Dat Geschenk

vun Heinz Großmann

En Geschenk to kriegen, dat is jümmer wedder 'n groot Pläseer. To Wiehnachten, ja dor höört dat dorto un dor reekt een dor ja woll mit. Egal of Kinner or grote Lüüd, Geschenke mööt ween, un de bringt ja de Kujees or de Wiehnachtsmann. Af un an kriegt de Groten dat woll mal in 'n Kopp, dat se denn afmaakt: Wi schenkt us dit Johr nix. Man meist vergeet se dat wedder, un wenn nich, dat rechte Wiehnachtsgeföhl is dor denn nich bi.

Ja, Geboortsdag, dat is uk so 'n goden Dag för Geschenke. Al de Kinner sünd dor ganz plietsch mit un weet genau: Wenn ik vele Lüüd inlaad, dennso gifft dat uk vele Geschenke. Bi de Groten geiht dat woll mehrstendeels üm de Fier, dat kommodig Tosamensitten mit Verwandten un Frünnen, goot Eten un Drinken un den Spaaß dorbi, seggt se tominnst. Man keeneen geiht na 'n Geboortsdagsfier un bringt nich 'n Geschenk mit, un wenn dat man blots en Rükelbusch is.

So 'n Rükelbusch, wenn he nu nich jüst ut den Automaat von 'n Bahnhoff is, dor hest Du ja dien Freid an, un na 'n poor Daag warrt he denn slurig un denn kannst em mit'n goot Geweten wegschmieten. De velen anner schenkten Saken sünd ja uk meist pläseerlich. Man denn steiht dor, wenn du al wat öller büst, dat Schapp von vull mit. Mi is dat mal passert, dat dor en Blomenvaas, de ik vör Johren al mal wegschenkt harr, wedder to mi trüchkamen is.

Mit Geschenke will en ja een annern en Freid mit maken. Man nich jümmers suurt dor uk en Freid bi rut. Dor kann ik en Leed von singen.

Mien Fro hett in de Harvsttiet Geboortsdag. Dor gifft dat so 'n Kring von gode Frünnen, de hett se inladen. Se hett fein wat to Eten maakt un ik hebb dorför sorgt, dat us de Lüüd nich verdörsten müssen. Na un na kemen de Gäst. Se graleern mien Fro un geven ehr Geschenk af. Een Frünnen-Poor keem, de Mann weer 'n Jager, de wullen mien Fro ganz wat Besünners to goot doon. Se bröchten ehr twee Wildaanten mit, de de Jagersmann gistern schaten harr. Mien Fro weer ja 'n bannig gode Kööksch un so 'n Aantenbraden, dat weer ja man en Delikatess, meen de Fro. Dat menen wi ja uk woll, un dat beten Feddern schullen wi dor von de Deerten woll licht afkriegen.

Weer en vergnöögten Avend, de Geboortsdagsfier. All hebbt se bi Eten un Drinken goot tolangt un ehrn Spaaß harrt. De Aanten hungen in de Spießkamer. Nameddaags an annern Dag, wi weern mit Oprümen dörch, meen mien Fro: "Wi hebbt ja jüst so 'n beten Tiet, laat us man gau de Anten ruppen. Tokamen Sönndag maak ik us denn en smacklich Aantenbraden." Fedderveh ruppen, ja dor kennen wi noch wat von ut use Kinnertiet. Dor geev dat faken Höhnersupp, un wi müssen denn mithelpen, de Höhner ruppen. De Fro von den Jagersmann harr us noch en Tipp geven: Vör dat Ruppen nich as bi Höhner mit hitt Water övergeten, nee, dröög ruppen, denn geiht dat as de Blitz.

Also kregen wi us jeder een Aant twüschen de Knee, en Ammer blangenbi för de Feddern, un denn güng dat los mit Ruppen. Nich lang, denn weer use Köök vull mit Feddern as bi so 'n Sneegestöver, man de Ammers weern leddig. Aten halen dee een beter nich. Ik harr al Feddern in 't Muul un dor kiddel mi jüst en Fedder in de Nees. Ik müss luuthals pruuschen, un min Fro bölk los: "So geiht dat nich, ik nehm doch hitt Water!"

Wi slepten use Aanten up den Balkon, een Guss hitt Water över de Deerten un wieder mit Ruppen. Ik weet nich, of dat an de Feddern leeg or an us, de Feddern backten nu överall, an mien Hannen, an mien Pullover, an de Büx, ja sogoor op 'n Footbodden un an de Wand; man de Ammer bleev leddig. Na so 'n lütte Stünn — von wegen as de Blitz! — harrn wi de mehrsten Feddern dor ja af. De Balkon weer fein mit Aantenfeddern dekoreert. Wi beide harrn so en Woot in Buuk, dat wi den ach so lecker Aantenbraden an leevsten över dat Strankett von den Balkon smeten harrn. Buten wull dat al düüster warrn.

Ja, dor sitt dat Problem!

Wi bekeken use meist nakelten Deerten nu bi Licht in de Köök. Dor sehgen wi, dat de Fedderkielen von de groten Feddern dor noch all in de Huut fastseten. Mit de Fingers kunnst de nich rutrieten. Ik hebb denn en Knieptang haalt. Hett noch mal 'n halv Stünn duurt, denn harrn de Aanten wunnen, un wi hebbt dat Ruppen togeven. Nu noch gau utnehmen. Mien Fro keem mit twee Plastikbüdels, dor rin mit de Deerten un af in 't Iesschapp to 'n Infresen. Wi kunnen keen Aanten mehr sehn, un de Lust op Aantenbraden weer us woll meist vergahn. Mi füllt denn de Riemel in "Einem geschenkten Gaul…" Un de passt uk up Aanten:

En schenkte Aant mit Fedderkleed,
dat is nich jüst de gröttste Freid.

Wiehnachten weer al lang vergeten, dor kreeg mien Fro tofällig in 't Iesschapp de beiden Aanten to faten. De Woot op de Deerten weer ja nu afköhlt, un se harr neen Moot för en lecker Aantenbraden. Hett uk wunnerbor smeckt. Man dode Aanten mit Feddern, dor bruukst us nich noch mal mit to kamen, uk wenn du dat noch so goot meenst.