Frieder kümmt na Huus

vun Gertrud Everding

O, wat för'n Regen un wat düster dat weer! Frieder harr den Kragen von sien Jack hoochtrocken un tapste dörch de Pütten na de Afteek röver. "Geschlossen", stunn an de Döör. "Nächste dienstbereite Apotheke Lämmersieth 36". Harr he doch man bloots vörher anropen, denn harr he den Weg nich för nix makt! Frieder gung wedder na den Bus röver. Wedder föffteihn Minuten täuven. Also na'n Lämmersieth musst he hen. So lang was he nich in Hamborg west. He wusst gor nich mehr, woans he door henkamen schull. "Dat Best is, ik gah hier von de Habichtstraat to Foot hen", grummel he in sien Boort, "denn finn ik dat. Mudder bruukt de Medezin, ehr geiht dat woll würklich nich goot."

As he hüüt Avend so miteens vör ehr stunn, harr se em toeerst gor nich kennt. Acht Johr harr se em nich to sehn kregen, domaals bi Vadders Gräffnis toletzt. O, wat weer se olt un krünkelig worrn! He harr sik bannig verfehrt. Mudders warrn nicht olt, harr he all de Johr dacht, Mudders sünd Mudders, de täuven, bit Sohnemann na Huus kümmt, un wenn dat'n Leven lang duuert. Un nu?
So veel Folen harr ehr Gesicht, de Hannen richtig Ollfruen-Hannen.
Se harr in siene Arms legen, ehr Tranen kullern man bloots so över de Backen un op sien Jack. "Mien Jung, mien leve Jung", harr se bloots jümmers wedder seggt. Denn weer se wedder swack in ehr Bett rinfullen. Achtunsöbentig weer se un he achtunveerdig.

Verjaagt harr he sik doch, as he bi den Lichtschien von sien Füürtüüg den Namen an de Huusdöör leest harr, "Brinkmann". Em bleev meist de Aten stahn vör Schreck. "Mudder levt also noch", harr he liesen bi sik seggt, un denn harr he na fief Minuten Nadenken klingelt.

Dat em dat Weddersehn so angriepen kunn! He weer doch'n groten Keerl? Aver as Mudder in sien Arms leeg, so dünn un swack, weer he mit'n maal botterweek, un he musst sik anstrengen, nich ok noch to wenen.
Wat harr he sik bloots dorbi dacht, Mudder so veel Johr alleen to laten? Weer he denn nich bi Troost west? Lange Tiet harr he denn bi ehr an't Bett seten, se harrn von de verleden Johrn vertellt, von sien Arbeit as Elektriker, von sien Fru un sien Söhn Sven. Jümmerto straak se em dorbi över de Hannen un över siene Backen un keek em an, bit se sik mitmaal oprichten dä un to em meen: "Frieder, de Dokter is vonavend bi mi west, he hett mi'n Rezept opschreven, Tabletten för mien Kopppien. Wüürst du hengahn un mi de halen? Ik heff sünst keen annern dorto."

Un nu weer he ünnerwegens na de Afteek. Wat much se woll hebben, sien Mudder? Weer dat en eernste Süük? Kopppien, harr se seggt. Aver keem dorüm en Nootarzt to nachtslapen Tiet? Veerdel Stünn later weer he an'n Lämmersieth. De Afteker keem an de Döör un keek em un dat Rezept penibel un beten avsünnerlich an. "Das ist aber ein sehr starkes Medikament. Kennen Sie Frau Brinkmann näher?"
"Sie ist meine Mutter", anter Frieder un keek den Afteker beten unseker an.
"Sagen Sie Ihrer Mutter, sie muss die Tropfen sehr gewissenhaft einnehmen. Heute Abend bitte erst mal nur zehn, ab morgen dann langsam steigern. Der Hausarzt wird sicher auch morgen noch mal vorbeikommen." He geev Frieder de Tüüt mit de lütt Buddel över de Toonbank weg, un denn weer he wedder op de Straat.

"Nu gau na Mudder hen", dacht he, "heff man bloots poor Daag Tiet in Düütschland, un wi hefft so veel to vertellen. Hüüt Nacht slaap ik to Huus op'n Sofa. Warrt woll gahn! Denn bün ik morrn glieks dor un kann för uns twee dat Freuhstück maken."
Wat woll sien Fru seggen dä, wenn he ehr dat vertell, dat mit sien Mudder? Nee, beter he sä gor nix. Stillswiegen weer anseggt. Dat würr bloots Krach geven. Andrea harr sien Mudder noch nienich lieden kunnt.

Von de Thilokark röver beier de Toornklock ölven Maal.

Frieder maak lange Schreed, he frei sik op Tohuus, "Mudder, ik kumm nu mit de Medezin! Glieks geiht di dat beter!" reep he, un em weer dat, as kunn se em nu al höörn.
Den Huusschlötel harr he dorbi. Dat Slott gnarr un gurr, denn geev dat na. He leep de Trepp na baben, glieks twee Stopen op eenmaal, denn stunn he in de Döör. Un wat he sik frei! He strahl över dat ganze Gesicht. Bi Mudder in de Stuuv weer Licht an.

"Mudder, ik bün wedder dor!" reep he.
Keen Anter ut de Slaapstuuv. — Nix —
"Se is inslapen", dach he, aver denn woor he dat gewohr… Mudder leeg bleek in de Küssens. Een Arm hung ut't Bett. "Mudder!", sä Frieder, "Mudder! Wat is di denn?"
Över dat fahle Gesicht leeg en licht Smüüstern, un Frieder weer dat, as harr se wat seggt. "Mien leve Jung!"

Aver dat was bloots de Wind buten in'n Boom.