Koken as Modder

vun Heinz Tiekötter

Sabine is ne gode Huusfro un Steffen is glücklich mit allens — seggt wi mol, meist allens — wat se so mookt. Se is'n smucke Deern, weet sik to behaupten; leider ok denn, wenn Steffen annere Ansichten hett. Ober se hett Charakter un weet, wo Bartels den Most hoolt! Jemmer Huus sütt püker ut, se kann goot koken un se hett de Göörn in Griff. In de mehrsten Dingen hebbt Sabine un Steffen desülbigen Ansichten un se hollt tosomen, wenn dat dorüm geiht, wat no buten to vertreden. Dat Eten smeckt Steffen tohuus beter as ünnerwegens in'n Restaurant. Un wenn se doch mol beide utgoht, denn dreiht de Lüüd sik schon mol üm no düt nette Poor. Un dat gefallt Steffen un mookt em stolt.

Man een Ding hett he an siene Fro un an ehr Eten uttosetten: Dat kunn dat beste Stück Fleesch sien, de scheunste Filet- or Karbonodenstrang: Sabine snitt dat tomindts een-, tweemol in de Mitt dörch. So, dat ut den Broden twee, dree Stücken ward. Steffen weet nich, worüm se dat mookt, un vertellt ehr een üm't annermol, dat dorbi de Saft rutlöppt un dat Fleesch dreug ward.

Siene Fro antert em jümmers datsülbige: Dat hett se bi ehr Modder so lehrt un de weer ne gode Kööksch. Dat kunn he doch nich afstrieden. Dat stimmt, Steffen siene Swiegermodder weer 'n heel gode Huusfro un lestenenns geev de Oort, woneem se ehr'n Huushold feuhr, den Utslag dorför, dat he sik eernsthaft för Sabine interessiert harr. Free du nich to gau, kiek di eerst dien tokünftige Swiegermodder an! Denn weetst du hüüt al, wat morgen op di teuvt!

Eegentlich weer Steffen vun Menen, dat all, wat achter siene veer Wännen passiert, nüms wat angeiht. Un so hett he bitlang mit siene Swiegermodder öber düsse Metzelee an de Brodenstücken noch nich snackt. Man as se to Pingsten wedder mol to'n Eten bi Swiegermodder inloodt weern, nehm he se an de Siet un vertell ehr vun düsse Snibbelee un froog se denn, worüm se ehre Dochter dat so bibröcht hett?

Dor smustergrient de Fro un antert em: "Och mien Jung, wi weern doch utbombt un dat geev doch nix no'n Krieg. Wi harrn man twee lütte Pött to'n Etenkoken. Un wenn wi denn mol Fleesch harrn, denn müssen wi dat tweisnieden, dormit dat öberhaupt in de Pött rinpassen däe!"