(Gele) Engels

vun Berthold Cordes

Bi Nacht op de A1 twüschen Hamborg un Bremen; noch'n halve Stünn un denn sünd wi wedder to Huus. Dat weren schöne Daag, de wi an de Oostsee belevt harrn, aver nu muchen wi woll geern wedder in uns egen Bett slapen. De Kinner weren achtern uk al inslapen, un so bleev uk de lastige Frageree na: „Wie lang duurt dat noch? Wi wiet is dat noch? Sünd wi nu bald to Huus?“ Dorför höört wi aver op eenmal en ludet Klötern ut den Motorruum vun uns Auto, un denn rechts ran op den Standstriepen! „Dat fehlt uns noch, nu hier op de Autobahn liggen to blieven!“

De Kinner weren waak worrn un dat Quengeln güng wedder los: „Sünd wi nu bald to Huus? Wie wiet is dat noch? Wie lang duurt dat denn noch un worüm staht wi hier?“

Ik nehm en Taschenlamp un kiek in den Motorruum vun uns olen Käfer. De Öölmeter seggt mi, dat de Öölstand in Ordnung is. „Wat nu?“ Ik roop en Nummer, de mi al mal ut de Schiet holpen hett, un uk dittuur ward mi Hülp toseggt. Dat duur man blots noch 20 Minuten, un denn hööl achter uns en Auto an. Ji weet woll, so'n gelet mit veer grote swatte Bookstaven an de Döör, en „gelen Engel“.

Engels vun disse Oort hebbt al faken een wiederholpen, wenn dat Auto steersch as'n Esel nich mehr wieder wull, un wenn Gesundheit un Leven vun Minschen in Gefohr weren, hebbt se vele Lüüd in't Krankenhuus brocht, wo annere Engels jüm pleegt hebbt.

„Na, will he nich mehr?“ De Pannenhelper hett al sien Warktüügkassen mitbrocht. „Smiet em man noch mal an!“ Uns ool Käfer springt op'n Stutz an, as wull he seggen: „Mi geiht't doch noch goot!“ Aver dat Klötern lett mi den Slötel foorts wedder in de annere Richt dreihn. „De Keilreem hett dat. De is al meist dörchreten. So kaamt ji nich wieder!“ Flink hett de gele Engel den Reem uttuscht. „Nu smiet em man wedder an!“ un na'n Wiel: „Löppt! Kaamt goot na Huus!“

Engel kann een överall finnen, uk dor, wo een dat nich vermoden deit. Un nich jümmer mutt een disse Helper eerst ropen; faken sünd se al lang dor. Dink mal an de Schutzengels, de een so männichmaal ut grote Noot holpen hebbt, ohn dat man se ropen hett. Dorto weer denn meist uk gor keen Tiet, nich mal daröver natodinken. Eerst later is denn düütlich worrn: Dor heff ik woll mal wedder een (oder glieks mehr) Schutzengels hat.

Mien Fro is uk een vun disse Oort. Geel is se man blots, wenn se ehren Oostfreesennerz driggt, un dat kummt nich so faken vör. Aver dorför seggt ehr Naam al, dat se mit dat Helper-Gen utstatt is: Angelika, „de Engelhaftige“. Se weet jümmer Raat un Hülp, al vele Johren lang. Laat dat bi de Kinner ween, de sik bi't Wrangeln mal wedder dat Knee opslahn harrn, oder uns Naverslüüd, de ehr Hülp geern annahmen hebbt. Nu sünd dat al de Enkelkinner, de se nich missen müchen un woll weet, wat se an ehr hebbt. Siet einige Johren sett se sik för öllere Lüüd in, backt Koken för dat Seniorendrapen un is uk anners jümmer praat to helpen. An'n meisten is se aver mi to Hülp kamen un hett mi jümmer bistahn.

Un nu höör ik jo fragen: „Wat hülpt di dat allens, wenn du ünnerwegens mal weder mit dien Auto liggen bliffst?“ Nu, dat kann ik jo woll kort vertelln:

Bi Nacht in Bremen op de Schwachhuuser Heerstraat sünd wi op den Weg na Huus. In't Parkhuus weer mien Auto noch goot ansprungen, aver al an de erste Ampel mutt ik bi Root anholen un dorbi geiht de Käfer ut.

As ik den Slötel wedder op Zündung stell, gifft dat blots noch en kortet „Klack“ un anners gor nix. Mien Fro un ik kiekt uns an: „Wat is dat denn nu?“ Uns Käfer bleev ganz ruhig, blots achter uns geev dat en orrig Huupkonzert. Ik verseuk noch eenmal, den Motor to starten, un endlich, bi'n drütten oder veerten Mal, springt he an, un wi köönt wiederföhren. Nu aver dat sülve Theoter.
Wedder mööt wi vör en rode Ampel anholen, un dat Auto geiht ut. Dittuur blifft all mien Möh, de Koor wedder in Gang to kriegen, vergevens. Blots jümmer kort „Klack“, un dat is allns, wat to hören is. De Batterie kann't nich hebben, de is man jüst vör korte Tiet neet inbaut worrn. Uk de Tank kann noch nich wedder leer ween. Den heff ik man güstern vull tankt. Aver de Magnetschalter, de hett uk al vör en poor Weeken Arger maakt. „Du warrst de Lichtmaschien woll bald uttuuschen möten“, harr mi de Gesell in de Warksteed seggt. Aver mi dücht, dat müss woll noch'n Tiet lang gahn. Harr ik man op em höört, denn müss ik hier nu nich nachts vör de Ampel stahn, de intwüschen al dreemal wedder gröön worrn weer.

„Laat mi mal maken!“ seggt mien Fro, de dat Snacken över de Lichtmaschien uk woll mitkregen un nu woll schients enen Weg funnen harr, den Käfer wedder in Gang to kriegen. Se kriggt ut den Geschirrkassen in'n Kufferruum en Hommer, geiht na achtern un sleit dormit sachten op den Anloter, wobi ik den Zündslötel ümdreiht heff. Un wat dinkt ji? – De Wagen springt an!

Pech blots, dat de neegste Ampel al to sehn is. Noch is se gröön, nu man gau röver! Doch as ik ehr nöger kaam, strahlt se mi mit en glannig Root in'e Mööt. Ik pedd op de Brems un as dat Auto to'n Stahn kummt, is de Kist al wedder ut.

Angelika is noch in Övung: Döör op – Kufferruum op – Geschirrkassen – Hommer rut – Motorruum achtern op – sachten Slag mit den Hommer op de Lichtmaschien – löppt! Nadem se disse Övung noch tweemal dörchföhrt hett, kickt se mi an: „Wi mööt woll bald na en anner Auto utkieken, denn dit gifft woll langsam sien Geist op.“

„Löppt!“, segg ik noch, „glieks morgen wöllt wi uns ümkieken, denn vun dit Theoter heff ik nu uk de Nees vull!“