Oprohr an Stammdisch

vun Günter Schiller

Is schon büschen Tiet vergahn, as dat mit de Opfordern weer, dat in den behördlichen, öffentlichen Room, Schoolen un so wieters, keen christliche Symbolen mehr ophängt warden dörft, dat mutt rünner von de Wänn. Uns musliemsche Inwohner köönt sik stöört föhlen, stellt ju sik dat mol vör, utrekent in dat katholsche Bayern ward dat besloten!

Nu keem dat ober slecht an bi Minschen in Land: Nee ober ok, wie kann dat angohn, uns Tradition opheben, wiel villicht een poor Annersglövige doran Anstoß finnen köönt? Wat hefft sik de Sesselpuper in de Ämter dorbi dacht?

In'n Naam vun't Volk: ja. Aver nich in Gotts Namen!

De Oprohr in Land weer groot. De allgemeen Tenor weer, worüm schull wi uns anpassen, düsse Lüd möt sik bi uns anpassen, se sünd doch Gast bi uns, denn wenn wi in düsse Länner in Urlaub föhrn, möt wi uns ok anpassen, wat wie jo ok ut Respekt ok mokt, Schauh uttrekken, de Fruunslüd möt sik en Dook över ehrn Kopp un Schullern leggen usw. Dat is för uns selbstverständlich. Naja, un wenn se even nich mehr "to Gast" sünd, sünnern op Duur hier leevt? Denn weern wi jümmer noch toeerst hier! Nee nee, so dat geiht nicht, dor löppt wat höllsch scheef.

Land op un runner, een Opregen, an Stammdisch weer dat nu Thema Nummer eins.
Een Obend wull ik to mien Kröger an mien Stammdisch, mien Maten weern all lang an Diskuteern mit düt Thema, de een un anner har een roden Kopp un de Odern weern dick an Hals to sehn.

Gegen Lütt un Lütt hebbt de musliemschen Lüüd ok wat! Wo kann een so verbohrt sien?!

Ik sett mi dorto un hör mi dat Gesabbel an, de Kröger stell, ohn to frogen, mien Lütt un Lütt vör mi hen, so as sik dat höört.

Denn segg ik in de kregel Runn, "Leve Maten, jo, jo, so ist dat, kuum to glöven, wat dor afgeiht, heff ju dat nonich höört, dat de Muslime överall ehre Lüüd to sitten un ehre Fingers mit drin hefft? Stellt ju dat mol vör, sogor in Strotenbuu sünd se an't Mitsnacken. De Strotenbuu warrt konsequent islamiseert!!" Ungläubig staunen all mien Maten mi an, wat seggs du dor? Denn ober: "Dat kann jo nienich angohn, ischa nich to glöven!" Nu sünd de Keerls totol ut ehrn Huus. Grotes Empören op all Sieten. "Segg uns, wat du doröber wäten deist!"

Denn segg ik: "Is ju dat nienich opfullen, dat överall, woans du kieken kannst, de Kreuzungen afbuut un dörch Kreisel ersett ward? Na?" Denn ik kiek ik smusterngrienend in de Runn.
Een Momang weern all de Keerls still vull Unglöven, denn ober feeg en ludes Lachen de grote Raasch henweg. De Situaschoon weer reddt.