Dat Gitter

vun Berthold Cordes


Dörch dat Stuvenfinster fallt de letzten Sünnenstrahlen. De Finsterstreems tekent en Bild op den Disch, dat utsüht as en Gitter. Dat Licht is hell noog, dat 'n sehn kann, wo en Keerl an 'n Disch sitt un in de Zeitung blödert. Un jümmer wedder kickt he op de letzte Siet. „He weer en goden Fründ“, steiht dor in grote Bookstaven ünner en Dodesanzeig. Dat Licht is aver doch al so schummerig, dat 'n nich mitkriggt, dat den Leser Tranen in de Ogen staht.

Vör dree Johr weer dat ween, as gegenöver von Thees sien Hoff de Gemeendearbeider Wilhelm mit 'n Trecker vull Möbel, Pütt un Pann vör dat ool Schoolhuus anhöll. „Ik schall dat hier afladen. Wullt du mi eben mit afaten helpen?“, reep he Thees to. De stünn an 'n Goordentuun, de Hannen in de Büxentaschen un sä: „Nee, heff keen Tiet“, dreih sik üm un sluur dörch de Grootdöör in 't Huus. „Schall de doch sülvst sehn, wo he de Wohnung herricht kriggt för disse Utlänners, de sik dor breetmaken wüllt. Ik jedenfalls help em dor nich bi!“
Egentlich harr he woll nix gegen Utlänners, aver dat se nu uk al op de Dörper kemen un denn jüst op sien Naverschop, dat dä denn ja woll doch nich nödig. Wo faken harr een al höört, dat dat mit de blots jümmer Arger geev, un dat harr he sik geern von 'n Hals holen.

An 'n neegsten Morrn keem Grete, wat sien Fro is, in 'n Kohstall lopen: „Du, Thees, kiek mal, dor kaamt se!“ – „Wokeen kümmt dor?“, grummel Thees vör sik hin. „Du sühst doch, dat ik bi 't Arbeiden bün!“ „Na, de Utlänners! Een Froonsminsch mit dree Kinner un 'n Keerl mit 'n Hümpel Bagaasch ünner 'n arm un över 'n Puckel. Se teht in dat Schoolhuus in.“ Nu weer uk Thees neeschierig worrn. He stell de Schüffel bisiet. Denn lööp he in de Köök, wo he un sien Fro dörch de Gardinen över de Straat op de ool School kieken kunnen.

„Jens, kaam foorts na Huus! Wat hest du dor verloren?“ Grete weer orrig in Raasch, as se an 'n Namiddag ehrn Jüngsten bi de neen Navers sehg. „Kummst foorts na Huus, anners gifft 't wat op 'n Moors!“ Jens wüss nich, wat he nu al wedder utfreten harr. Aver Mudder ehr Drauhen weer so forsch, dat he sik stracks op de Söcken maak un na Huus leep. „Dat du mi dor nich wedder hingeihst! Hest mi verstahn?“ Verstahn harr Jens dat nich. Wat weer denn dorbi, wenn he mit de Naversdeern speel? Zeinab heet se, un beide harrn sik foorts verstahn. Se weern woll teemlich een Öller un Jens frei sik, dat he nu endlich een op de Naverschop to 'n Spelen harr. An 'n neegsten Dag harr Jens de Predigt von sien Mudder uk al lang wedder vergeten. As em dat to langwielig worr, leep he röver na Zeinab.

Gegen Avend weer Jens jümmer noch nich trüch, un Thees müss na em utkieken. As he sien Jung narms op 'n Hoff finnen kunn, keek he över den Schooltuun, un dor sehg he de beiden in 'e Sandkist spelen. „Jens, nu ward dat aver Tiet!“, reep he, un jüst in dissen Ogenblick keem Zeinab ehr Vadder ut 'n Huus. De güng op Thees to un stell sik em vör. He heet Ali un nödig Thees, doch op en Tass Tee in de Stuuv to kamen. Dittuur kunn Thees sik noch nich överwinnen, aver as beide sik en poor Daag later wedder drepen, nöhm he de Inladung an.
„Egentlich en feinen Keerl!“, dach Thees, un so männich Vörurdeel weer op eenmal weg. So keem dat, dat de Naversfamilien sik tominnst nich mehr ut 'n Weg güngen.

Dat weer Winter worrn, un siet vele Johren bleev de Snee gor liggen. De Fröst bröch dat trecht, dat Hellmers Fischdiek tofroor. Dat beleven Zeinab un Jens dat eerste Mal. Sledenföhren, dat harrn se bither nich kennt.
Nu aver kunnen se gor nich noog kriegen von disse Winterpracht. „Gaht nich to dicht an 'n Fischdiek, dat Ies hoolt noch nich!“ reep Thees de beiden noch na, as se mit den Sleden na 'n Sandbarg trocken. Un denn güng dat los! Eerst suus Jens mit den Sleden den Barg daal, denn weer Zeinab an de Reeg. Een versöch den annern to överholen. So güng dat en ganze Tiet lang, un beide harrn dor veel Spaaß an.

As Jens afsünnerlich wiet daalglinschen wull un dorüm orrig veel Swung haal, suus he mit den Sleden liekut in den Fischdiek. Dat Ies weer noch so möör, dat he foorts inbrook. Zeinab reep na Hülp, un to 'n Glück weer ehr Vadder uk gau to Steed. He haal de Ledder ut de Fischerhütt un legg se von 't Över op dat Ies un versöch so, Jens faat to kriegen.
Endlich harr Ali Glück. As he Jens aver an 't Över trecken wull, brook dat Ies wieter in, un he sülvst keem in 't Glinschen un full in dat ieskole Water. Jens sien Arm hööl he aver jümmer noch fast, un so schaff he dat, dat se beide an dat Över kemen. Jens weer nich bi sik, un so versöch Ali, em eerstmal dat Water ut 'n Lief to drücken. Endlich slöög Jens sien Ogen op. Ali nöhm em op 'n Arm un sleep em na Thees' Hoff.

Twee Daag harrn se Ali un Jens in 't Krankenhuus beholen. Bit op en düchtigen Snööf weer nix nableven. Dat Jens Ali sien Leven to verdanken hett, dat bröch beide Familien denn noch nöger tosamen.
Se weern nu faken tohoop. Ali hölp Thees af un to op 'n Hoff, un uk Thees kunn Ali un sien Familie männichmal ünner de Arms griepen.

De 20. April weer en düüstern Dag. De Wulken harrn sik so dicht tohooptogen, dat de Sünn uk nich een Strahl op de Eer smieten kunn. Bi den Dörpskröger harrn sik junge Lüüd ut Langewiel tohoopdaan un sopen sik den Kopp full. Se fullen op, wiel se jümehr Hoor teemlich kort schoren un an de Fööt Springersteveln harrn. Mit eenmal seten se op jümehr Motorröder un af güng dat na de ole School. Dor smeet een von jüm en Buddel dörch dat Kökenfinster, un foorts fungen de Gardinen an to brennen. Dat duur nich lang, dor stünn dat ganze Huus ünner Füür.

Ali un sien Familie versöchen to bargen, wat noch to retten weer. Bit op Zeinab weern all buten. Ali leep trüch, sien Dochter to söken. Endlich fünn he de lüttje Deern in de Kamer. He snaddel Zeinab in een Wulldeek un denn güng dat dörch de Vördeel na buten. Von den Böön polter en Balken daal un dreep Ali. He worr inklemmt un kunn sien Dochter man jüst noch na buten stöten. Na 'n Ogenblick kemen uk de Schandarms un de Füürwehr. — För Ali aver keem jede Hülp to laat.

De Sünn is wieldess wieter daalgahn un dat Bild von de Finsterstreems is nich mehr op de Dischdeek. De Sünnenstrahlen hebbt dat Bild so in de Läng togen, dat nu dat Gitter an de Wand to sehn is, jüst dor, wo de Döör na de Deel is. Thees sitt jümmer noch an den Disch un kickt bedächtig in de Zeitung. „He weer een goden Fründ“, jo, disse Anzeig harr he in de Zeitung setten laten. Schullen doch all weten, dat Ali ut 'n Libanon em bibrocht hett, dat Fründschop en Saak von Minschlichkeit un nich von Nationalitäten is. Aver weer dat allens, wat he för sien Fründ doon kann?

Jüst in dissen Ogenblick geiht de Döör op. Dörch dat Gitter an de Wand kaamt Zeinab un Jens in de Stuuv. Se kiekt em beide an, as wull'n se fragen: „Wat sittst du dor in 'n Düstern? Maak Licht an, dat du uns uk sehn kannst!“ Thees geiht na 'n Schalter un knipst dat Licht an.
„Nu weet ik, wat ik to doon heff“, seggt he un nimmt de beiden Kinner in den Arm.
As he dat mit sien Grete besnackt hett, geiht he an 't Telefoon un röppt den Börgermeister an: „Segg Willem Bescheed! He schall noch vondaag en nee Wohnung inrichten. Uns Hüüßelhuus hett lang noog leerstahn. Un dittuur faat ik uk mit an.“


25.2.2023


na baven