Dat Grillfest

vun Günter Schiller na en wohres Begeevnis

Tant Stine weer op en lütten Dörp tohuus, dor wahnt se mit ehren Mann un twee Kinner in en scheunes Buurnhuus mit en moien grooten Goorn. Aver an een scheun'n Dag seggt se to ehren Mann: "Korl", seggt se, "dat gifft en wunnerbores Wekenenn, dor wüllt wi uns Besöök inloden un denn maakt wie een grotes Grillfest."

Ehr Korl is dormit inverstahn. Denn geiht se an 'd Klöönkasten un röppt ehren Broder Hinnerk an, de mit sien Fru un dree Jungs in de Stadt wahnen deit. To Hinnerk seggt se: "Dat is vundag so'n scheunes Wedder un dat blifft ok so, so richtig to'n Grillen: Wenn ji Tiet un Lust hebbt, denn kummt ji man an Sünnobend Nomiddag to Besöök, dor wöllt wi en Grillfest maken."

Dat lot sik de Stadtminschen nich tweemol seggen, un an Wekenenn, dor steiht de ganz Familienklüngel bi de Tant Stine vör de Döör.

Un nu güng dat los, all'ns müss nu in de Reeg maakt warrn. Op den Platz achtert Huus dor wöör de Grilloven opstellt, Holt un Holtkohl un de Füeranböter wüürn torecht leggt, dat allens in de Reeg is, wenn dat losgahn schall.

De beiden Keerls, de geneten sik eerstmol een gootenBuddel Beer un een lütten Kloorn, so as dat sien mutt. "To'n Beer, dor höört jümmers een Schluck Köm dorto", seggt Korl.
"Wat mutt, dat mutt", seggt sien Swager Hinnerk, un denn seggt se: "Denn man Proost!"

Nu würr dat en grooten Rummel in't Huus, de Göörn löppt de Ooln meist vör de Feut rüm, dree Jungs ut de Stadt un de twee Kinner vun Tant Stine.

Dat güng rin un rut, rin un rut, so'n rejelle Unruh is dat ween.
De Öllern müssen jo allens in de Reeg bringen, de Lütten aver, se löpen ehr anduernd över de Weg un krakeeln as unkloog, so'n rejellen Spektakel.

Mit de Tiet güngen de Frunslüüt dat op de Geist. Dor seggt Tant Stine to de Jungs, ob se ehr wat hölpen köönt. Da wüllt se nu geern maaken, seggt se.

Nu seggt se to'n teihnjährigen Sven, "Du geihst in Goorn un haalst mi vun de roden Wutteln een paar scheune. Du sühst dat, wenn du dat Gröön op de Siet maakst, denn kannst künnig warrn." Un swupps, weer he weg.

De anner, de söbenjöhrig Jörg, wull ok en Opgaav hebben un kiekt sien Tant mit grote Ogen an. "Ja", seggt se: "Jörg, un du geihst un kiekst na den Salat un bringst mi een paar Köppe darvun in de Köök." Un weg is he.

De lütt Dieter, veer Johr jung, de wull nu ok wat to doon hebben.
"Nu, wat heff ik denn nu för di, mien Jung?", seggt Tant Stine. "Wat maakt wi mit di?"

De lütte Dieter kiekt sien Tant mit vermoden, bädeln Ogen an.

"Dieter", seggt se, "du büst för de Klöpfer toständig!" Dor lücht sien Ogen hell op, un weg is he. — Dorto muttst weten, Klöpfer sünd de speziellen Grillwüst hier in de Schwiez. Un dat is ja dat Wichtigste bi't Grillen! De lütte Jung harr en grote Verantwoorden kregen, he föhl sik meist as en Groten.

So, nu hebbt se all wat to doon. Dat duert ok nich lang, dor keem Sven mit de Möhren in de Köök. Aver dat sünd meist nu so lütte, de he utgraven hett.
"Maakt nix, mien Jung", seggt Tant Stine, "denn hebbt de Kaninken vundaag ok en Festdag!"

Un schon keem de Jörg ansuust mit en poor Salatköppe, meist ok so mickerig. "Dat is egol", seggt Tant Stine, "dat schall wohl gahn."

Vun de lütt Dieter avers, vun em weer nix to sehn. De Öllern sünd in de Köök an't Warken, dor fohrt se tosamen, so richtig vejaagt hebbt se sik. Denn de lütt Dieter bölkt op eenmol los, as ob he an'n Spieß stekt.

Wat is passeert? Se susen na buten, un dor steiht de lütt Dieter in Goorn un bölkt as unklook. Vun boven bit ünnen süht he ut, as weer he dörch den Schietdreck trocken worrn. De Tranen kullern em över't Gesicht, en Bild to'n Barmen.
Tant Stine kiekt rüm un verfehrt sik un denkt: Nu drüppt mi de Slag. Wat sehg ik dor. Wie kann dat angahn?!

De Goorn süht ut, as weer een Bomb inslagen, allens Böverste tonedderst, Kruut un Röben, Gruus un Muus.

De lütt Dieter blarrt un blarrt, Tant Stine fraagt em vull Barmen: "Dieter, mien leve Jung, wat is dor passeert?"

Ünner Tranen seggt de lütt Keerl, "Ik heff na de Klöpfer in Goorn buddelt, aver narms heff ik welke funnen!"

Dat is wohl dumm lopen.