vun Heinz Tiekötter Nu ward't wedder Harvst. Ik beleev dat jümmers 'n beten intensiver; vundoog veel mehr, as freuher. Liggt dat doran, dat sik bi mi sülmst de Harvst instellt? Nu to beobachten, wat dor in de Natur so vör sik geiht, is'n nee Erfohrung för mi. Doran harr ik freuher keen Ogen för. Seker, öber'n "Güllen Oktober" heff ik mi schoon freit. Man öber de bunten Bläder an de Bööm un de, de all an Bodden liggt, dat Schrien vun de Kraans und de Wildgöös, wenn se sik op den Padd no Süden mookt un as so'n grote Een an Heben to sehn un to heurn weern, doröber heff ik ninich lang nodacht. Dat weer eenfach so un harr keen grote Bedüden. Sowat hett man jo oftens noog beleevt. Obschoons nu, wo mi kloor is, dat in mien egen Leben ok de Harvst neger kümmt, nu ward mi dat Ümtoo bewusster. De Natur treckt sik jüst so torüch, as langsom obers stüttig mien egen Leben. Blots vun de Natur weet ik, dat dat Leben in't neegste Freujohr wedder trüch kümmt un de Dogen ok wedder länger ward. Bi mi sülmst ward dat anners sien. Dat is as bi so'n Talglicht: De Docht ward kotter un kotter, ok wenn de Kers af un an nochmol flackert.
Wenn bi de Bööm dat Loof bunt ward; bi uns ward de Hoor
witt. Wenn de Harvststorm in de Bööm dat Sprökelholt
dolweiht, bi uns ward de Knoken morsch. Un wenn de Storm den Boom
anken lett, wi stöhnt, wenn wi in de Knee mööt un wedder
opstohn wüllt. Foto 1 un 2: Rudi Witzke Foto 2 un 3: Antje Heßler 15.10.2017
|