Dat Gruveln kummt bi Nacht

vun Berthold Cordes

Lies puust de Wind in de Barkenbööm un bringt de Bläder to 'n Ruscheln. De smale Sandweg maakt enen groten Bogen, üm denn in dat lüttje Holtdeel vör dat Moor to verswinnen. Wo faken weern Harras un ik dissen Weg woll al gahn, doch ditmal is jichtenswat anners as sünst. Harras is opfällig unruhig, löppt den Weg op un daal un tarrt mi, as will he mi wat wiesen. Nu verswinnt he achter en Brummelbeerbusch un fangt luuthals an to blaffen. All mien Ropen helpt nix, ik gah em na — un denn jaagt mi en Schreck dörch de Knaken. Dor steiht doch wohrhaftig en Auto achtern Busch.

Ik bün mit en poor Schreed bi de Döör an de Fohrersiet. Se lett sik nich opmaken, aver dörch dat Finster kann ik en Keerl sehn. He is na de Siet op 'n Bifohrersitz full 'n. Un wat ik nu to sehn krieg, lett mi Leeget ahnen. Ut 'n Utpuff is en Slauch jüst dörch de achtere Finsterschiev inföhrt. De Keerl hett sik ümbrocht!

Mien Ahnen schall sik as richtig rutstell 'n, as later de Schandarms, de ik ropen heff, de Döör opbreekt. De Keerl mutt hier al vele Stünnen oder gor enige Daag legen hebben. Wat mag em woll dorto dreven hebben, sik dat Leven to nehmen? In sien Jackentasch Rinnt man Papieren, wo sien Naam un sien Tohuus ut to sehn sünd. He weer Hannelsmann, un vele von uns Buern harrn mit em to doon.

Nu is 't al lang Nacht, un mi gaht de Biller nich mehr ut 'n Kopp. Jümmer wedder steiht mi dat Gresen vör Ogen. Wo sik de Bregen doch all 'ns mit afgifft, schoonst he egentlich to Rauh kommen schall. Jüst so is mi dat uk al vör veer Maand gahn, as ik vör luter Gruveln nich to 'n Slapen keem un mi de kole Sweet man blots so den Kopp hendaal lööp. To de Tiet weer in uns lütt Dörp, dat man ruhig un unschienbor, wiet af von de neegste Stadt, för sik hinslummern deit, en groot Unglück passeert.

Kösters lüttje Sabrina weer verswunnen, en plietsche Deern von acht Johren. In 't Dörp güng de Angst üm, un von wiet her kemen Reporters von Zeitung, Radio un Feernsehn. De Öllern von Sabrina harrn en gresige Tiet to överstahn. Twüschen Bangen un Höpen beden se, dat jümehr Dochter doch bald wedder gesund na Huus kamen müch. Vergevens, denn na dree Daag hett man de Liek von Sabrina nich wiet von uns Dörp funnen, ahn Kleder un gresig toricht.

Op den Speelplatz, den Dörpslüüd vör twee Johren anleggt harrn, hebbt sik anners vele Kinner vergnöögt. in 'n Sandkassen, op de Schockel, Wüpp oder Rutsch. Männichmal heff ik hier op de Bank seten un jüm tokeken, wenn se tohoop spelen, af un an aver uk mit 'nanner kabbeln oder sik gor vertöörnen dään.

Hier weer dat nu bannig leddig un still worrn; keen krieschende Kinner, keeneen, de de Rutsch daalsuust un dorbi mit en luuthals Juchen in den Sandhümpel springt, un nüms, de sik mit de Schockel in de Wulken swungsen müch. Dat, wat hier passeert weer, seet noch bi all de Lüüd deep in de Knaken. Hier harrn Kinner tolest mit Sabrina speelt un hier mutt ehr Pieniger un Möörder ehr opluurt un mittarrt hebben. Of he dorbi uk woll op de Bank seten hett, üm sien Opper uttobaldowern oder of Sabrina em tofällig över den Weg lopen is? Keeneen kann sik besinnen. Aver all leevt se siet de Tiet in Angst, sünners, wiel de Schandarms den Kinnerschänner noch nich opgrepen hebbt un he jümmer noch free rümlöppt.

He hett en unschullig Kind quält un ümbrocht, he hett aver uk dat Seelenleven von en ganzet Dörp tonicht maakt. Wat mutt in so en Minschen togahn, wo krank mutt he ween, üm sik so wiet hindaal to begeven, dat he nich weert is, sik „Minsch" to nömen?

Disse un like Gedanken güngen mi dor bi Nacht dörch den Kopp. Un nu ligg ik hier al wedder waak, drei mi von en Siet op de annere un kann nich inslapen, wiel ik jümmer wedder an den Doden in 't Moor dinken mutt.

Wokeen genütt nich den Dag, de 's morgens mit Sünnenschien un en godet Fröhstück anfangt, sünners wenn he sik bi Nacht mehr mit Gruveln as mit Slapen afgeven hett? Dampenden Kaffee, frische Rundstücken, Bodder, Kees un en dennig Stück Wust op 'n Disch, dat kann een doch den rechten Swung för den ganzen Dag geven, un denn foorts dat Niege ut de Welt wies warrn, so laat ik mi dat woll gefall 'n. As ik aver vondaag dat Blatt dörchblödern do, blifft mi doch meist en Rundstück in 'n Hals steken.

„Na, wat gifft dat Nieges?", fraagt mien Fro, as se mi so opschreckt op dat Blatt plieren süht. „Du, hör to!" anter ik, un denn lees ik mit bevern Stimm: „Der Mord an der achtjährigen Sabrina K. aus Bösenstedt scheint aufgeklärt. So jedenfalls sieht es die Sonderkommission der Polizei, die vor vier Monaten zur Aufklärung der grausamen Straftat gebildet wurde. Laut einer uns zugegangenen Pressemitteilung hat sich der mutmaßliche Täter selbst das Leben genommen und wurde unweit des Ortes aufgefunden, wo seinerzeit auch das tote Mädchen von spielenden Kindern
entdeckt worden war. In der Wohnung des Toten fanden Polizeibeamte zahlreiche pornografische Fotos von Kindern. Diese gaben Anlass zu einer Hausdurchsuchung, wobei auch ein Armband des ermordeten Mädchens gefunden wurde."

Wie kiekt uns beide unglöövsch an. Dat dröff doch woll nich wohr ween; hett sik disse Kinnerschänder doch wohrhaftig sülvst richt un is dormit uns minschliche Gerechtigkeit eenfach ut 'n Weg gahn!

„De Tiet kureert vele Wunnen!" seggt man. Uk uns Dörp ward seker enes Daags wedder to Rauh kamen. Keeneen kann aver dat Leed vergeten maken, wat Sabrina un ehr Öllern andaan worrn is. Un so ward wi jümmer wedder de Fraag na dat „Worüm?" stellen möten, wenn de Narichten wedder von en Verbreken an unschullig Kinner berichten doot.