Vertellsel vun Rita Kusch So in de Middagstiet mach ick to gern mol in de Stadt gohn un dor so'n beten rumbummeln. Ick mutt gor nix köpen, will lever schnüstern. Viellicht find ick wat för de olen Lü, de nächste Week tohopkomt, oder mi kummt wat in de Möt, wo ick een lütje Andacht ut stricken kann. Ok gegen een neen Pullover oder ne Büx, de mi in de Möt kummt, hebb ick nix intowennen. Un an allerleevsten mag ick to'n Schluss in een lüt Stratencafé een Schuf sitten gohn un bi een Tass Koffi de Lü bekieken, de dor vorbikomt. Dor geiht ton Bispill een Fro vorbi, de jüst von Friseur kummt,
un ick spinn mi wat tosomen, wat se woll venomdach noch vor hett.
Een Kerl steiht all tein Minuten vor een Schaufenster un kiek all
Ogenblick no de Uhr. He tövt up wen, dat is licht to marken.
Hett sine nee Flamme em versett? Een lütt Jung von so seben oder
Ick kiek mi dat ne ganze Wiel an, denn betohl ick min Koffi un go
sinnig up den Bengel to. Een ole Fro mit Stock hett sick all bold
den Hals broken un he lacht sick koputt. Over dat is kien lustiget
Lachen, ne, dat klingt richtig bös. At up de Pirsch goh ick wieter
up em to. He sütt mi un sust af no de Rulltrepp hen. Ick stell
mi in den Wech un froch em, worum he de Lü so targen will, of
he dat god finnen deit, so'n ole Fro to Fall to bringen. Woller blots
dit böse Lachen, dat ick an so'n lüttjen Jung noch nie nich
sehn hebb. Natürlich is he fixer at ick. Von de Rulltrepp ut
speet he Nu schreede he at so'n afstoken Schwien no siene Mama. De keem ut
een Loden, wo du blots so verdreihde Unnerbüxen kopen kunnst
mit Bilders up un Sprüche, wo ick rode Ohren bi kriech, wenn
ick de lesen do. "Ferdinand!" reep se. "Wat will de
Fro von di?" Ick verklarde eer, wat ick von Ferdinand wull oder
beter, wat ick nich wull, nämlich von so'n Monster anspeet weern.
Un wet Se, wat disse dösige Olsch dor to mi secht hett? "Dat
schall woll sien Grund hebben, wenn min sensiblen Ferdinand se nich
lieden mach. He hett een wunnerbor Geföhl do för, wer een
goden Minschen is un wer nich!" Mi open Mund bin ick stohnbleben.
Ick wuss nix to seggen, wat bi mi all wat heten will, denn so licht
Ick mos mi erstmol berappeln, mi tosomensöken, wo ick heet un wo ick bin. Denn fullt mi endlich wat in. Ick gung mi gau een Is köpen un stellde mi denn so hen, dat all de Lü, de ut disse Passage woller rutwullen, direktemang an mi vorbi müssen. Dat durde ok gor nich lang, dor keem Ferdinand mit sin komische Ohren un mit siene supersympathische Mudder up denn Utgang to. At he just neben mi weer, schmerde ick eem dat Is queer dör dat Gesicht. Dat weer mi een Kreismissionfest von binnen, ok de Mudder dor noch wat an de Back to kleien. Dat wer di een Kleikrom, ober dat hett mi so'n Spoß mokt, dat glövt ji gor nich. Nu wuss Madam nix to seggen un ick hebb mi gau mit superfründliche Wör entschuldigt. "Oh, wat deit mi dat leed!" sä ick. "U De leeve Gott het seggt: "De Rache is mien!" Ober 'n beten moch ick dor ok von hebben. Also: wenn ji mol een lüttjen Jung seht, den de Ohren stief von'n Kopp afstoht, paßt up un denkt jo gau wat ut. |