Weet ji ok all, wat so'n springlebennigen Sünnenschien, as 'n lütt Hund dat sien kann, de Levensqualität vun'n Minschen verännern, verbetern kann? Nee? Denn leest man mål dat Vertellen ...

"Miss Ellie"

vun Klaus-Dieter Tüxen

Mit sien Fru und twee Kinner, Söhn un Dochter, een Huus buen un in düsse Frieheit 'n feinen Hund as Huusfründ, wenn möglich 'n Boxer, so harr Klås sik vör goot twintig Johrn sien hüüsliche Tokunft vörstellt. Man as dat Huus fertig weer, verleep de Tiet, ohn dat he sik den Droom ut fröhere Johrn wohrhaftig ümsett hett.

Keem ok so, dat ünnerscheedliche, nich so gode Beleevnissen mit Huusdeerter achter em liggt un anners ok all in de Familie wat öller worrn, so dat keen Tiet för 'n groten Hund bleev. Sien Entschluss weer nich ümtostöten: Keen Hund un ok keen Katt oder sünst een Deertwark kümmt em in't Huus; de Afhängigkeit wöör för all veel to groot!

Eens Dåågs åvers wåågt sien Dochter liekers 'n Vörstoot: "Du, Papa, ik weet ja, du wullt keen Deert in't Huus, man, kunn dat nich doch 'n lütt Hund sien?"
"Nee", anter Klås, "will ik nix mit to doon hebben! Workeen schall dat Deert versorgen? Du büst in twee, dree Johrn ut de School, geihst studeern, un denn mööt wi dormit kloor kåmen — kümmt överhaupt nich in Frååg!"

De Dochter hett sik aver doch dörsett, as dat Bild wiest

Man wat Klås nich wüsst: De beiden Fruunslüüd in't Huus harrn all lang en Deert utkeken, 'n Komplott utarbeit', üm em bilütten möör to kriegen.
Duer ok nich lang, un de beiden blåsen to'n massiven Angriff op sien aflehnende Instellung: "Papa, köönt wi nich noch eenmål doröver snacken?"
"Woröver wullt du snacken?", froog Klås schienhillig.
"Na, nu doo man nich so, dat weetst du doch genau, över den Teckel."
"Ach nee? Nu is dat all 'n Teckel. Dor weet ik nix vun af. Bither weer blots de Snack vun 'n Hund."
Un nu worr de Druck op de lege Tour verstärkt, weer gråådweg an sien godet Gemööt richt'.
"Du, Papa", röög sien Dochter an de weke Karrn ünner de ruuche Schåål, "dat gifft dor so'n lütten Teckel, dee is teihn Johr oolt un dörv nich mehr bi dee Familie, wo he nu is, sien, wieldat de Dochter vun den Besitter gegen Deerterhoor allergsch is. See mutt ehr'n Hund afgeven un söcht nu 'n Familie, bi dee he dat goot hebben warrt. Kannst du di dat nich nochmål överleggen?"

Nu möök Klås 'n groten Fehler, hee weer 'n Ogenblick tögerlich. Sien Fruunslüüd marken Müüs un fåten foorts nå. "Dat schall 'n ganz leven Hund wesen, goot ertrocken un stuvenrein. Dee kost uns ok keen Penn un fritt uns ok nich de Hoor vun 'n Kopp, bruukt man blots 'n Handvull Fleesch jeden Dag", röög sien leve Fru ok noch in sien Seel ümher.

...mit den echten "Dackelblick"!

Un, wat keem? De Zermürbungsslacht hett seten, hee full üm as 'n afsåågte Eek.
"Dat will ik ju åvers vertellen: Warr ik eenmål wies, dat dat Deert nich ornlich passt warrt, mååk ik all'ns wedder trüchgängig. Un noch wat! Wenn dat Deert eerst dor is, höört dat ok vullständig to de Familie un schall Togang hebben to alle Rüümlichkeiten, blots Köök un Slååpstuuv blievt tabu!" Dütt weer vöreerst sien letzt' Toseggenhebben.

Wenn he nu dacht, de beiden fallt em vör Freud üm den Hals, hett he sik böös in de Fingers sneden. Nich, wiel se sik nich Freud hebbt, nee, wieldat se tämlich respektlos un wiss mit sien Ümfallen rekent hebbt.

Nådat Klås sien "Jawoort" geven harr, överslogen sik de Begeevnissen. Em keem't vör, as weer't güstern. En wunderbore Sommersünndag weer de eerste Juli un de grote Ogenblick stünn nu bevör. De Familie heel sik op de Terass' op, de Söhn weer bi to grillen, de Gäst, dee den Hund bringen wullen, mööt ja ok beköstigt warrn.
Dat güng allmählich op Klock halvig veer to, as vun de Strååt 'n Auto to hören weer; dat müssten se sien. De beiden Fruunslüüd störten nå vörn un Klås slender as unbedeeligt achterher. Dat he meist evenso hiddelig un opreegt weer, dat wull he keeneen wies måken.

Jüst, as he üm de Huuseck keem, güng de Döör vun 't Auto åpen un he true sien Ogen nich. Rut sprung dor so 'n lütt Deert, kuum grötter as 'n Rott, pickenswart, mit lange Hoor. En'n Hund as Huusfründ harr he sik anners vörstellt! Hee wull een'n to'n Anfåten.

Man dat duer nich lang, dor güng in em een Ümdenken vör. Un as de reinrassige ingelsche Langhoor-Dwargteckeldååm, gneterswart mit twee gele Punkte vörn as achter, överall noch an't Snüffeln weer, wüsst he, dee oder keen! Dat weer Leevde op den eersten Blick!

Nu güng dat to'n kommodigen Deel över. Alle Mann seten tosåmen in 'n Krink üm de Füerstell mit Fleesch un Wust un slogen sik nå un nå den Mågen vull — man woneem weer de lütt Hündin?

Nå dat se ehr'n tostännigen Omkrink wietlöftig utkunnschaft' harr, sett se sik bi Klås to Fööt un scheer sik 'n Schietwat üm de annern. Klås smöll dorhen as Ies in de Sünn, dee jüst in vulle Pracht an 'n Heven stünn.

Kloor, wokeen hier de Queen is, nich?

Stolt as 'n Pageluun weer he, as nu all müüsmarken dän, dat hee, un keen anner, för de Hundedååm de Nummer een in 'n Omkrink weer. Wiss, see harr blauet Bloot in ehr Ådern, mit 'n anstännigen Stammboom un hett "Freche vom Eidermoor" heten. Man in Klås sien Familie hebbt se dat lütt söte Deert "Miss Ellie" nennt, nå de vörnehme Dååm in de Fernsehserie "Dallas", wieldat se eddel as 'n Primaballerina op Tehnspitzen de Welt un all de Harten üm Klås herüm erobert hett. See hett noch bannig veel Freud mååkt un Spååß bröcht un weer de Sünnenschien in sien Familie.
Fief Johr harr Klås noch goot vun ehr, denn storv se an densülvigen Dag, an den se vör fief Johrn nå em henkåmen weer.

De Truer in sien Familie weer groot un heel noch lang an, un all sworen sik: "Lütt Miss Ellie, wi warrt di ni nich vergeten!"