vun Helmut Marxen

Nu kümmt mit wärmere Dagen ok so langsam de Tiet för'n nette Grillavend op de Terrass oder in so'n schulige Goorneck. Aver ik weet noch nich so recht, wat ik dat na mien Beleevnis letzte Sommer mit'n teemlich nüe Grill wedder riskeer.

Poor Frünnen harrn mi to Geboortsdag so'n Ding schenkt, de schull jo denn utprobeert warrn. Ganz na Vörschrift, so as dat op de Beschrieven stunn, packe ik veer Zündbrocken ünner dat Dutt Holtköhl un fänge de Kraam an. Na acht Rietsticken brenne dat denn ok. Weer aver vörbi, as de Anzünners opbrennt weern. De Köhlstücken dachen nich doran, nu ok alleen to glösen. Aver ganz koolt weern de man ok nich mehr. As ik enkelte Stücken mit de Fingers torüch op dat Dutt Plättköhl kriegen wull, dor verbrenne ik mi doch binah de Füüst.

Nu denn wedder Anzünners ünner de Köhl un Rietsticken vun alle Kanten dorto, denn gung dat mit Rook un Smook örnlich los. Bi de Enn meene mien Naver, ik brenne nu mit Huus un Muus af. As ik em begööschen wull un vertelle, wat bi mi so rökern dee, dor geev he mi de Tipp mit'n Huulbessen. "Den Staubsauger umdrehen, dann geht's los!" kreeg ik noch vun Naver sien bi jede Gelegenheit överklooke Fru to weten. As ik denn aver dat Kabel för de Huulbessen torecht harr, nehm een vun mien Besöök dat Ding in'e Hannen un püüster dormit los. De Köhlhupen stööv as dull uteneen, ik kreeg vun de Asch, de sik al so'n beten ünner de Grill sammelt harr, en düchtige Föder in't Gesicht. As harr ik op eenmal de Masslings kregen, so sehg ik ut. De fardig utwickelte Wüss sietsbi nu ünner Asch un Schiet gung dat nich anners. Vun een vun de Frunslüüd, de ok beten afkregen harr, kreeg ik denn noch wat spietsch to hören: "Die Tür zur Erfahrung lässt sich nur von innen öffnen!" Ik harr ehr kunnt de Döör vör de Nees toballern, so grandessig make mi dat. Aver so'n Grillplatz butenvör hett jo keen Dören.

Eendoon, de Puusterie harr borrmt, de Köhlstücken weern nu bannig togangs. Aver nu geev dat Gebabbel, wonehr denn wull de Wuss op de Röst schull. Een meene, de Köhlstücken weern noch nich dörch, vun de Rook kunn man krank warrn. Annern weern gegenan un verkloorten mi, wenn dat Füer to dull wurr, denn kreeg de Wuss gau toveel af. Dorvun kunn sogor Krebs kaam. Mi recke dat, ik packe stantepee so'n Bünnel Wuss op de Tralln un töve af. Nich lang, so weern de eerste Dinger platzt. Ik kreeg bi dat so'n richtig feine Plack op mien helle Maibüx. As ik bi de Enn de Wuss verdeeln wull, dor weer sik mien Besöök jümmer noch nich eenig. Een wull de Wuss noch wat mehr grillt hem, annern weer dat intwischen toveel.

Nu hett mien Grill so'n Patent, ik kann sien Röst in de Hööcht verstelln. So fohrwarke ik dormit denn jümmers rop un rünner över de Köhlstücken, de Wüss möten sik vörkaam sien as in so'n Fohrstohl. Achteran bi de Verdeelerie rutsche mi denn noch so'n fardige Prachtstück ut de Grilltang un full een vun de Frunslüüd in't Schoot. Se sprung hooch vun ehr Hocker un stötte dorbi de Klappdisch binah üm. De Drinkglääs weern bi dat op eenmal wedder teemlich leddig. Dorför weer dat Wassdook nu vullschwuulert, överall drüppe dat över de Kanten. Bi dat Gewöhl kreeg ik keen Wuss af, denn vör dat wi allns wedder torecht harrn, weer de letzte Patschoon Wuss op mien feine Grill schier verbrennt.

Kannst doch wiss begriepen, dat ik na dat Aventüer lever mal en leckere Braatwuss an so'n lütte Grillstandvertehr, ok wenn ik denn villicht enkelte Bekannten sogor en Wuss spendeern mutt.