Fango

vun Heinz Tiekötter

Hett di dien Dokter all mol Fangoümslääg verschreben? Wenn du di de afholen wullt un dor hengeihst, denn pass man goot op, woneem du diene Stebel henstellst. Stell de bloots jümmers vör de Döör vun den Karbuff, ansünsten geiht di dat so as nülich Hein Fienbrot. Hein harr dat beus in'n Krüüz un sien Dokter hett em sössmol Fango mit Massogen opschreben. Hein kreeg en Termin an Meddeweken an Abend üm Klock söss un weer as een vun de Letzten an de Reeg. He bekeem siene Ligg in en lüttje Komer. He müss sik dat Krüüz free moken un en lütten Ogenblick teuben. Denn keem een junge Deern. De harr en hitte Fangopackn un schuuf de Hein ünner sien Rück.

Twintig Minuten loter weer de Gegend üm seine Bandschieben warm un de Deern hool den Fango wedder weg. De Döör güng wedder op — un vör Hein stünn een Fro, de harr richtg wat in de Muscheln; dat kunnst glieks sehn. Se pack Hein bi de Schullern, drück em op de Ligg. Nu leeg he op'n Buuk. Veel schnackt hett se nich. Se funn fortsens de Stell, wo Hein dat pier, un fung mit de Massoog an. As twintig Minuten rüm weern, hau se em nochmol op Mors, wickel em in en Wulldeek in un säe to Hein, dat he nu 15 Minuten afkeulen kunn.

Hein weer an düssen Dag all siet Klock söss op de de Feut un all en lüttbeten meud. Em sünd de Ogen tofullen. As he wedder opwookt is, weer he alleen. Rings üm em weer Stille. Hein legg de Wulldeek an de Siet, sett sik op un luster, wat dor wat to heurn weer. Nix as Stille! De harrn em vergeten. He öberlegg, wat he doon kunn; sien Händy leeg in'n Auto. Hein fung an to fleiten; anfangs noch Melodien; loterhen, as wenn he op'n Footballplatz weer. He mool sik all ut, op welk Ort he wull de Nacht verbringen wöör!

Dor heur he, dat an de Ingangsdöör sik en Slötel in dat Slott dreih. Hein reep lut, dat grote Licht güng an un de Döör vun sienen Karbuff is vörsichtig opmookt worrn. In de Döör stunn en Fro mit 'n Ammer un en Leuwogen in de Hannen. "Wat moken Se denn hier? Se hebben mi ganz scheun bang mookt!"

Wenn Hein nu wedder to de Fango-Tante geiht, stellt he siene Stebel jümmers vör dat Karbuff.
Denn köönt de Deerns tomindts sehn, dat dor noch een liggen deit!