vun Heinz Großmann En Geschenk to kriegen, dat is jümmer wedder 'n groot Pläseer. To Wiehnachten, ja dor höört dat dorto un dor reekt een dor ja woll mit. Egal of Kinner or grote Lüüd, Geschenke mööt ween, un de bringt ja de Kujees or de Wiehnachtsmann. Af un an kriegt de Groten dat woll mal in 'n Kopp, dat se denn afmaakt: Wi schenkt us dit Johr nix. Man meist vergeet se dat wedder, un wenn nich, dat rechte Wiehnachtsgeföhl is dor denn nich bi. Ja, Geboortsdag, dat is uk so 'n goden Dag för Geschenke. Al de Kinner sünd dor ganz plietsch mit un weet genau: Wenn ik vele Lüüd inlaad, dennso gifft dat uk vele Geschenke. Bi de Groten geiht dat woll mehrstendeels üm de Fier, dat kommodig Tosamensitten mit Verwandten un Frünnen, goot Eten un Drinken un den Spaaß dorbi, seggt se tominnst. Man keeneen geiht na 'n Geboortsdagsfier un bringt nich 'n Geschenk mit, un wenn dat man blots en Rükelbusch is. So 'n Rükelbusch, wenn he nu nich jüst ut den Automaat
von 'n Bahnhoff is, dor hest Du ja dien Freid an, un na 'n poor Daag
warrt he denn slurig un denn kannst em mit'n goot Geweten wegschmieten.
De velen anner schenkten Saken sünd ja uk meist pläseerlich.
Man denn steiht dor, wenn du al wat öller büst, dat Schapp
von vull mit. Mit Geschenke will en ja een annern en Freid mit maken. Man nich jümmers suurt dor uk en Freid bi rut. Dor kann ik en Leed von singen. Mien Fro hett in de Harvsttiet Geboortsdag. Dor gifft dat so 'n Kring von gode Frünnen, de hett se inladen. Se hett fein wat to Eten maakt un ik hebb dorför sorgt, dat us de Lüüd nich verdörsten müssen. Na un na kemen de Gäst. Se graleern mien Fro un geven ehr Geschenk af. Een Frünnen-Poor keem, de Mann weer 'n Jager, de wullen mien Fro ganz wat Besünners to goot doon. Se bröchten ehr twee Wildaanten mit, de de Jagersmann gistern schaten harr. Mien Fro weer ja 'n bannig gode Kööksch un so 'n Aantenbraden, dat weer ja man en Delikatess, meen de Fro. Dat menen wi ja uk woll, un dat beten Feddern schullen wi dor von de Deerten woll licht afkriegen. Weer en vergnöögten Avend, de Also kregen wi us jeder een Aant twüschen de Knee, en Ammer
blangenbi för de Wi slepten use Aanten up den Balkon, een Guss hitt Water över
de Deerten un wieder mit Ruppen. Ik weet nich, of dat an de Feddern
leeg or an us, de Feddern backten nu överall, an mien Hannen,
an mien Pullover, an de Büx, ja sogoor op 'n Footbodden un an
de Wand; man de Ammer bleev leddig. Na so 'n lütte Stünn
von wegen as de Blitz! harrn wi de mehrsten Feddern
dor ja af. De Balkon weer fein mit
Wi bekeken use meist nakelten Deerten nu bi Licht in de Köök.
Dor sehgen wi, dat de Fedderkielen von de groten Feddern dor noch
all in de Huut fastseten. Mit de Fingers kunnst de nich rutrieten.
Ik hebb denn en Knieptang haalt. Hett noch mal 'n halv Stünn
duurt, denn harrn de Aanten wunnen, un wi hebbt dat Ruppen togeven.
Nu En schenkte Aant mit Fedderkleed, Wiehnachten weer al lang vergeten, dor kreeg mien Fro tofällig in 't Iesschapp de beiden Aanten to faten. De Woot op de Deerten weer ja nu afköhlt, un se harr neen Moot för en lecker Aantenbraden. Hett uk wunnerbor smeckt. Man dode Aanten mit Feddern, dor bruukst us nich noch mal mit to kamen, uk wenn du dat noch so goot meenst. |