Ok en oles Handy kann noch Leven retten

Opschreven vun Ursula Vollstedt

Lütt weer Lucie man blots un ok al'n beten hutzelig, over sünst, sünst weer se noch ganz krall un ok noch enigermoten bisomen. Se leev in een Seniorenheim, kunn sik liekers goot alleen helpen.

Bahnhoff. Bild: Florian Hurlbrink/Wikimedia Commons

Wenn se no'n Ogendokter müss, föhr se noch alleen mit de Iesenbohn no Elmshorn.
Lucies Dokter harr sien Praxis 'n beten buten de Stadt, meist an't Moor. Dat mook Lucie gor nix ut, se föhr eenfach 'n beten fröher los un leep to Foot dorhen, denn mit'n Bus tru se sik nich, dat kenn se nich.

Den 15. Novembermoond mell Lucie sik no't Middageten af un föhr mit Kuddel Barmstedt no Elmshorn. Denn möök se sik to Foot op'n Padd Richt Lieth. Lopen kunn se fix, keen Problem. Rechtiedig to halvig dree weer se bi'n Ogendokter. Dat duer nich lang, wöör se rinropen un all'ns güng den gewohnten Gang, dat kenn Lucie al, dat weer jümmers datsülvige. De Spreekstünnhölperin froog ehr noch, ob se wull'n Taxi holen schull för den Trüchweg, over Lucie wull lopen.

Knapp dörtig Minuten loter stünn Lucie wedder buten.

Eenmol no de linke Siet kieken, eenmol no de rechte, eenmol besinnen. Nee, Lucie wüss dat ganz nau, no de rechte Siet mutt se de Stroot lang, dor geiht dat no'n Bohnhoff.

Schritt för Schritt, ohn veel Möh, wanner se den Weg lang. Dat ward al meist'n beten schummerig, dor süht Lucie vörn een ganz langen groden Sandweg. "Weer de dor al, as ik komen bün? Nee! Wat nu? Ik bün doch op'n richtigen Padd, ik bün doch op'n Weg no'n Bohnhoff?" Een lütt Enn löppt se noch op düssen Weg lang.

Achter sik hört se'n poor Kinner grölen.

Lucie kriggt dat Grusen. "Wat nu?" N' beten bang is ehr vör de dree grötteren Jungs, de sik mit Schietkluten ut'n Groven smiet. Se will ümkehr'nun mutt dor an vörbi. Duert nich lang, is dat düster un de Weg is noch lang. Op de rechte Siet geiht'n lütten Weg af. "Wenn ik dor rin goh, denn bruuk ik nich an de Jungens vörbi, un de Weg no'n Zug is wiss ok dichter", denkt Lucie.

Over dat harr se all'ns noch nie nich sehn, dat kenn se nich. Un nu, nu is Lucie ganz dörcheenanner. Nu weet se gor nich mehr, wo se herkomen is. Intwüschen is dat düster, se kann nich mehr lopen un fangt an to wenen un sik to grusen. "N' Ogenblick will ik mi utruh'n, ik kann nich mehr. Villicht fallt mi in, wo ik herkomen bün. Üm Hölp ropen bruuk ik nich, hier is wiss keeneen." Se is al ganz tüdelig, kann kuum noch'n klorn Gedanken foten.
De Tronen loopt ehr lang de Backen, un Lucie is sik ganz seker, "hier find't mi keeneen, nu mutt ik starven. Goot, dat de Luft kloor is, sünst weer dat balkendüüster," denkt se un langt in ehre Handtasch no ehr Snuuvdook. Wat hett se dor denn tofoten? Ach, dat is dat ole Handy vun ehr Dochter Karla. Karla hett ehr dat geven, as se vun ehrn Mann een ne'es kregen hett. "Mudding, steek dat in dien Handtasch, un wenn du mol in Noot büst, denn drückst du eenfach op de Een. Ik heff dor de Nootroopnummer, de vun de Füerwehr, ingeven, de koomt un hölpt di."

"Ik kann dat jo versöken, villicht koom ik hier nochmol wedder rut." Lucie drück de Een un vertell den Keerl, de sik mell, dat se sik verlopen harr. Blots, wo se is, dat kann se nich vertell'n. Se weer to Foot bi'n Ogendokter wesen un wull no'n Bohnhoff. All'ns annere harr Lucie vergeten. Se wüss ok nich den Nomen vun den Dokter. "Wo wohnt se denn?" fröög de Mann an't Telefon. "Dat segg ik lang nich, dat dröfft ole Lüüd nich so eenfach, denn köömt de Inbrekers," antert Lucie. "Beste Fru, dat mööt se mi nu over vertell'n, wenn ik hölpen schall." Vör Opregen harr Lucie dat meiste vergeten, in Barmstedt in een Seniorenheim, dat wüss se noch.

Lalüüü! Bild: Rettungssani/Wikimedia Commons

Dat hett annerthalf Stünnen duert, dor hebbt se Lucie funnen. De Telefonwach hett in Barmstedt de Olenheime aftelefoneert un so rutfunnen, bi welken Ogendokter Lucie west is. Denn hebbt se den Ümkreis mit grote Lüchten afsöcht un jümmers luut ropen.

Lucie weer fix ünnerköölt, over se hett dat ohn Krankenhuus ganz goot överstohn. Se is'n Toge, de sik so licht nich ünnerkriegen lött.

Mit en Ogenplinkern hett se mi düsse Geschicht vertellt. Wat ehr am meisten gefull'n hett? "De Fohrt no Huus un denn mien warm Bett, dor legen al dree Warmbuddels bin, as ik keem."

Dat Grusen vun de Nacht hett se lang vergeten un vertellt stolt, dat jeedereen blots jümmer en Handy mitnehmen un anner Lüüd vertellen schall, woneem he hin will, wiel dat Leven retten kann.