Frieder
kümmt na Huus
vun Gertrud Everding
O, wat för'n Regen un wat düster dat weer! Frieder harr
den Kragen von sien Jack hoochtrocken un tapste dörch de Pütten
na de Afteek röver. "Geschlossen", stunn an de Döör.
"Nächste dienstbereite Apotheke Lämmersieth 36".
Harr he doch man bloots vörher anropen, denn harr he den Weg
nich för nix makt! Frieder gung wedder na den Bus röver.
Wedder föffteihn Minuten täuven. Also na'n Lämmersieth
musst he hen. So lang was he nich in Hamborg west. He wusst gor nich
mehr, woans he door henkamen schull. "Dat Best is, ik gah hier
von de Habichtstraat to Foot hen", grummel he in sien Boort,
"denn finn ik dat. Mudder bruukt de Medezin, ehr geiht dat woll
würklich nich goot."
As
he hüüt Avend so miteens vör ehr stunn, harr se em
toeerst gor nich kennt. Acht Johr harr se em nich to sehn kregen,
domaals bi Vadders Gräffnis toletzt. O, wat weer se olt un krünkelig
worrn! He harr sik bannig verfehrt. Mudders warrn nicht olt, harr
he all de Johr dacht, Mudders sünd Mudders, de täuven, bit
Sohnemann na Huus kümmt, un wenn dat'n Leven lang duuert. Un
nu?
So veel Folen harr ehr Gesicht, de Hannen richtig Ollfruen-Hannen.
Se harr in siene Arms legen, ehr Tranen kullern man bloots so över
de Backen un op sien Jack. "Mien Jung, mien leve Jung",
harr se bloots jümmers wedder seggt. Denn weer se wedder swack
in ehr Bett rinfullen. Achtunsöbentig weer se un he achtunveerdig.
Verjaagt harr he sik doch, as he bi den Lichtschien von sien Füürtüüg
den Namen an de Huusdöör leest harr, "Brinkmann".
Em bleev meist de Aten stahn vör Schreck. "Mudder levt also
noch", harr he liesen bi sik seggt, un denn harr he na fief Minuten
Nadenken klingelt.
Dat em dat Weddersehn so angriepen kunn! He weer doch'n groten Keerl?
Aver as Mudder in sien Arms leeg, so dünn un swack, weer he mit'n
maal botterweek, un he musst sik anstrengen, nich ok noch to wenen.
Wat harr he sik bloots dorbi dacht, Mudder so veel Johr alleen to
laten? Weer he denn nich bi Troost west? Lange Tiet harr he denn bi
ehr an't Bett seten, se harrn von de verleden Johrn vertellt, von
sien Arbeit as Elektriker, von sien Fru un sien Söhn Sven. Jümmerto
straak se em dorbi över de Hannen un över siene Backen un
keek em an, bit se sik mitmaal oprichten dä un to em meen: "Frieder,
de Dokter is vonavend bi mi west, he hett mi'n Rezept opschreven,
Tabletten för mien Kopppien. Wüürst du hengahn un mi
de halen? Ik heff sünst keen annern dorto."
Un
nu weer he ünnerwegens na de Afteek. Wat much se woll hebben,
sien Mudder? Weer dat en eernste Süük? Kopppien, harr se
seggt. Aver keem dorüm en Nootarzt to nachtslapen Tiet? Veerdel
Stünn later weer he an'n Lämmersieth. De Afteker keem an
de Döör un keek em un dat Rezept penibel un beten avsünnerlich
an. "Das ist aber ein sehr starkes Medikament. Kennen Sie Frau
Brinkmann näher?"
"Sie ist meine Mutter", anter Frieder un keek den Afteker
beten unseker an.
"Sagen Sie Ihrer Mutter, sie muss die Tropfen sehr gewissenhaft
einnehmen. Heute Abend bitte erst mal nur zehn, ab morgen dann langsam
steigern. Der Hausarzt wird sicher auch morgen noch mal vorbeikommen."
He geev Frieder de Tüüt mit de lütt Buddel över
de Toonbank weg, un denn weer he wedder op de Straat.
"Nu
gau na Mudder hen", dacht he, "heff man bloots poor Daag
Tiet in Düütschland, un wi hefft so veel to vertellen. Hüüt
Nacht slaap ik to Huus op'n Sofa. Warrt woll gahn! Denn bün ik
morrn glieks dor un kann för uns twee dat Freuhstück maken."
Wat woll sien Fru seggen dä, wenn he ehr dat vertell, dat mit
sien Mudder? Nee, beter he sä gor nix. Stillswiegen weer anseggt.
Dat würr bloots Krach geven. Andrea harr sien Mudder noch nienich
lieden kunnt.
Von de Thilokark röver beier de Toornklock ölven Maal.
Frieder
maak lange Schreed, he frei sik op Tohuus, "Mudder, ik kumm nu
mit de Medezin! Glieks geiht di dat beter!" reep he, un em weer
dat, as kunn se em nu al höörn.
Den Huusschlötel harr he dorbi. Dat Slott gnarr un gurr, denn
geev dat na. He leep de Trepp na baben, glieks twee Stopen op eenmaal,
denn stunn he in de Döör. Un wat he sik frei! He strahl
över dat ganze Gesicht. Bi Mudder in de Stuuv weer Licht an.
"Mudder, ik bün wedder dor!" reep he. 
Keen Anter ut de Slaapstuuv. Nix
"Se is inslapen", dach he, aver denn woor he dat gewohr
Mudder leeg bleek in de Küssens. Een Arm hung ut't Bett. "Mudder!",
sä Frieder, "Mudder! Wat is di denn?"
Över dat fahle Gesicht leeg en licht Smüüstern, un
Frieder weer dat, as harr se wat seggt. "Mien leve Jung!"
Aver dat was bloots de Wind buten in'n Boom.
|