Jung sien vun Silke Frakstein
Jümmers an'n Sünnavend lees ik dat Stoder Tageblatt. De Siet mit un över de jungen Lüüd gefallt mit allerbest, un dorüm ok de Vergliek.
Ik kunn de List noch länger moken. Wi harrn in de 50/60er Johren jüst so veel Smacht, Wünschen, Sehnsucht as de hüütige Jugend. Man dat bleev bi de Sehnsucht. Ik weer noch in de Grundschool. Höger keem ik nich, wiel keen Geld in de Knieptasch weer. Uterdem: En Deern heuert achter den Herd un mutt för de Kinner dor sien. Basta. No de School wull ik dat obers nu weeten. Im- und Export wiede Welt Sproken un un un. Vunwegen! Achtern Tresen keem ik as Verköpersche.
Denn geev dat op eenmol "Au-pair". Jo, dat weer wat. Endlich Sproken un anner Lüüd sehn un heuern. Is nich: "Du büst noch keene 21 un mien Verlööf kriegst du nicht." Un denn is mien Vadder storven. Wovon schüllt wi nu leven, bit de Rente dor weer? Ünner de Week as "Lehrling" un an't Wekenend achtern Tresen orrer mit Koffi un Koken dörch'n Sool: "Darf ich Ihnen noch etwas bringen? Dankeschön, Bitteschön, Auf Wiedersehn." Dat is de eene Siet. De annere Siet: Ut'n Goorn geev dat wat to eeten. Ober blots wenn wi dat sülvst
plückt hebbt.
De wiede Welt nich ganz hebbt wi op Fohrrad sehn. Schietbüdel mit Schipp. Ohn Internet wull ik ok nich mehr sien. Un so mennigeen Grootmudder/-vadder hett Freid an de Biller vun de Kinner orrer Enkelkinner ut de wiede Welt. Un welke Tiet is nu beter? Mien Droom? Mit Fohrrad dörch Nieseeland. |
1.7.2012 |