, de ikk in
de tokoamen Wäken ov Moanten goahn muß. Ikk har een prakkeraktischen
Dokter föör aal de Papiernkroameree nödich, de dor
so bi dat Spillwaark anfull un de denn ok villcht moal Hollstop
särgen kunn, wenneer de Spezioalkollechen dat moal to fost
drieven wullen mit hör Maschinenmedisin.
Wat nu so üm mi to in de nächsten Doagen un Wäken
ovleep, dat leep denn as van sülven. Ikk stunn as ovkant van
dat Geböören, as Tokieker, as wenn ikk gannich to dat
Spill togehörde.

Klick op to'n Vergröttern!
Mit Mest un Schnieden wee joa nu de Visiter in mien Lääven
nich bitokoamen. Dat har man mi joa verkloart. Dat schull nu in
d' Sükenhuus bi us in Staddje mit Roadiostroahlen goahn
dormit wull man de Dwarßlöper in mi siene Doagen verleiden.
Van buten mit Stroahlen un van binnerwendich mit Chemie. So wullen
see dat doon.
Up Papeer upschrääven kreech ikk mit noa Huus, wu dat
denn ovlopen schull.
Nägenundartich moal wull man mi in de "Radiologie"
dör d' Zentrum van Hiroshima stüüren, un särß
moal in disse Tied in de "Onkologie" mi van binnerwendich
chemisch schoomoaken. Ikk leet de heele Mannschkupp bi hör
Doon gewähren un leet hör mit fliedich Hannen moaken.
Ikk stunn joa buten disse Kring un keek mi dat Waark as een Unbedelichten
an.
Ikk wuur van binnen un buten vermäten, ikk kreech Blee-Rüsttüüchs
anmääten, wat sükk in Tallen un Weerten utdrükken
lett, dat wor mit mi upsteält.
Dat "buten disse Kring stoahn", dat kunn ikk so laang
doon, bit ikk an d' Liev to spören kreech, dat ikk mit de Mors
mirdenmang dat Gemengsel seet. Van de Momang an, as ikk to weeten
kreech, dat ikk in dat Karssell seet, van de Momang an bün
ikk in dat Stüürhuus instäägen un hevv mi mitdreit.
Ikk wull doch sehn, worhen dat Schkipp dreev, un as Koptein an Bord
tominnst versööken, de Kurs to hollen. Ikk wull nich,
dat mien Schkipp mien Läävensschkipp dör
een verkeerden Drei van een van de Deckslüüd an d' Rüür
up een Undeepte fastsitten bleev. Ikk wuß in mien Binnerst,
dat boaben mi een seet, de dat Foahrwoater föör mien Schkipp
freehollen wüür. Freehollen bit in de Hoaben, in de ikk
an d' Ennen denn föör ewich de Anker fallen loaten kunn.
Ikk wuß ok, dat ikk nu toeers dör een wilged Woater
laveern muß un dat dor achter de ruhige See leech.

De ruuge See hevv ikk denn ok vull mitkräägen. Nägenundaartichmoal
hevv ikk ünner de Sünn läägen to broaden. Ikk
hevv mi in de Doagen jümmer sächt, dat ikk mi dat joa noch
utsöken kunn, ov ikk nu in Hiroshima un Nagasaki, in Tschernobyl
ov Fukushima de Sünnendoagen tobringen wull. De Minschen, de
in disse Kuntreien woahnden, de harn disse Freeheit joa nich hat.
Un glieks fööl ikk mi wär as up de Siet van de van
d' Schikksoal Begünstigten.

Bevöör dat nu mit de heete Sünn in d' Stroahlenbunker
losgung, stunn eers noch dat chemisch Reinmoaken an. Dat heet, aal
twee Wääken een poar Stünnens mirdenmanken een Drufel
van ok Krebssüken to hukeln un sükk mennich Liter Pharmazi
in de Oadern drüppeln loaten. Up een Oart leet mi dat, as wenn
ikk konserveert warden schull, un seech vöör mien binnerst
Ooch all de Tallenriech vöör de Kopp, an de jedeneen avläsen
kunn, föör wu laang ikk denn noch to geneeten wee. Disse
Vöörstellung hett mi rein een Schmüstern ovwunnen,
ovwoll dat in disse Kring doch wiers niks ton Lachen geev.

Dat leech oaber liekers nich an de Minschen, de sükk dor Dach
föör Dach üm dat Wollbefinnen van de Patschenten sörchten.
Dat wee woll eenfach so, wiel dat Lachen sükk dor nich as in
Huus föölen de.

Noa dat erste Moal "Drüppeln" weet ikk gannich, wie
un wu ikk noa Huus henkoamen bün. Ikk weet blods, dat ikk de
näächste Doagen in Huus een Rönnen mitmoakt hevvt,
as mi dat in mien Besinnen mien Läävdach noch nich ünnerkoamen
wee. Ikk keem mi vöör as in de Wettloperee tüschen
Hoas un Swinegel, as in een Duurloop tüschen Klosett- un Kotzschöädel,
blods dat ikk Hoas un Swinegel in eens wee.

Klick op to'n Vergröttern!
Pillkers har ikk een Riech verschrääven un mit noa Huus
henkreegen. Ünner de verscheeden Szorten dor weesen Pillkers
ünner, bi de mi van de Prijs föör dat enkelte Stükk
all schroar tomood wur. Dortägen hulp ok nich dat Henwiesen up
de klöärigen Papptuten: "Zu Risiken und Nebenwirkungen
fragen Sie bitte Ihren Arzt oder Apotheker." Dartein verscheeden
Szorten föör een Dach hevv ikk denn in een drööge
fief Minüten tellt. Innoahmen hevv ikk keen een dorvan
ikk hevv de Tut vull Pharmazi up mien Doktersch hör Schrievdischploat
deponeert, as ikk to d' tweede chemisch Reinmoaken anträäden
schull. See hett niks dortägen sächt see hett mi
blods ankäken. Ok as ikk hör künnichmoakt hevv, dat
ikk de Chemo nich wiedermoaken wüür, wiel ikk dat mit de
Rönneree tüschen Schiethuus un Spee-Emmer nich wull, hett
see mi blods mit hör klooke Oogen ankeeken, as wenn ikk van wietwäch
herkoamen wüür.
Ikk hevv dat denn ok utsett't mit de Drüppelee un bün blods
elker Dach in de Sünnschienkeller goahn, üm een Oahnen van
Tschernobyl to geneeten. Ikk hevv dat noaderhand wüggelk as een
Stükkji Verhoalen ankääken, dat elker Dach de vöörgääven
Tied dor ünner d' Grill to lirgen. Mi is dor näämich
in de Wääken wat todeel worden, wor anner Minschen sükk
joahrenlang üm Mööten un Quälen ikk hevv
gewaltich ovwunnen. Mien Liev hett sükk üm dat halve Weegen
minniseert. In aacht Wääken is he ovszakkt van tweehunnerdnägentich
rünner up hunnerdfiefunveertich Pund. Eenfach so keen
Rup un Rünner, keen oarige Luun, de een dat Lääven
to een Höll warden loaten kann, wiel van de annern, van de Famili
dat stoadige Up un Doal nümms mehr verdreegen kann.

Klick op to'n Vergröttern!
Dat Dokterschfroominsch, wat ikk domals funnen har (ikk hevv mennichmoal
bi mi dorcht, dat de mi van mien Heergott toweesen worden is), hett
mi oahn Twiefel düchdich dorbi hulpen. Elker Dach hett see dorföör
sörcht, dat mien Liev nich utdröögen de, wiel dat mit
sülven genooch drinken in de Tied föör mi heel stuur
wee. Elker Dach hett see mi twee Stünnslang dör een lüütji
Noadel twee Liter sollten Woater toföört. Elker Dach hevv
ikk in de Tied twee Stünnenslang as in d' Hääven schloapen
in hör Koamer.
Van mien Sükenkass betoahlt kreegen hett see dat ni nich, denn
mit de dartich Euros, de see noa d' Gesetzen in d' Moant föör
de Sörch um mi kreech, dor kunn see nich wiet mit springen. Ikk
hevv Frauke K. wat in de Tied mien Doktersche wee denn
ok moal froacht, woarüm see dat allens mit mi upstellen dee.
See hett mi blods van Ünnern her ankääken, as see mi
anter: "Wiel ikk Doktersch bün, un wiel dat Helpen mien
Boahntje is. Un wägen dat anner, dor moaken see sükk man
heel keen Kopp ikk verschmacht all nich."
Dat hett see mi sächt, bevöör ikk denn wäär
twee Stünnens in hör waarme Koamer in mien Lääven
rinschloapen bün.

Överhaupts har sükk föör mi mit de "Diagnose
Krebs" een annern Welt updoahn. Hevv ikk doch toeers stief vöör
hum vöör dissen Dwarßlöper stoahn
un hüm ankeeken, as wenn he nich to mi togehörde. Hevv ikk
hüm in de eerste Doagen doch jümmers wäär froacht,
wat he denn bi mi in mien Liev wull, so hett sükk dat in een
korten Tied dries ännert. Ikk hevv spöört, dat ikk
hum dat Ekkje in mien Körperhuus överloaten muß, un
hevv furs beschloaten, in de Läävenstied, de mi bleev, mit
hum uttokoamen. Ikk hevv hum nich elker Dach de "Gerichtsboas",
vanwägen dat he sien Woahnung bi mi rüümen schull,
up d' Hals stüürt. Un he leet un lett mi up de anner Kant
bit nu mien Ruh.
Heel flink bün ikk dorachterkoamen, dat in mien Liev as een
Tohuus dääch Bott genooch föör us beiden is. As
een van mien Dokters moal to mi sää, "Ich wünsch
Ihnen viel Erfolg bei Ihrem Kampf gegen den Krebs", dor kunn
ikk hüm blods antern, dat ikk nich in d' Ooch foat har, tägen
mien Huusgasten Kreech to föören. Ikk seech rein dat binnerwendige
Koppschüdden bi mien Tägenover, as he versöken de,
mien Särgen as Begriepen doaltoschluken. Ikk hevv hüm dat
Begriepen een bääten lichter moakt, as ikk hum verkloart
hevv, woarüm ikk nich tägen de Krebs kämpfen wull.
Mien Huusgast hett sien Koamer bi mi van boaben us Welt towääsen
krägen. Wi mooten doarüm tosoamenblieven, solaang as wi
lääven. Dat is nu moal so. Rutschmieten kann ikk hüm
nich ikk kunn hüm blods fuchtig düll up mi moaken.
Wenn wi us bekreegen würn, denn wee ikk jümmers de Deel,
de up d' Ennen verleesen de. Dat wee denn mien Dod. Dat will ikk nich,
un wiel mien Dod denn ok sien Dod is, will he dat wiers ok nich. Also
verdroagen wi us, so wiet as dat geit, un hevvt beid hopentlich noch
een gooden Tied mitnanner.
So eenfach is dat. Dat mi nu nümms anfaangt to lachen. Dat wee
bäter, ji maarkt jo dat un schrievt jo dat achter de Oohrn, as
mien ole Schoolmester August dat jümmers sää, wenneer
us Kinner in us Unverstand wat döäsich vöörkeem.
Klick op to'n Vergröttern!
An veertich Doagen achternanner wäch hevv ikk de heete Sünn
geneeten kunnt, un dat mirden in d' Winter un över Wihnachten.
Dat wee doch een moien Verhoal in de kole Joahrstied. Woahrschiens
hevvt de annern, de so Dach föör Dach in d' Sükenhuus
mit mi tohoop föör de Stroahlenkoamer to wachten seeten,
dat een bietji mit anner Oogen ankääken. Sächt un mit
Worden künnichmoakt hett dat woll keeneen Seel, dor in de Rüüm
oahn Finsters. In de Gesichten stunn dat oaber schrääven,
föör jedeneen good to lääsen. An de Gesichten
kunn ikk sehn, dat sükk in de Kopp dorachter dat heele Denken
blods jümmer um de een Soak drei üm hör Krebs.
Niks anners har dor noch Bott. Dat Kieken, Föölen, Schnakken
allens wee blods noch Dwarßlöper. Dat Lääven
van Güstern un dat Lääven van Mörgen, dat geev
dat heel nich mehr föör aal disse Minschen. Dor wee blods
noch Beduuren mit sükk sülven to kennen. Jedermoal, wenn
ikk in disse Gesichten kääken hevv, hett mi dat binnerwendich
kollt schuurt.
Aal de Minschen üm disse Minschen ümto is dat wiers nich
anners goahn. Dat kann up de Duur denn woll nümms vullhollen.
Ikk hevv foaken versöcht, mien "Mitlieders" dorto to
bewäägen, sükk wäär hör Lääven
totodreien oaber de Tied, de wi denn tohoop weesen, de wee
jümmers to kört bemääten. Villicht is bi de een
ov de anner oaber doch wat hangen bleeven. Ikk weet dat nich
man hett sükk joa meist nich weddersehn.
Dör de Bank full in d' Ooch, dat jedeneen in de Kring bannich
Maleschen mit Äten un Drinken har. De meist Patschenten kunnen
woll äten, see kunnen oaber wägen de Chemie in hör
Liev niks bi sükk un binnen hollen. In een körte Tied gung
dat in de Kring van schlanker warden bit noa klöätern in
d' Puul. Dor keemen foaken an Stäen dör de Huut Knoaken
van Dach, wor man vördem gannskeen vermoot har. Ikk hull dat
Äten un Drinken, wat ikk dör mien Halsgatt kriegen kunn,
woll aal bi mi, wiel ikk disse Therapie noa dat eerste Moal ja ovsett
har ikk kunn blods niks Handfasted noa ünnern kriegen.
Över de Tiedruum mit dat To-minn-Drinken har mi joa nu mien
Doktersch Frauke mit eer lichte Hannen överwächhulpen, bi
de Äteree, dor wee ikk nu sülven froacht. Un ikk hevv schiens
up disse Froagen good antern kunnt. Ikk bün een Padd goahn, de
mi een hoogern Instanz woll wiest hett to goahn. Anners kann ikk mi
dat nich verkloaren. Van aal de Minschen, de sükk nu siet all
de Joahren all üm mi bemööten, kann mi dat okk nümms
anners beliekteeken. Mien Stroahlendokter hett moal föör
een Tiedlang an mi sächt, wenn ikk gröön wee, denn
wüür he särgen, dat ikk van buten de Eer, van d' Mars
up disse Eer doalseilt wee.

Wat hevv ikk denn oaber doahn, dat mien Schkipp in dat wilge Woater
up de Strom noch nich ünnergoahn is? Wat ikk wull, ov wat ikk
doon schull, dat wuß ikk heel nich wat ikk oaber üm
d' Verrecken nich wull, dat wuß ikk wiers van
de eerste Minüt an noa de Diagnoos Krebs. Ikk wull nich mit hangend
Bekk dör de Gägend schluuren un mi stoadich sülven
bi elker Trää, de ikk de, up mien ünnerst Lipp' poasen.
Ikk wull keen Lokken dör mien Huut, ikk wull keen Port föör
dit un dat in mien Liev stoaken hemm'n. Ikk wull up mien eegens Hand
äten un drinken solaang as dat nur irgend gung.
Wat mi ok verwachten de in de tokoamen Tied ikk wull vöör
allns mien Lachen un dat Schmüstern-Köänen behollen.
Ikk wull ok wiederhen Truur wiesen köänen, wenneer Minschen
ov Deerten up de Eerdengrund wat Leeges tostööten de. Ikk
wull up jederfall nich in de Troanen över mien eegen Bedrüüs
ovsupen.
Ikk hevv denn eenfach dat doahn, wat us all as Kinner mien Moder
un vöörtieds mien Grootvoader jümmers an d' Haart lächt
hevvt, wenn us irgendwat up d' Haart leech. Liekers wat dat dör
de Tieden ok weesen is ikk hevv dor bilangskääken,
wat mi up de een ov anner Oart, in de een ov anner Schwangsloach in
d' Lääven allmoal hulpen har.
Toeers keem mi denn mien gooden Paster Strathmann, de ole Gottsdeener
un sien Särgen, dat allens, wat mit us in d' Lääven
ok geböört, vöörteekend is, in d' Besinnen. Ikk
kann verrafftich niks dortägenhollen, denn mien Doon in de Tied
sünners noa de Diagnoos Krebs hevv ikk joa nich
doan, wiel ikk su kloog bün ov wiel ikk dat irgendwons dör
irgendwekker wiesnöäsige Bööker verkloogfidelt
kräägen hevv. Ikk hevv dat eenfach doan, wiel ikk dat doon
muß. Dat is mi kloar wurden, as mi een renomeerden Krebsprofessor
ut Köln up mien Vertellen över mien Ümgoahn mit miene
'Befindlichkeit', as he dat nööm, froacht hett, woneem ikk
dat wuß un well mi disse Padd beliekteekend har. Mien Drinkeree
van Karnemelk un Room har hüm to de Froach bröcht, as he
mi sää. Ikk wüür dor näämich wat doon,
wat föör mien Dwarßlöper sien Föölen
netso freedelk wee, as wenn een Grootmoder hör futerich Enkels
mit saachte Hannen över d' Hoar strieken deit. Villicht is dat
joa ok een Weeten ut een Lääven föör mien Lääven
nu, wat in miene binnersten ünneren Schuuven good verwoahrt licht.
Dit Denken kann ikk nu moal nich eenfach bi de Siet schuuven.
Wat is dat blods föör een oarige Vöörstellung!,
mach nu de een ov anner van jo wiers meenen.
Oarig is mi denn foaken vöörkoamen, wat mi in de eerste
Wääken noa de Diagnoos Krebs üm mi herüm so ovloopen
is. Loopen is dat rechte Benöömen, glööv ikk.
Denn de Loop van aal Kanten to mi her, van Lüüd de mit Pharmazi,
mit Chemie und unächt Äteree hör Brödchies verdeenen,
dat wee all suwat Ähnlichs as een lüütji Volkslooperee,
as man dat vandoach joa ok woll nöömt, wenneer dor een Drufel
Minschen een achter de anner an un ok woll dörnanner över
de Stroaten in d' Karteer rönnen.

Ikk hevv mi foaken froacht, woneem de Visiters van mien Bedrüüs
wussen, dat see aal so flink bi mi upschlogen. Dat is oaber woll so
as in de Natur mit de blaugliemigen Peerflegen ok de köänt
ok an keen Schiethümpel vöörbifleegen.
Astronautenkost wee dat, wat mi anboaden wur, hevvt see mi jümmers
wäär vertellt un wullen mi dormit schiens särgen,
dat su een lütt Minschke as ikk man blied weesen kunn, dat dat
sowat Goodes geev, un dat dat denn ok noch van de Sükenkass betoahlt
wür.
Ikk hevv de 'besörchten' Lüüd aal schnakken un wäär
trekken loaten. Dat, wat see van de Kroameree föör mi to'n
Prööven bi us in d' Huus trüchleeten, dat hevv ikk
denn noa Stäen henbröcht, van wor dat denn wiiderverdeelt
worden is. Ikk kunn dat gräsige Tüüchs ut de Düwelsköäken
eenfach nich dör mien Halsgatt kriegen. Dat schmook mi furss
as Ölich ut een olen Deutzmaschin. Villicht hett sükk dat
ok blods nich mit de Stroahlenwaarkeree in mien Liev verdroagen. Dat
mach wüggelk so ov su weesen ikk wuß un ikk weet
dat nich. Ikk hevv dat up jederfall buten vöör loaten, un
to wat anners grääpen, üm mien bietji Lääven
up de Beenen to hollen. Dat leechste wat mi denn een van de Schlauschnakkers
meen inschüünen to köänen, dat wee de "Astronautenkost"
mit Hülp van een Schlauch dör een "Port" in mien
Buuk to brengen. Villicht hevv ikk hör een bietji groff antert
dissed Froominsch is tominnst ni nich wedder bi mi updüükt.
Updüükt is denn wat heel anners ikk hevv mien Besinnen
näämich in de Tied trüchstüürt, in de wi
dör veele Süken mussen un in de dat sowat as vandoagen ut
de Pharmaziköäkens aal nich geev. Ikk hevv mi Noakreechstiedenäteree
moakt netso as us Moder dat dee, wenneer wi Kinners sük
to Beäd leegen.
Dör de Hitt bi dat Bestroahlen hevv ikk Gott wääs
bedankt dorföör keen Sünnenbrand up de Seel
kräägen. So as veele annern dat goahn is un geiht, de noa
de Diagnoos Krebs denn nich blods mit de Gasten in hör Liev utkoamen
mooten neee, see sünd denn wägen faste Depreschon
för langer ov körter Duur foaken ok Visiters bi een Scheeselong-Dokter,
um sükk dor stoadich Ploasters up hör Seel plakken to loaten.

Mien Brandschoaden, de hevv ikk wons anners ovkräägen.
Mien Bekk un mien Halsgatt wurn van sülven nich mehr fuchtich.
Wenneer een Minsch wat nich recht foaten or glööven kann,
denn sächt he allmoal: 'Mir bleibt die Spucke weg.' Bi mi wee
dat nu stoadich so. Veeruntwintich Stünns an d' Dach har ikk
van Tied ov an een drööged Bekk un een netso dröögen
Hals. Wenneer sowat geböört, denn kricht Minsch eers to
weeten, wat dat heet un wat dat deit, wenn de Drüsen keen Spee
mehr produzeeren. Solaang as dat allns löpt, solaang kummt man
dor gannich achter.
Dor keem denn de Karnemelk, mit Room vermenguleert, in d' Spill.
Een Klukk dorvan drunken (dat dröfft ok mehr weesen), un ikk
har föör tominnst twee Stünns mien Ruh (ov mien Fuchtichkeit).
Aal dat anner Drinken is joa ok woll natt oaber dat denn blods
meist föör tweemoal Lüchthoalen un denn is de
Huut in Bekk un Hals as hollten Pergament.
Blods Karnemelk un Room inschluuken, dat rekk denn doch nich so heel,
üm dorvan up Stükken to blieven. Wiel ikk nu all bi de Schwaartbunten
mit de Hörns, bi de Koien laand wee, bün ikk dor ok bi blääven.
Beenschieven mit Markknoaken in de Mirden, dat wee denn mien tweeded
Been, üm eenigermoaten in de Doagen to stoahn. Dat Rindfleesch
un de Knoaken reschkopen över Düür koaken loaten, dat
allens, wat in de Knoaken insitt, ok van Dach kummt. Dor word denn
allens, wat man sükk an Tuunfrücht un Deechwoaren vöörstellen
kann, ünnermenguleert, un de Doach sünd bestich. Mennich
Doagen moak ikk dat nu all so, un mien Frünnd, de Dwarßlöper,
schient dor nett as ikk ok heel good mit lääven
to köänen.
De Buul an d' linker Halssiet mien Vöörroatskopp,
as Ingangs moal een to mi sächt hett , de har sükk
joa dör de nägenundartich Sünnschiendoagen heel un
dall vertrukken. So veel Waarmte hett de Buul denn doch woll nich
verdroagen kunnt. Mien Visiter, de har sükk denn ok noa binnerwendich
in Knoaken un Fleeschk vertrukken. He har woll Oahnung dorvan, dat
hüm dor nümms an d' Lääven kunn.

Na liekers ok, wat de Dwarßlöper sükk dor bi dorcht
hett man wull sükk in Ollnbörch denn up Nee mit de
Soak befoaten. Dat heet föör mi, wäär in de Residenz
in d' Süükenhuus. De Schloapstääen dor, de kennde
ikk joa all un de Minschen, de sükk dor üm mi bemööten
würn, ok.
Moandachsmörgens mook ikk mi vöör Dach un Dau up de
Padd, üm dat ikk ok to de rechter Tied dor wee. Föör
disse Dach stunn näämich noch veel an, as man wi vöördeem
all woahrschoot har. In d' Residenz ankoamen, bleev mi man jüüst
Tied, mien Kromeree, de ikk bi mi har, tägen mien Schloapstää
föör de tokoamen Tied to deponeeren. Ikk hevv mi bi de anner
beid Mannslüüd, de ok noch in de Koamer leegen, nichmoal
bekennt moaken kunnt. Noa tweemoal schnuuven seet ikk all in een Stool
up Röä, un los gung mien Reis dör de Welt vull van
de Röäk noa Karbol un Angstschweet. An dissen Dach hevv
ikk een grooten Deel van d' Sükenhuus to sehn kräägen.
Överall dor, wor wi Hollstop moken, stunn ikk föör
Minüten in d' Mirden ikk fööl mi all bold as
een Danzbooar in d' Zirkus, up de van aal Kanten de Luchten fallen.
Man hett in mi rinkääken, man hett över mi wächkääken,
man hett mi woagen un ovmääten. Un dat woll fiefmoal an
de Dach elker moal an een annern Stää. Un elkermoal hett
man mi denn mit veel Worden wenich verkloart. Un elkermoal muß
ikk denn ünnerschrieven, dat ikk dat aal verstoahn har, wat nich
to begriepen wee. Loatnoamiddachs üm Klokk särß har
ikk mien letzt Teeken ünner een Verkloaren
sett de Reis dör de Medisinwelt we föör mi föör
disse Dach to Ennen. De anner Dach schull dat Waark denn üm Klokk
nägen losgoahn. Ikk bruks nu Tied mi to besinnen, un muß
ok nödich mien Kopp wäär ünner d' Aarms wächnäämen,
wor he sükk de heele Dach schuult har.
Üm Klokk söben seet ikk denn in de Ordinatschon mien Statschonsdokter
tägenöver un hevv hüm verklogfidelt, dat ikk de anner
Dach nich an mi rümschnieden loaten wür, wiel mien Buuk
un mien Kopp sükk in de Froach nich eenich weesen, un dat ikk
nu woll mit mien Nääsärgen de heele Waarkerploan föör
de anner Dach dörnannerschmieten wür.
Ikk har mit allns, wat mi dor tomöötschloahn kunn, räkend,
mit Düllheit, mit futerich Upgeräächtheit, mit Nichverstoahn,
mit allens blods nich mit dat, wat dor keem. De Dokter keek
mi su blied an, as wenn ikk hüm jüüst een wunnerboare
Överraschung künnichmoakt har. Sien Särgen noa wee
dat denn ok so, denn he meen, dat see sükk in hör Olldach
as Medisiners een büld mehr Patschenten wünschen deen, de
sükk trooden, ok moal Nää to särgen, wenneer dat
sowat Grötters, as dat bi mi weesen schull, anstunn. Wiider meen
he, dat mi van dat, wat ikk de Dach över to weeten krägen
har, doch säker mien Oohrn klungen harn. Wenn ikk denn tägen
mien Buukföölen un rein ut Dokterschglöövichkeit
Joa sächt har, un blods dat minnste van dat, worvöör
man mi woahrschoot har, inträden wüür, denn wüür
ikk ni nich mehr mit mi sülven in d' Reine koamen un mit
de Doktersch, de dat denn in mien Oogen schküld weesen
all gannich. Un doarüm, mien leeve Eden, bün ikk blied,
dat Du de Moot wiest häst, us een Nee to särgen.
Wat nu hier to lääsen is, dat is dat, wat ikk, glieks dornoa
de annern Dach un wäär in Huus, dorto upschrääven
hevv:
In disse Momang muß ikk Nee' särgen
De Tied wee dor. Ikk har mi vöör Dach un Dau up de Padd
moakt. In Ollnbörch wull man an disse Dach wat an mien Befinnen
ännern.
In mien Kopp seet dat Bild fast: Du geihst in dat Sükenhuus
de Dokters dor schnieden een bietji an di rüm
un kloar is de Kees.
Mit disse Vöörstellung van dat Waark seet ikk oaber heel
un dall up dat verkeerde Peerd.
Wat mi fief Doktersch denn in mien Brägen rinpuust hevvt
dat hett in mien Weeten doch een heel Büld Stoff to'n Danzen
brocht.
Dat wee schiens niks mit een, twee, dree Danzkarree'
Dat Gedoo leet tomoal heel anners, as mi dat särß
Wääken vöördem mit dree Sträken beliekteekend
worden is.
Tomoal wee dat een utwussen Schlachteree van een halven Dach Düür
mit twee Professoren un een Handvull krägel Assistenten an
de Siet.
Een spierke hett dat mien Wertgefööl joa killert, dat
sükkse Korifeän' sükk mit mi ovgeeven wulln
oaber koopen hevv ikk so bi mi dorcht koopen
kanns di dor upletzt liekers ganniks föör.
In mien binnerwendich Weeten har sükk glieks noa dissed gesetzlich
vöörschrääven Risikoverkloaren mit Inverstoahnsteeken'
een Nee' fastsett.
Noa dree Stünnen dormit drachtich goahn un een gooden Schnakkeree
mit mien vertrooden Huusdokter wee denn de Momang dor. Dat Nee'
in mi wee utwussen un wull an d' Lücht. Mien Vertroon in de
Dokterskünsten dat hevv ikk spöärt
hett solaang keen Bedüüden, bit de Twiefel in mi sülvst
verfloagen sünd. Dat brukt Tied, as ikk dat weet.
Un doarüm muß ikk in disse Momang in de gespannt up mien
Antern luurenden Professorengesichten luut un düdelk Nee'
särgen.
De anner Dach wee ikk denn wäär in Huus un seet verrafftich
all vöör Middach bi de Dübbeldokter wat de Professornkolleech
wee, de mi noa Ollnborch henstüürt har in de Wachtstuuv
manken een büld anner Patschenten to luuren, üm mit hum
to beschnakken, wu dat Geböören üm mien Bekk un de
fäälend Tannen in de tokoamen Tied wiedergoahn schull. Hüm
seet näämich hoch in d' Kopp, mi so flink as möägelk
een neeäd Gebitt to moaken. Ikk har wiers noch allerhand to verwachten,
bit ikk wäär Kuusen to bieten in mien Bekk sitten har. Ikk
har dat Gefööl in mi, dat he rein versääten dorup
wee, mi mit siene Künsten een Stükkji normoaled Lääven
trüchtogeeven. As ikk dat Prozeder achter mi har, dor hevv ikk
wägen dat wat dorbi rutkoamen is, mien Denken van vöördeem
son bietji in een annern Richt lopen loaten. Dor hevv ikk denn doch
woll mehr de Doalers sehn, achter de he an wee, un de hüm säker
düchdich in d' Ooch stoaken hemmen. Ikk har mi wäken- un
moantenlang hööcht, irgendwenn mit neeä Kusen in een
reschkoapen Stükkji Fleesch rintobieten. Dorföör bün
ikk denn döör su mennich Höll mit noch mehr Fäächfüür
goahn.

Biller: Rudi Witzke
4.2.2014
|