Ünnerwegens in Hamborg vun Katja Renfert Mennig een Minsch meent ja, ünnerwegens, dat mutt wiet weg ween. Villicht, dormit he angeven kann. Un denn kiekt he di entgeistert an: Wat, du büst noch nie in Kenia west? Oder wo de ganzen Länner heeten doon. Ik mutt, as woll een groot Deel hüüttodaags, miene Euro tosamenholen, un ik heff uk gor nich den Drang, so wiet wegtofohren. Aver ünnerwegens, dat bün ik jümmer. Vör poor Johren hett mi en Naver 'n gebruktes Postfohrrad besörgt.
Vorn in'n Korff heff ik mien lüttje Rauhaarteckel-Madame rinsett,
achtern in'n Korff beten watt to eten un to drinken för uns beid,
un denn gung dat los. Minsch, nu wahn ik al över fiefuntwinnig
Johren in Hamborg, un denn harr ik noch nie den olen Bismarck As ik dor ankeem, weer ik richtig beindrückt. So groot is Otto. Veerundörtig Meters hooch, un in'ne Hand höllt he een tein (!) Meters lang Sweert. In middelöllersch Rüstung kiekt he röver na Westen, na de Elv. As en Teken, dat Hamborgs Welthannel un Seefohrt dörch dat düütsche Riek schult ward. Un kloor, uk as een Symbol för Hamborg as dat Tor to de Welt. Ik gung 'n beten mit mien Tiff dörch'n Park spazeren, un denn dach ik, wenn al binah an Haven büst: nix wi hen.
De Weg baven lang, wo du to de Landungsbrücken rünnerkieken kannst, heet Bi de Erholung un dat weer dat würklich. Keen Auto-Stau un verpest Luft, as ik dor op de Bank seet. Ik weer ganz stolt, in so'ne schöne Stadt as Hamborg to wahnen.
Ünnerwegens un doch to Huus ween wat een godes Geföhl. Dor kann di dat Hart bi opgahn. Fotos: © Katja Renfert
17.5.2009
|