Gerda un Helmuth


Hamborg, de Klockentorn an'e Lannungsbrücken  

"Dat is een so scheunen Dag, un wi sitten hier binnen. Laat uns doch maal wedder an'n Haven fohrn, Seeluft snuppern un de grooten Pött ankieken! Los, kumm rut ut dien Sessel! Fernkieken kannst hüüt avend ok noch."

So smuck steiht se dor vör em in ehr hellig Linnenkostüüm mit de Bluus ut rosa Sied un de fienen Reemchen-Sandaletten. Ehr sneewitt' Hoor tiert ´n flotten Strohhoot in de sülve Farv.
Nümseen wörr ehr dat Öller vun bienah söventig Johr glöven. Een scheune Fru, slank, püük un propper, oprechten Gang. Jümmers schick un elegant. ´n Dame! Sien Modder un sien Fru harrn sik slichter antrocken, unopfälliger. Gerda dorgegen weer een "Fru vun Welt", so denkt he, un dat hett em jeedeenmal ´n Stich in't Hart geeven, wenn se sik drapen hebbt un he vör sien inner Oog siene beiden "richtigen Fruunslüüd" sehg.

Wisslich, se hett Hart, Warmnis, Charme, un egentlich wüsst he ok nich, wat em an ehr, düsse Fründin siet dree Johrn, fehlt. He kunn nich seggen, worüm he sik ehr gegenöver mennigmaal so unbeholpen vörkeem.

No'n Doot vun sien Fru vör een poor Johrn weer he wedder to sien Modder trocken. Se harr em bemodert, solang se kunn. As he denn alleen in de Wahnung trüchbleven weer, keem he sik blots noch frömd in de Welt vör. ´n Deel vun em stürf langsam, Dag vör Dag ´n eensamen Doot. Bet dat Gerda em över ´n Weg lopen dä.

Toeerst harr he glövt, he wöör dat Gedenken an siene Doden minnachten, wenn he wedder anfüng to leven.

`n lütt Smüstern harr he sik afringen musst, domaals, as se bi'n Anlegger op'n Ponton vun Brüch 4 an sien Disch keem un sik ´n Tass Kaffe bestellen dä. Se harr em fründlich ankeken. He wull ehr nich glieks wedder verschuuchen, un denn harr se em rundrut fraagt, wat he sik geern in Speegel ankieken mag. Disse Drookheit hett em toseggt. He strafft de Schullern, bört dat Kinn und smüstert trüch. Dat wedder gefallt ehr, un so besluten beid, wieldat de Dag so schöön weer, noch ´n lütt beten "op Tour" to gahn. He laadt ehr in op'n Seefohrt no Düvelsbrüch. In Oevelgönne denn harr se sik mit ´n Glas Wien revanscheert. Nee, wohrhaftig, dat geev nix uttosetten an ehr. Blots - se weer nich dat, wat he an sien Modder un an sien Fru hatt harr: düsse komodige Huusmoderlichkeit. He höllt sik jümmers vör, dat de Gerda een Geschenk weer in sien Öller. Wenn he ok bedüdend jünger weer, he harr nich mehr den Swung, düsse Lust, nochmaal wat Nieges antofangen. He wüss nich, wat he ehr noch gerecht warrn kunn mit sien Unlust, sien Möwen an'n HavenLeben fründlicher intorichten. Ehr wedder verleren? Nee, blots dat nich! He bruukt Tiet, ´n beten mehr Tiet as Gerda. He föhl sik doch nich mehr jung! Sien Profeschoon harr em utpowert, möör maakt. Sien Kinner un Enkel harrn Gerda geern. Bienah weer he niedsch.

"Helmuth, ik heff di wat frogt! Wüllt wi ´n beten an'n Haven gahn un later in Aal-Spieker eten? Wat meenst du?"
"Ach nee!" He düdt op'n Fernkieker: "Hüüt ist doch Football: Schalke gegen Kaiserslautern. Morgen villicht."
"Hest du wat dagegen, wenn ik nu alleen gah?"
"Ik laat di nich geern alleen gahn, man dat Speel is mi so wichtig. Verstah dat doch!"
Se verstünn, wull em `n Lütten opdrücken, aver he wendt sik af, wiest op't Kiekschapp.

De Döör föllt in't Slott, un Helmuth föhlt sik meist ´n beten wat unwoll, deels wat lichter, deels aver ok wat kribbelig. Dat Speel wull em nich mehr so as sünst fesseln. Gerda nimmt all bannig veel Platz in sien Denken un Föhlen in. Weer se woll all 'n Deel vun sien Leven worrn? Wull he dat denn?

 
De Elv vun'n Stintfang ut sehn De "Rickmer Rickmers"

Heel in Gedanken föhrt Gerda no Lannungsbrücken hen. Wo schall dat blots wiedergahn? Dree Johr all harr se sik afrackert, em wedder ´n lütt beten Freid an't Leven bitobringn. Dat schien so ahn Sinn un Verstand, all de Möh, avers annersrüm föhlt se ok, dat he ehr bruken deit. Blots üm över siene leven Doden to snacken? Nee, dat jo nich graad, un se harr sik nu
ok ´n lütt beten an em wennt, an sien stille Oort, sien Weten, de gooden Maneern. Ehr deit dat wohl, wenn se mit'nanner utgüngn, in'n Theoter orrer wenn se tosamen wannern dään, ok no ehr Frünnen hen, un wenn he sik denn üm ehr möhn deit, jüst so as'n Kavaleer vun de ole School.
Se flaneert daal na'n Anlegger. "´n Bedrief is dat hier! Schaad, dat Helmuth dat bunte Leven nich seihn kunn. Dat Leven kunn ik em in all de Johrn nich wedder bibringn, dor kann ik mi noch so veel Möh geven. Aver he is jo sünst ´n goden Minschen."
Se freit sik över dat morgendliche Drieven in'n Sünnschien. Dat Leven is herrlich! Schippsmotoren stampen, Wellenruschen, Utröpper mellt sik för Havenrundfohrten mit "He lüggt". Een Fährschipp geiht no Düwelsbrüch. Dat is goot, dor kümmt se op anner Gedanken! De Fohrtwind baven op Deck deit ehr goot.

ÖvelgönneOevelgönne - wo lang is se nich mehr hier west. "Nee, wat is dat doch scheun hier mang de lütten Kapteinshüüs, de Goorns, de olen Latüchten un den wunnervullen Blick op de Elv. Dor kaamt von beid Sieden bannig groote Damper an! "Dor much ik ok maal wedder mitfohrn", denkt se, "so as freuher! No Rio, no Singapuur, no de Süüdsee hen. Ja, dat weern noch Tieden, as mien Hans noch levt hett! Aver dat is lang her. Un nu? De Helmuth kümmt doch nich ut'n Sessel rut. Mit mi maal ´n schööne Krüüzfohrt maken? Nee, de ole, nadenkern Kierl will jümmers noch truern. Wolang woll noch? Ik heff doch ok nich mehr so veel Tiet. He günnt sik ok nie nix, jümmers mutt he sporen, allens op de Siet packen. Woför blots?"
In so'n komodig Kaffegoorn gönnt se sik ´n Iesbeker. Dennso kickt se op de Klock un verfehrt sik. Helmuth! Se hett em alleen laten. Hastig maakt se sik op un erwischt noch'n Schipp trüch. Se bimmelt bi em, man nüms maakt ehr op. Se slütt op un warrt op de Konsole ´n Kuveert gewohr: "För Gerda"

Se sackt op'n neegsten Stohl, kickt den versloten Ümslaag an un denkt: "´n Afscheedsbreef! He hett keen Lust mehr. Ik bün em to ünnernehmungslustig." So recht faten kann se't noch nich. Villicht hett he ehr een swore Entscheidung afnehmen wullt, wokeen weet? Ehr Hart kloppt mächtig gegen ehr Ribben. "Dat is goot so", seggt se sik. "Dree Johr lang kunn he mi nich ´n Föhlen vun Tosamenhörigkeit geven, jümmers"Die Möwen sehen alle aus, als ob sie Emma hießen..." stünnen sien Gedenken an de Doden twüschen uns. Ik heff dat nich schafft, em ut sien Truur ruttohalen. Ik mutt gahn."
Den versloten Breef - se kann sik jo denken, wat binnen steiht! - stekt se in ehr Handtasch. Se schrifft ´n lütt Koort: "Adieu, Helmuth, danke vör allens." Dennso slütt se de Döör. "Adieu, mien leve Fründ, nu büst du wedder free. Ik wünsch Di allens Goode!"

Man dat deiht mehr weh, as se tolaten will. In ehr Wahnung packt se ´n Koffer un föhrt no´n Flughaven. Se ordert ´n Last-Minute-Flug na "Jichenswo".
In'n Fleger maakt se den Breef op und leest dörch Tranen: "Gerda, ik will mit Di tosamen oolt waarn! Ik heff't tohuus ahn Di nich utholln. Ik will Di an Haven drapen. An 'uns Anlegger', dor, wo wi uns kennenlehrt hebbt vör dree Johrn. Ik weet nu, wat ik will. Ik bidd Di, gah nich wedder alleen ut! Tschüß, mien Leev, ik warr Di all finn, latest in'n Aal-Spieker. Ik will Di to'n Festeten inladen. Wi hebbt noch ´n wunnerbor Tiet vör uns! Ik küß Di. In Leev! Dien Helmuth"

"Helmuth", seggt se an't Telefon, "Helmuth, hier is dat so scheun, nimm ´n neegsten Fleger un maak Urlaub mit mi!" - "Wat?" "Jo, nu op'n Stutz kümmst Du rut ut Dien Sessel! ´n Festeten gifft dat hier ok, un sogoor dat Rückspeel Kaiserslautern gegen Schalke! Wat seggst Du? Jo, ik töv op Di! Wat? Tosamen oolt waarn? Sünd wi nich all oolt? Ach so, mit'nanner? Dat schallst du mi eerst wiesen, wo Du dat mit mi utholln wullt. Adjüss, mien Lever, gooden Floog! Un - Hallo! - pack Di ´n Baadbüx un'n Smoking in. Hier warrt levt! Jo! Bi Dag un bi Nacht! Wi wüllt noch wat vun'nanner hebben!"


Elfi Bock, Aust 2002
Biller un Teknen vun Elfi Bock


na baven