In use Sommerkring — dat is en Online-Klöönschnack op Platt — hebbt se seggt, dat dat to schaad is, dat de neen Deelnehmers sik mennigmaal nich truut, wat to seggen un to den Abend per Internet wat bitodragen. Dat is ook mien Problem, as ick en Anfängerin in't Plattschnacken bün. Un denn hebbt de Organisatschooners de gode Idee hatt, dat jedeen vun de Deelnehmers sik wat to een gemeensam Thema överlegen kunn. Un disset Mal weer dat de Fraag: "Wat is dien leevste Sort vun Deert?" Un doröver hebb ick nodacht:

Dat Deert, dat ick up't meist leev, dat is en Hunn. Mag ween, üm dat in mien Kinnerböökers mehrstendeels en Hunn vörkamen was. Düsse Hunn in de Bökers was en bannig gode Fründ vun de Kinners. He was jümmers an ehr Siet, wenn se in de Bredouille weern. He fraag nich: "Wokeen hett nu recht?" De Hunn was jümmers op de Siet vun sien Jung of sien Deern.

As ik mien tokünftigen Mann kennenlehrt hebb, un lateran sien Öllern, da hebb ik to mien grote Freid markt, dat se en Hunn harrn. Se harrn jümmers Pudels. De eerste heet Rocky un de tweete heet Wendy. Dat weern klooke Deerten, besünners Rocky. He kunn glieks allns finnen, wat mien Swiegeröllern versteken harrn. Un wenn he an de lüttje Buddel vun 'Jägermeister' snüffeln sull, denn fung he jümmers an to pruusten un maak en Koppstand.
Blots wenn he Höhner sehn hett, denn was he buten de Reeg. He wull se jagen. Vun dit Pläseer kunn he nich noog kriegen, kunnst em ropen, kunnst bullern — dor was nix to maken.
Un denn, as mien Mann un ik teihn Johr verheirat weern — wi weern jüst dorbi, en Huus to buun —, dor hebb ick em en Hunn schunken. En Dackel.

Ick hebb bald maarkt, dat mien Mann keen Tied för dat Deert harr, un so woor de lüttje "Loni" mien Deert. Ick bün mit ehr to'n Dackelclub gahn, dat se liehrt, sik to benehmen as en gode Hunn. Aver ick mutt seggen, se was nich besünners begabt för dat Pareren. Dat schall heten, dat se geern Nabers Goorn besöökt hett un ook Nabers Huus. Sodannig ick Blooms keupen müss, se den Naber to schenken, dat he nich so vergrellt weer.

"Goofy?! Ik schall utsehn as Goofy? Utverschaamt!"

As Loni oolt weer un se nich mehr so kunn allewie se wull, hebbt wi ehr en Kind koopt. Dat Kind was keen Dackel, sünnern en Gebirgsschweißhunn. He hett utsehn as Pluto vun Walt Disney un was veel grötter as de lüttje Dackel. Aver Loni hett dacht, dat weer ehr Kind. Se hett em den Buuk leckt un de Ohrn, as en Hundemodder dat deit. Se hebbt sich bannig leev hatt, bit Loni in'n Hunnenhimmel gahn is. Vun dissen Momang an was "Jerry de Schweißhund" de Nummer 1 in't Huus. Un disset Mal seggt mien Mann, dat he dat Deert goot uptrecken wull, dat dat goot pareren deit. De velen Blomen weern up Duer to düer, seggt he.

Un so gung he mit Jerry to de Hunnenschool. Dat was nich good. In düsse Hunnenschool weern ook Hunnen, de för dat Kernkraftwerk utbildt woorn, grote Hunnen, de en strenget Uptrecken bruken. Dat was veel to veel för use Jerry. He was bannig sensibel un he hett al den tweeten Dag vun de Utbildung en Mogenlieden kregen. Dat hett he bit to sien Dood beholen — jümmers wenn he sik upreegt hett, denn hett he Buukpien mit Dörchfall kregen. Dat was nich angenehm, besünners nich in'n Oorloff. Aver Jerry was en gode Seel, un — dat was besünners scheun för mi — he wull jümmers smusen. Un schoonst he en mittelgrootet Deert was, wull he jümmers up mien Schoot sitten; un as de lüttje Loni dat domols daan hett, kringelt he sik in up mien Schoot un leet sik besmusen. Dat was so scheun, un ik hebb so an dat Deert hungen, dat ick bi sien Doot seggt hebb: "Ick will keen neen Hunn. De Afscheed is to trurig."

Aver denn bin ik krank woorn und mien Dochter, de en Doktorsche is, hett seggt: "Mama, du wohnst nu in en Wahngemeenschop in en Wahnung. Du un Papa köönt nich mehr so veel beschicken, as dat mol weer. Aver du brukst nu all wedder en Hunn för dien Seel. Kööp di en lüttjet Deert, dat nich so veel spazeern gohn mutt, dat giern smuust un dat sik in en Wahnung wohlföhlen deit."

Dat weer en bannig gode Raatslag. Ik hebb in't Internet luustert, welke Hunn all düsse Kriterien utfüllen deit — un denn hebb ick "Mia" funnen. Mia is en blonne Bolonka — en lüttjet Deert, dat giern pareren wull, dat sien 'Öllern' gefallen un toseggen wull. Un dat is nu use letzt Kind in't Huus, en Kind mit veer Been un Fell, en Kind, dat nie nich Nee seggt. Un as mien Mann keen Höög darin findt, den heelen Dag up mien Schoot to sitten un sik besmusen to laten, is dat nu de Upgaav vun Mia. Un dat deit se bannig goot.

Wat kannst di Scheuneret wünschen? Dat Deert, dat ick an't mehrsten leev, dat is un blifft en Hunn.