De afrikaansche Goorner

vun Heinz Tiekötter


Wat hebbt de Süüd-Afrikoners in de letzten dottig Johrn doch för 'ne Entwicklung mookt. Dat is nu 'ne moderne Natschoon. De halbe Welt löppt sik de Hacken scheef un will mit jem in't Geschäft komen. In de Söbentiger Johrn weer dat noch ganz anners.

Gerd sien tweete Söhn Boris is in de Tachentiger no Johannesborg utwannert. He leev dor as Vertreder förn'n Hamborger Schemikolienhannel. Gerd vermiss sienen Jung. As he em fiev Johr nich sehn harr, mook he sik op'n Padd. Boris hool em vun'n Johannesborg-Airport af. Op de Fohrt dörch de grote moderne Stadt weer Gerd teemlich beindruckt. Dorgegen weer Hamborg jo meist 'n Dörp.

Boris harr sik Urloof nomen un kunn sien Vadder fief Doog in de Stadt un ok dörch de wunnerscheune Ümgebung rümfeuhren. Nich wiet vun Johannesborg an'n Rand vun de Steppe leeg op en Anheuchte de Farm vun en Holsteener Buern, de ok hierher utwannert weer. Bi em drepen sik an de Wekenenn vele Düütsche, denn to den groten Bedrief geheurte ok 'n Gasthuus. Dat, wat dor op'n Disch keem, weer allerbeste norddüütsche Köök un verdräng dat Heimweh.

Dat Huus harr ringsüm 'ne grote öberdachte Veranda. So seten de Gäst in'n Schatten un harr'n herrlichen Blick op den Goorn un wiet doröber henweg in de scheune Gegend. As Söhn un Vadder ankemen, weer de Veranda all teemlich besetzt. Boris stell sienen Vadder 'n poor Lüüd vör. Denn setten se sik an'n freen Disch un keken in de Spieskoort.

In'n Goorn weer 'n Swatten dorbi, de Rabatten to begeten. Man kunn sehn, dat siene Arbeit em Freid mook. He fleit vör sik hen un weer vergneugt un mook allens gründlich un goot. Denn trocken dunkle Wulken op, un nich lang, dor fung dat an to geten. Dat regent nich oft in düsse Gegend. Man wenn de Heben de Schlüsen opmookt, denn kummt dor Woter dool; dat kannst di nich vörstellen. De Lüüd op de Veranda keken to den swatten Goorner hen. De weer nu all klöternatt, man he begeet tapfer wieder, ok wenn ut siene Sprütt lang nich so veel rutkeem as dat, wat vun Heben dool full. De Minschen hebbt lacht un schüttköppt, wiel dat de Mann stuur wiedermoken däe. De Swatte lach torüch, denn he weer'n fründlichen Minschen. No 'ne Tiet keek he denn doch hooch to'n Heben, dreih den Woterhohn dicht un güng in den Schuppen.


"Vun mi kriggst du nau dat, wat du bestellt hest, du witte Klookschieter!"

De Gäst op de Veranda stellten ehre Flaxeree in. De Spooß harr sien Enn funnen. — Wat weern se all vun de Socken, as'n kotte Tiet loter de Döör vun den Schuppen opgüng un de Afrikoner wedder rutkeem. He harr sik blots 'n Regenmantel antrocken un en Slapphoot opsetzt.

Denn güng he dörch den Regen, dreih den Woterhohn wedder op un mook an de Steed wieder, an de he vörhen opheurt harr.

"Djä", lach Boris, "op de Afrikoners, dor kannst di jümmers verloten!"


4.7.2021


na baven