Dei Wihnachtsklenner

vun Behrend Böckmann

Einmal in'n Månd, so hürt sik dat,
Fohrt Größing Meier inne Stadt,
Un kiekt sik hier un dor denn üm,
Wat sei wull nåhstens bruken künn.
Sei denkt ok an ehr Enkeldiern —
Denn dei ett Kattentungen giern —
Un söcht nu an aller Urten,
Œwerall in alle Buurten,
Bet ehr föllt ein Schachtel up
Mit twei säute Katten drup.

Köönt ok mehr sien!

Dei Biller hemm' ehr sihr gefollen,
Sei künn nu nich mihr an sik hollen:
Son'n Wihnachtsklenner mit'n Katt
Hemm' dei Kinner noch ni hadd,
Un sei mösst nich grot nåsinnen,
Üm Verwennung denn tau finnen.

Gråd as ehr lütte Enkeldiern
Äten Nåwers Kinner giern
Kattentungen ut Schokelor.
In't Angebot sünd sei sogor,
Un Größing Meier langt denn gau
Twei- un drei-, gliek viermål tau.

Un anne Kass' ward sei denn wies,
Dat dei Kattentungenpries
Höger is as süss normal,
Doch dat is ehr ganz egål
Un secht sik denn: "Ik denk, ik denk,
Fief Euros för son'n schön Geschenk,
Dat is dat wiert, dann kann man gäben,
Ward väl Freud dorför beläben,
Ik seih all Kinnerogen stråhlen,
Giern will ik den Pries betåhlen."

Tau Hus packt sei dei Såken ut,
Hålt ok dei Kattentungen rut;
Bekiekt sik dei von vörn un hinnen,
Üm dei Firma ruttaufinnen,
Dei up dissen Infall keem
För son'n lütte Leckertähn.
Un as sei denn so läsen deit,
Wat up dei Schachtel schräben steiht,
Röppt sei lud: "Wat bün ik platt,
'N Wihnachtsklenner för dei Katt!"