Künstliche Klookheit (kK)

vun Berthold Cordes

All Lüüd weern vun jümehr Stöhl opstahn un klatschen luut Bifall, de kuum en Enn nehmen wull. De Vördrag vun Professer Hannes Martensen harr jüm all so goot gefull'n, dat se em noch länger harrn tohören kunnt. Künstliche Klookheit in 'e Medizin, dat harr 't bither noch nich geven. Aver nu weern se op'n rechten Weg. Dat schull nich mehr lang duern un de Spood ward jüm Recht geven. Disse Naricht güng dörch de Dagbläder in alle Welt.

Op Professer Martensen un sien Mitarbeider keem nu en bannig hille Tiet to. All dat, wat se bither in jümehr Köpp sammelt un to Poppier brocht harrn, muss nu ok ümsett warrn: Mackers för dat Warkrebeet worrn gau funnen, Geld un Föddermiddel för dat Forschen un den Opbo vun Wark- un Arbeitssteden un veel, veel Poppierkraam, Andrääg un nochmal Andrääg. Professer Martensen harr siene Arbeitssteed draat ok to sien Wahnung maakt. Dag un Nacht weer he an 't Schaffen, üm sien Wark to Enn to bringen.

En Familienleven kenn he nich mehr. Sien Gesundheit harr dorünner to lieden. Sien Wehl weer toschannen, he weer beet, fardig mit Jack un Büx, elennig un harr keen Knööv mehr. Sien Binnenleven weer utbrennt. De Koor för sien Vörhebben harr he woll anschaven, to Enn bringen müssen dat nu aver woll annere.

Dat is nu ok al wedder bald twee Johren her. Liekers Hannes jümmer noch nich insehn wull, dat he sik veel to veel mit sien Arbeit tomoden dä, keem nu endlich de Roop na Hülp: "Ik mutt körter pedden!"
En grote Stütt weer dorbi sien Familie. Bi Fro un Kinner föhl he sik borgen. Se geven em minschliche Neeg un Warms. Ok gode Frünnen un Arbeitskollegen stünnen em to Siet. He harr nu nich mehr dat Geföhl, mit sien Problemen un Angsten alleen to wän.

Hannes füll en Steen vun de Seel, en swore Last worr em wegnahmen. Nu wull he ok den neegsten Schridd doon, wedder gesund to warrn. He stell en Andrag, dat se em in en Krankenhuus behanneln schulln, wat em ok toseggt worr. Se schicken em na Prerow op'n Darß. Hier dreep he Dokters, de em helpen kunnen, wedder gesund to warrn, Krankenpleger un -süstern, de em leevvull dorbi hölpen, un Minschen, de sik mit em uttuschen dään, wiel se in de glieke Laag weern as he.

Hannes harr en Stuuv kregen, wo een ut 'n Finster op de Oostsee kieken kunn. He harr de erste Nacht ganz goot slapen un worr 's morgens fröh vun de eersten Sünnenstrahlen waak. Vun wieden kunn he dat Ruuschen vun't Meer hören. Na't Waschen un Fröhstücken weer en gegensietig Kennenlehren vörsehn, ünner de Sünn, worr anseggt. Un dat passt för dissen Morgen ok ganz goot. Een Köppel, dat weern so över'n Dumen bi en Dutz Lüüd, slööt sik ok Hannes an. Se güngen in Richt Strand. Welk weern bannig bedenklich un trüchhöllern, annere hööglich un opslaten, all weern aver spannt op dat, wat nu op jüm tokümmt. Is dat würklich so, dat een ünner de Sünn neen Levensmoot findt, dat een bi Sünnschien meist goot toweeg is un de Sünn överhaupt goot för de Gesundheit is? So jedenfalls worr jüm güstern Avend noch vertellt, as de Dokter jüm op dissen Spazeergang rüsten dä.

Jedereen in dat Köppel fünn woll sien egen Antwoort op disse Fragen. För Hannes aver weer kloor, dat he in de tokamen Tiet jeden Dag tominnst en halve Stünn an de frische Luft gahn will — un womööglich bi Sünnschien.

Veel to lang harr he sik wat tomoot, dor he nich gegen an kunn, womit he sik sülvst toschann maakt hett. Wegsparrt vun Familie un Frünnen harr he sik in sien Arbeit stöört, ahn to marken, dat he utbrennt weer. Dat intosehn, sik to apenbaren un Hülp antonehmen hett em holpen, sik wedder as Minsch torechttofinnen.

Professer Hannes Martensen geiht dat nu al veel beter; utslapen, kuum noch dat Geföhl vun Angst to verseggen, mehr Sülvstvertroen, mehr Utduer un Knööv — so kann dat wiedergahn! Keen künstliche, nee, sien egene minschliche Klookheit see em dat. Un dorop wull he sik ok verlaten.