En gewaltig starke Fru

vun Marita Pollak

Ik stünn noch an de Kass bi "Penny", de uns Quickborner Klööngass beriekert, un snack noch een poor Wöör mit de nette Kassiererin. Mien Mann weer al mit de Inkäupswogen no buten gohen, üm de Soken in uns Auto to bringen — dor röppt op eenmal en Verkäuperin ganz luut un risch: "Ik heff allens mitkregen, wat Se jüst mookt hebbt — so komt Se hier nich rut, Se hebbt ja vele Soken in Ehr Taschen un ok in de grote Tasch steekt — un se hebbt keen Inkäupswogen! Se köönt so nich dörch! Haaalt, — blievt Se forts stohn!! Verdammich noch mol, Se köönt dor nich dörch!"

Ik dreih mi üm un seh en öllerhafig Fru — en beten drall, un Se snackt broken Düütsch: "Will zahlen — ich zahlen —", se stünn vör dat Krüüz, over vun binnen, un verseuk dörch dat Krüüz to komen, dat glieks in'n Ingang stünn, dor möten all Lüüd dörch, wenn se in den Loden inkeupen wullen. Se harr vun binnen teuvt, bit en Kunn dör dat Krüüz wull, un wull so mit de Woren dörch, de se insackt harrr! Se holl en 10-Euro-Schien jümmers hooch un reep: "Ich zahlen!"

Ehr Gesicht weer ganz root un se weer bannig in Noot.

Oh, de Verkäuperin weer ganz opregt! Ik kenn all de Verkäuperinnen goot, wieldat ik al vele Johr dor tosomen mit mien Mann dor inkäup. De Verkäuperin harr dor wat to seggen, se is in den Loden de Chefin.

De Fru stött de Verkäuperin ganz groff bisiet un harr dat schafft — se stünn nu vör de Ingangsdöör, wo ik in den Momang rut wull!

De Chefin weer over ok snell, foot de Fru an Arm un trock se bisiet un slot gliekstiedig de Döör af!

Ik wull over ok rut un segg: "Loten Se mi bitte noch gau rut — dat hier will ik nich mit beleven!"
De Verkäuperin nickköppt un slött vörsichtig, un ok blot en lütt beten, de Döör op —— in den Momang wörr ik ok bannig groff bisiet schubst, un de Fru wull op de Steed rut!

O nee, nu weer wat los — ik stünn nau twischen de Chefin un de utflippte Fru, de mit all Macht utneihen wull, een Mitarbeiderin reep mit ehr Handy de Polizei!

De Fru harr dat nu schafft, in de Vörhall to komen, wo ik ok leider stünn. Neven mi weern op en Regol grote Blomen in Pött, dor wörr ik nu höllsch twischen schubst — vörher harr se mi mit veel Macht ehrn Ellnbogen in mien arm Boss stött, mit en Kraft, de ik de Fru gor nich totruut harr.

Twee Verkäuperinnen un een Kunn harrn verseukt, de nu wild worrnFru in Schach to hollen, de jümmer noch vertwievelt reep: "Ich zahlen!"

De Chefin weer nu bannig beus op de Fru un reep mit scharp Stimm, "Wenn Se nu noch eenmol de arm Kunnin or mien Kollegin stötten un groff anfoten or slogen doot, denn köönt Se wat beleven! Se sitt fast, de Polizei kümmt, un Se komt hier nich rut!"

Vun buten hollen Lüüd ok de Döör fast, un vun binnen verseuken se all tosomen de Fru to bännigen.

Ik harr dat schafft un weer ramponeert in Loden flücht. En Kassererin ok, de Fru harr ehr de Brill vun de Nees haut! De Taschen legen ok krüüz un dwass vör dat Krüüz — mit de klauten Soken.

Ik heff verseukt, mit mien Handy mien Mann antoropen, de sik förwiß wunnerte, wo ik afbleev.

Denn stünn he buten un seh dat Geschehen. Poor Minuten loter keem de Polizei. De Fru stünn dicht bi de Döör un klammer sik dor an den Griff fast, de Beamten kemen to tweet —— de Fru wörr op eenmal ruhig un güng mit de beiden no achtern dörch den Loden!

Mi harr dat Ganze bannig mitnohmen, mien Knee harrn bevert, un ik heff noch lang över de sünnerbore Fru nodacht. Wull se nu würklich ohn to betohlen mit de Soken ut den Loden rutgohn, or weer dat Ganze en Versehen — un dat is allens blot unglücklich lopen?

Over wenn dat so weer, denn brukt se jo nich weglopen un de Menschen all angriepen.

Wat dor wull ut worrn is? Viellicht steiht dat jo bald in uns Dagblatt, to'n Nolesen!
Dat Beleevnis warr ik seker nich so gau vergeten — woans de Fru sik opfeuhrt harr — as een wildes Deert, dat fangen warrn schull — se hett üm sik slogen, stött, kratzt un beten, as wenn ehr letzt Stünn slogen harr! Jichtenswi hett se mi ok leed doon! So bün ik ok ut den Loden rutgohn un heff keen Ünnerschrift för en Anzeige geven. De Polizei harr mi froogt, ob ik de Fru verklogen wull — ik heff nee seggt!