De Hoot an'n Hoken

vun Ursula Vollstedt


Wat hett he to bedüden? De Hoot neben de Ingangsdöör.

Wenn ik so an mien PC sitt, denn fallt mi männichmol ok een lütt Geschicht in, de mi Frünnen vertellt hebbt.
Nu in düsse griese, düüster Tiet mußt jo mol an de Luft. No 'n lütte Tour mit mien Fohrrad heff ik op 'n Trüchweg bi mien Frünn'n pingelt. Nee, nich op Besöök, blots god'n Dag seggen un 'n Ogenblick snacken.
De Beiden harrn sik over jüst de fiene Kledoosch antrocken un wull'n utföhrn.
"Mookt gor nix, ik koom 'n annern Dag wedder," segg ik un dreih üm un föhr wieter no Huus.
Op 'n Weg fallt mi dat Vertelln vun dormols wedder in.
Mien ole Tante Line, de harr jümmers een Hoot an de Flurgardroov hangen.
Worüm? Wenn 't pingelt, denn sett se gau den Hoot op.
Weer dat Besöök, den se geern bi sik harr, denn segg se: "Jüst bün ik weer dor. Ik weer beten an de Luft. Eenmol an 'n Dag mutt een jo ornlich dörchpusten, sünst warrst jo brägenklöterig."
Wenn over een vör de Döör is, de nich so recht wellkomen is, denn seggt Tante Line mit 'n Hoot op'n Kopp: "Schood, ik mutt glieks los, bün jüst bi 't Anplünnern. Heff gor keen Tiet för di. Deiht mi leed."
Wenn ji annermol bi Frünnen klingelt, eenfach so, denn mööt ji mol tokieken, ob dor ok 'n Hoot hangt.



na baven