Mönckebargstraat, Wikimedia Commons/Staro1
Mönckebargstraat, Wikimedia Commons/Staro1

Belevnisse in Hamborg

vun Marita Pollak


Jeedeen Mol, wenn ik mit de AKN und S-Bohn no Hamborg föhr, beleev ik wat Godes, Slechtes, aver ok Pienliches.

Dat is Middagstiet und ik bün in'n de Mönkebargstroot ünnerwegens, nevenbi seggt, mook grood wedder en Diät: "FDH!" Jo, ik geev nich op, aftonehmen, aver de Verseukung is groot. So as jüst an'n den Dag. Den Wuststand in'n de Mönckebargstroot kennt Se förwiß all?

Bradtwust. Foto: Brandtmarke/Pixelio
Bradtwust. Foto: Brandtmarke/Pixelio

An düssen Dag kun ik ok nich so vörbi gohn as sünst. Mi keem en Ruuch in'n de Nääs, hmm, ik kööp mi nu en Wust, dach ik trotzig, Schiet op de Diät!

Jo, und ik nohm jüst den eersten Happen und wull dat so richtig geneten, as en Mensch sik dicht an'n mi wrangelt, mien Gesicht verdüüstert sik, ik dreih mi üm, wull mi dat verbeden, dor kiek ik in'n de lachend Oogen vun mi öllste Dochter!
"Ertappt! reep se fröhlich, "o Mami, Mami, so sieht also deine Diät aus!" Se freit sik, dat se mi so unvermodens dropen harr! Und ik freuh mi natüürlich ok, se nu midden in'n Hamborg to sehen, aver mutt se mi grood denn bie'm Diätbreken tofoten kriegen?
Wi hebbt denn noch en lustigen, scheunen Nomiddag tosomen hatt!

En annern Dag stoh ik in'n de Bohnhoffshall in'n Hamborg, woans kunn dat anners ween, jüst üm de Middagstiet, und sinn, ob ik hier an'n den Stand wat eten schall. Mien Brodkantüffeln seihen to Huus anners ut, ik brod se in'n en beschichtet Pann, scheun krosch, und ohn Fett. De hier sehen aver bannig fett ut, ach wat Schiet, ik nehm eenfach en lütte Portioon und en lüttes Swiensnippel, denn eet ik förwiß hüüt Avend nix mehr. — Äähh, bäähh, nee, dat müch ik nich eten, dat smeckt jo ganz afsünnerlich! Ik wull dat grood ergrimmt trüch bringen, as mi en jung Mann ansnackt:

Bratkartüffel. Foto: Romy2004/Pixelio
Bratkartüffel. Foto: Romy2004/Pixelio

"Wollen Sie das nicht mehr essen? Kann ich das haben?" Ik dreih mi no em üm, he seh wild ut, en grote Sekerheitsnodel stickt em dweer in de rechte Back, sien Hoor weern greun und
stünnen steil no allen Sieden weg. Aver he harr liekers en godes, leves Gesicht.
Ik smolt dorhen, dat kunn mien Söhn sien, de bi mi stünn und mi anbeddelt!
Wat harr he wull för'n Schicksal? Woans is he so rünnerkomen?

"Mien Jung," sä ik to em, "du müss würklich Hunger hebben! Aver denn müss du dat hier nich eten, kumm, söök di wat ut, wat du geern müchst, denn dat hier smeckt nich! Wi gohn woanners hen, woneem dat beter smeckt!" Nee, dat wull he nich, he wull mien Eten, wovun ik blots eenmal kost heff, hebben.

Ik heff em noch en beten Geld geven und he hett mi en Seuten op mien Back geven und ordig "Danke" seggt. — Und weet Se wat, ik heff mi nich vör em ekelt, sünnern mi över sien leve Oort freut und ik heff den Kuss annohmen, sotoseggen as Vertrederin vun sien Mudder. Ik gleuv nich, dat de weet, wat ehr Söhn so allens drifft.

Mal'n Euro?Aver denn, op de Trüchfohrt, as ik op den Eidelstedter Bohnhoff op de AKN teuv, und mi en jung Kerl bannig driest froogt: "Hast du mal'n Euro?" bün ik meist fuchtig worrn, de hett vun mi keen Geld kregen! — Dat kümmt jümmers dorop an, woans en Mensch sik gifft! Harrn Se den jungen Mann en Euro geven?


26.10.2008


na baven