Gollen Hochtied

vun Claus Günther

Kiek an: Hannes un Erna sünd nu ok al dicht bi föftig Johr verheirat, liekers se Dag för Dag so'ne Oort "Hau-un-Stich-Eh" feuhrt hefft. Hett jüm dat jung hollen? För ehr Öller sünd de twee noch fien toweeg, un'n beten prahlen wüllt's ok. Dorüm schall ehr Gollen Hochtied groot fiert warrn, meist dat halve Dörp hefft's op de List för dat Juuchheiläum sett.
"Aver Lydia strekt wi", bestimm Erna. "Dat is bloots miene Footplegersche."
"Wat?!", protesteer Hannes. "Utgerekent de seute Lydia schall nich komen? Denn kannst dien Vedder Kuddl man ok in Suer koken, den ollen Freetsack un Sprietkopp."
"Mien Vedder Kuddl? De hett tominnst Chatarakter! Aver Lydia? Man een Glas Wien — un se geiht jedeen Slapps an de Büx, seggt de Lüüd. Dat gefallt di woll ok noch!"
Kott un goot or veelmehr slecht, op'n Stutz harrn de twee sik wedder in de Wull. Miteens pingel dat an de Dör, un as Hannes opmook, keek Paster Martens em fründlich an.

"Wa-wa-wat wüllt Se denn hier?", stotter Hannes verwunnert.
"Guten Abend! Ist es wohl erlaubt — ?"
"Oh, Herr Paster, dat is jo 'n Pläseer!", reep Erna vun de Köök her, keem gau an un geev em de Hand. "Jümmer rin in de goote Stuuv! Hannes, du kannst uns dree mol 'n Kööm inschenken! Se drinkt doch een mit, Herr Paster, nich?"
De junge Martens weer noch teemlich nie in de Gemeen un much slecht nee seggen. Bovento wull he sien Vörstellung dörchsetten, dat de Bruutlüüd, ik men Erna un Hannes Puttfarken, jüm ehr Gollen Hochtied nich bloots "weltlich" fiern schulln. Dat harrn de ok gor nich vör, aver dat wuss he nich.
"Eerstmol proost — rin in de Rinn!", see Hannes.
"Zum Wohle!"
"Proost, Herr Paster! Sünndag wüllt wi ok mol wedder na Kark hen, nich, Hannes? Wi hefft bloots jümmer keen Tied hatt, nich, Hannes? Aver nu hefft wi jo bald Gollen Hochtied, nich, Herr Paster? Un dor hefft wi uns dacht — och Hannes, nu sitt dor doch nich rüm as'n Swiegstill, segg du doch ok mol wat!"
"Wenn ich vielleicht einen Vörschlag moken dröff, äh, dörf — "
Paster Martens harr dat noch nich so rut mit dat Plattdüütsche, aver he geev sik Meuh, un wat he överleggt harr un jüm nu seggt, ik men för de Fierstünn vun de twee in de Kark, dat klüng gor nich so övel. Man bloots dat Leed "Üb immer Treu und Redlichkeit" keem nich bi jüm an.
"Treu? Hannes un treu?" stichel Erna. "Dor lachen jo de Heuhner!"
"Un wat weer mit Redlichkeit, as du dien olen Knopp in'n Klingelbüdel smeten hest?", blaff Hannes trüch.

"Aber, aber!" Martens heef sien Hannen. "Ich bitte Sie, wir wüllt uns doch nich stroiten — nein: strieten!"
He weer op vertracktet Verhanneln instellt west un harr nich dormit rekent, dat de Koh so gau vun't Ies güng, aver nu schull se ok nich wedder rop.
"Laten Sie uns lieber auf ein friedvolles Miteinander an— äh, ansteuten!"
"Richtig, Herr Paster!"
"Op Se un de Kark!"
Na, de Snack weer nu nich so na sien Mütz, aver männichmol mutt ok 'n Paster mit de Wülf hulen. Bloots: Dat dicke Enn keem nu eerst! Erna leed em gau ehr Verteknis vör.
"Dat hier, Herr Paster, dat sünd all de Nooms vun uns po — vun uns potenz- ik wull seggen: vun uns möögliche Gäst, nich? Un dat hier is de Ploon vun'n Sool in Meyers Gasthuus, dor hefft's all de Dischen intekent."
"Frau äh, Puttfarken, ich verstehe nicht recht — ?"
Paster Martens runzel de Steern, un Hannes scheel na den Noom vun Lydia in de List, bit he begööscht faststell, dat de nich dörstreken weer.
"De leidige Saak is", verklor Modder Puttfarken, "dat sik en poor vun de Lüüd op'n Doot nich ut utstohn künnt, un dor heff ik nu dacht, vun wegen de Sittornung bi Disch, nich, Herr Paster? Ik meen, dat mit de Verdreeglichkeit is jo ok 'n beten Christenplicht, nich, Herr Paster, un Se mit ehr Minschenkenntnis — ?"
Rrrumms!, seet Martens in de Fall. Un nu keem Hannes — un mook se to.
"Momang! Ik heff dor noch so'n olen Genever..."
"Bester Mann, ich weiß ja, Sie meinen dat goot, aber äh — danke."
"Danke jo oder danke nee? Een köönt Se noch af!"
Un af güng de Post. Paster Martens feuhl sik as inne Zwickmeuhl.
"Also gut. Die Liste, meine ich. Gehen wir sie dörch. Hier steht: Jan Dösel. Was ist mit dem? Tüffelig, sagen Sie? So. Ja. Und mit wem kommt der nicht klar? Mit Anna Meyer. Gut. Dann setzen wir die — wo ist der Plan von dem Saal? — an den ersten Tisch links, und ihn an den vorletzten, neben der Tür. Haben Sie was zum Schrieven, dass ich die Nomens intragen kunnt? Danke. Weiter. Heiko Haase. Der ist was? Entschuldigung, was bitte ist ein Arfslieker? Ein Erbschleicher, aha."

So güng dat vöran. Wat en Bagaasch!, dacht de Paster (op Hochdüütsch), aver seggen dee he nix. He harr noog dormit to doon, de Lüüd op de List un anne Dischen utenanner, un sik sülvst gegen den Genever to Wehr to setten. Dat duer un duer! An'n Enn aver weer he heel tofreden un men, he harr ut de Saak dat Best mookt:
De Tüffel Jan Dösel schull bi en studeerte Deern ut de Stadt sitten, Sabbelputt Anna Meyer dicht bi de Muskanten un blangen de Börgermeestersch, de bannig hatthörig is, Arfslieker Haase bi en Wittfroo, arm as'n Karkenmuus, Kuddl Suupkopp blangen en vegetorschen Goottempler — un so wieder, "so dass alle voneinander lernen kunnt — äh, köönt", stell Martens fast un reev sik de Hannen. Op düsse Oort harr he aver ok, heel un deel, de Verwandtschop vun Hannes un Erna dörchenanner brocht, un keeneen Poor, bit op de olen Bruutlüüd, seet mehr tosomen…
"Oh hauehaueha", mook Erna. "Wenn dat man goot geiht!"
Aver Hannes see: "Dor kann noch een op stohn. Ich bewundere Ihnen, Herr Paster. Proost! Aaah... Hauptsaak, wi hefft all de Lüüd faat kregen. Klopperee gifft loter sobiso."
"Ich bitte Sie! Das sind doch alles erwachsene Menschen!"
"Dat sik haut ward, hefft wi inkalkuleert", see Erna dreug. "Beten Moord un Dootslag heurt dor mit to. Wi wüllt uns jo amüseern! Se doch ok, Herr Paster, nich?"
"Nun", schüddkopp Martens, de överhaupt nix mehr begriepen kunn un weeke Knee kreegen harr, "ich glaube, ich äh — ich gehe dann. Ja. Gott befohlen, lieve Lööt!"
Se bröchen em na de Huusdöör.
"Halt!", reep Hannes mitmol. "Wat mokt wi mit Lydia? Wo schall de hinsett warrn? De hefft wi vergeten!"
"Dat is'n gootet Teken!", frei sik Erna. "Nu striekt wi ehr doch vun de List!"
Aver Martens, liekers he vun Lydias slechten Roop heurt harr, mook sien Christenplicht swinnelig. Un de Genever. Bovento müss he Hannes bistohn, bildt he sik in.
"Nein nein, die gute Frau sitzt neben mi!", see he batz. "Der Platz war noch frie."
Weg weer he — as'n eulten Blitz, wenn ok bannig swunkig.

Hannes un Erna aver keeken sik an un weern sik utnohmswies eenig: Lydia un de Paster — dat kunn de Heuchpunkt warrn vun jüm ehr Gollen Hochtiedfier. Dor wullen se al för sorgen, dat de twee eulich mit Wien un Kööm trakteert warrt!