Maria mit dat Book. Foto Cord Denker. — Klick op to'n Vergröttern!

Düsse Bank is för Minschen dor

vun Cord Denker

Wenn de Döör vun de Kark in Haria op Lanzarote open steiht, denn geihst du rin, üm di dor ümtokieken. Villicht gifft dat jo dor binnen mehr to sehn as buten. Man, denn markst du ganz gau, dor gifft dat nix to kieken. Oder doch? Fallt di an de Marien-Figuur dor vöörn rechterhand wat op? Richtig!: Maria hett keen Jesus-Kind in'n Arm, nee, se hett een Book in de linke Hand. Un ut dütt Book hett se mi in de Advents-Tied een Geschicht vörleest, de ick meist nich glöben kunn. Ick vertell di de Geschicht, de ganze Geschicht. Awers mag sien, un du froogst, wo denn nu dat Jesus-Kind weer. Tja, villicht weer dat al op den Weg to uns Minschen.

Harry Martens weer Buuschlosser, man en Unfall harr em ut den Beruf rutsmeten, lang vör dat Renten-Öller. He weer en Minsch, de siene Hannen rögen müss. Op den Böhn öber de Garaag harr he sick en Warksteed för Holt-Arbeiten inricht. Dor klüter he Poppenhüüs, Poppen-Möbel, Schunkel-Peer un anner Kinner-Speeltüüg. Wenn't op Wiehnachten to güng, denn weern dat Krippen un Krippen-Figuur'n un Lichter-Bögen un Dannenboom-Schmuck. Fröher bastel he man bloots för de Familie un de Frünnen. Man wo he nu so veel mehr Tied harr, kunn he ok mehr produzeern: nu weer dat sien Beruf.

Awers ok ut düsse Welt hett em dat Schicksal rutsett. Wegen sien Diabetes hebbt em de Dokters so peu à peu beide Been afsäbelt. Dor bleben bloots noch Stummels öber, an de man keen Prothesen mehr fastmoken kunn. Se müssen dat Huus so ümbuu'n, dat he sick mit sien Rullstohl dorin bewegen kunn, villicht ok mol rut in'n Goorn oder en Stück wied op de Stroot. In sien Warksteed sett sick de Stoff op de Maschinen un dat Warktüüch, he kunn dor nich mehr hen. He weer deep unglücklich, un de Düüstergloben breed sick in sien Seel ut.

Wenn man em en Treppenlift to sien Warksteed hooch insetten kunn, un boben noch en tweten Rullstohl harr... Jo, wenn! Awers de Familie kümmt al so mit de Schulden nich trecht. Un se hebbt ok noch Dochter un Söhn an de Hacken, de mol dütt un mol dat bruukt. Nee, se köönt sick dat nich leisten... Un liekers geiht Heidrun Martens een Dag noh ehr Bank hen mit de Froog, wat se nich noch een Kredit opnehmen köönt. Dat is en Fru, de düsse Bank-Filiale ünner sick hett. Katharina R. höört sick fründlich un gedürig an, wat Heidrun M. vörbringt. Un denn geiht se mit ehr all de Posten dör, wat de Familie rinkriggt un wat se utgewen mutt. Un dat süht nich good ut, un noch een'n Kredit weer nich to verkraften. Awers Katharina R. seggt, se wull dor an denken, wenn sick en Gelegenheit wiesen wörr... Wenn sick wat doon schull, ward Heidrun noch vun ehr höörn.

Heidrun hett dat versöcht, tominst hett se dat versöcht. Un se weet nu noch düüdlicher: Wat nich geiht, dat geiht nich! Wat se nich weet, is, dat Katharina R. op ehr'n Posten sowat as en gode Fee is. Sied dree Johrn hölpt düsse Fru Lüüd ut de Patsche, de finanziell in Bedrängnis sünd. Mol is dat en Landmaschinen-Hannel, de vör de Pleite steiht, mol is dat en Bäcker, de nich mehr gegen den Grootmarkt ankümmt, wiel dat sien Backstuuw nich mehr noh Standard is... All dat weet Heidrun Martens nich; dat weet nüms in uns lütte Stadt. Katharina R. treckt Geld vun grote Plus-Konten af un schrifft dat de Lüüd good, de finanziell an'n Afgrund stoht. Sowat hett dat in dat düütsche Bankwesen noch nich gewen. Un dat ward dat ok nie nich wedder gewen. All dat weet Heidrun M. nich. Vun Monat to Monat kiekt se sick ehre Bank-Utdrucken an un is heilfroh, wenn se an dat Schulden-Limit vörbi schrammt is.

Man een' Dag höllt Heidrun de Luft an: Wat is dat denn? Dor sünd achteindusend (18.000) Euro op ehr Konto goodschreben. De Kredit is also doch noch bewilligt. Hurra! Awers — se köönt em doch nie nich afbetohl'n, se versackt in Schulden. Na, se denn wedder hen noh de Bank un mit "besten Dank!" den Kredit torüch gewen. De Gang ward ehr schwoor, man dat mutt sien.

Heidrun Martens sitt nu wedder bi Katharina R. in't Büro. Man de Filial-Leiterin will nix dorvun weten un de Kredit torüch nehm'n: "Fru Martens, düsse Bank is för Minschen dor, sünnerlich för Minschen, de ohn egen Schuld in de Nood rinschliddert sünd. Nehmt se den Kredit geern an un mookt sick keen Sorgen wegen dat Afbetohl'n. Dormit köönt se anfangen, wenn se wedder fasten Grund ünner de Fööt hebbt!"

Nohdem dat de Handwarkslüüd ehrn Deel doon hebbt, kümmt dor wedder Lewen bi Martens in dat Huus. Harry fleit un singt. De Treppenlift bringt em noh boben. Dat Geld hett langt, se köönt sogoor fiefdusend (5000) Euro op een Schlag trüchgewen. Harry schafft wedder wat mit siene Hannen un kann för Stünnen sien Behinderung vergeten. He kriggt wedder sien Stand op den Wiehnachts-Markt un he verköfft good. — As dree Johrn üm sünd, hebbt se den Kredit mit Zinsen un Gebührn torüch betohlt. Heidrun Martens geiht nu noch mol mit een Blomen-Struuschen noh de Bank hen un will sick bi Katharina R. bedanken. Man de is nich mehr dor. Heidrun schnappt dat Woord "fristlos" op. Wat hett dat to bedüden?

Jüüst in düsse Doog is dat opflogen, dat Katharina R. egenmächtig de Konten umverdeelt hett. Öber acht Millionen Euro hett se ut öbergrote Minschen-Fründlichkeit un Hölpwilligkeit utschütt, man bloots söss Millionen sünd wedder rinkomen. Nu, noh söss Johren, is de Revision dor achter komen, un een Bank-Kunde treckt ehr ok noch vör Gericht, he hett dat markt, dat vun sien stolt Spoor-Konto bloots noch en lütten Rest öberbleben is.

Katharina R. is kriminell. De Richterin kann dat meist nich foten, wat se dor bi de Verhandlungen to höörn kriggt. Un mit dütt Resümée geiht denn de Prozess to End: "Fru R., egens schull de Stadt en Denkmol för se opstell'n, awers ick mutt se hüüt verknacken: Noh Recht un Gesetz hebbt se Unrecht doon!"

Jo, so löppt de Geschicht ut: Katharina R. ward haftbor mookt för den Schaden bi Bank un Versekerung. Öber twee Millionen Euro sünd fällig. Dat geiht wied öber dat rut, wat se tosomenkratzen kann. De Pfändung löppt, un se hett op't letzt bloots noch en Lewens-Minimum. Man wat egens noch leger is, dat Lüüd, de se ut de Patsche hulpen hett, achter ehr ranschimpt, anstatt ehr to hölpen. Awers so sünd wi jo wol, wi Minschen. Un dorüm mutt egens eenmol in't Johr dat lütte Christkind op de Welt komen, dat unse Harten wedder en beten warmer ward.

Süh, dat is de Geschicht, de Maria in de Kark to Haria op Lanzarote mi in de Advents-Tied ut dat Book vörleest hett. Ick heff mi bedankt un noch en Foto vun ehr mookt. Un as ick denn to Döör wedder rut wull, heff ick mi noch eenmol noh ehr ümdreiht, üm "hasta la vista!" to seggen. Do seeg ick, dat se den Wiesfinger vun de rechte Hand oprichten dä, un ick wüss op'n Stutz, wat se mi dormit seggen wull: "Nich vergeten! Düsse Fru hett warraftig en Denkmal verdeent. Mutt jo nich groot sien."

De Achtergrund

In dat Blatt "Der Spiegel" ünner de Nr. 40/2010 hett de Spiegel-Redakteur Bruno Schrep een'n Bericht schreben öber en Fru, de en Bank-Filiale ünner sick harr. Düsse Fru hett öber söss Johrn vun riek noh arm Geld verdeelt. Sowat hett dat noch nich gewen in uns Land. An't End stunn Katharina R. för Gericht un weer achteran arm as en Karkenmuus un harr ok noch den Spott to drägen. Düsse Geschicht, "de dat Lewen schreew", hett dat Hamborger Stroten-Magazin "Hinz & Kunzt" opgrepen (N° 214, Dez. 2010). Dat is also dat Achtergrund för de Geschicht, de hier vertellt ward.