Frieder kümmt na Huus vun Gertrud Everding O, wat för'n Regen un wat düster dat weer! Frieder harr den Kragen von sien Jack hoochtrocken un tapste dörch de Pütten na de Afteek röver. "Geschlossen", stunn an de Döör. "Nächste dienstbereite Apotheke Lämmersieth 36". Harr he doch man bloots vörher anropen, denn harr he den Weg nich för nix makt! Frieder gung wedder na den Bus röver. Wedder föffteihn Minuten täuven. Also na'n Lämmersieth musst he hen. So lang was he nich in Hamborg west. He wusst gor nich mehr, woans he door henkamen schull. "Dat Best is, ik gah hier von de Habichtstraat to Foot hen", grummel he in sien Boort, "denn finn ik dat. Mudder bruukt de Medezin, ehr geiht dat woll würklich nich goot." As
he hüüt Avend so miteens vör ehr stunn, harr se em
toeerst gor nich kennt. Acht Johr harr se em nich to sehn kregen,
domaals bi Vadders Gräffnis toletzt. O, wat weer se olt un krünkelig
worrn! He harr sik bannig verfehrt. Mudders warrn nicht olt, harr
he all de Johr dacht, Mudders sünd Mudders, de täuven, bit
Sohnemann na Huus kümmt, un wenn dat'n Leven lang duuert. Un
nu? Verjaagt harr he sik doch, as he bi den Lichtschien von sien Füürtüüg den Namen an de Huusdöör leest harr, "Brinkmann". Em bleev meist de Aten stahn vör Schreck. "Mudder levt also noch", harr he liesen bi sik seggt, un denn harr he na fief Minuten Nadenken klingelt. Dat em dat Weddersehn so angriepen kunn! He weer doch'n groten Keerl?
Aver as Mudder in sien Arms leeg, so dünn un swack, weer he mit'n
maal botterweek, un he musst sik anstrengen, nich ok noch to wenen. Un
nu weer he ünnerwegens na de Afteek. Wat much se woll hebben,
sien Mudder? Weer dat en eernste Süük? Kopppien, harr se
seggt. Aver keem dorüm en Nootarzt to nachtslapen Tiet? Veerdel
Stünn later weer he an'n Lämmersieth. De Afteker keem an
de Döör un keek em un dat Rezept penibel un beten avsünnerlich
an. "Das ist aber ein sehr starkes Medikament. Kennen Sie Frau
Brinkmann näher?" "Nu
gau na Mudder hen", dacht he, "heff man bloots poor Daag
Tiet in Düütschland, un wi hefft so veel to vertellen. Hüüt
Nacht slaap ik to Huus op'n Sofa. Warrt woll gahn! Denn bün ik
morrn glieks dor un kann för uns twee dat Freuhstück maken." Von de Thilokark röver beier de Toornklock ölven Maal. Frieder
maak lange Schreed, he frei sik op Tohuus, "Mudder, ik kumm nu
mit de Medezin! Glieks geiht di dat beter!" reep he, un em weer
dat, as kunn se em nu al höörn. "Mudder, ik bün wedder dor!" reep he. Aver dat was bloots de Wind buten in'n Boom. |