Dünen, Woter un en Sommerdag
vun
Marita Pollak
Imke kiekt in sien greun-brune Ogen, de se mit so veel
Leev, Lust un Lengen ankieken.
Se slütt de Ogen, geneet sien sacht Strokeln, sien Mund, sien
Lippen komen ganz nehg an ehr Lippen sien Hannen sünd
överall ganz zoort glieden se över ehr Lief.
Imkes Hannen erkunnen ok ganz sacht düssen wunnerboren Mann mit
sien goot sneden Gesicht. En lütte Karv deelt sien Kinn.
Langsom fangt Jörn an, ehr Gesicht mit lütte hitte Küss
to överseien, sacht strokelt Imke mit ehr Lippen sien Gesicht
... sien Huut smeckt no Woold, Moos un Holt. Ehr warrt ganz hitt,
denn sien Hannen langt nu an en Steed de Middelpunkt vun jeedeen
Fru se höllt de Luft an will vör Lust schreen
over Jörn is gau he slött ehren seuten Mund
mit sien vulle hitte Lippen un küsst se, dat ehr slank Lief vun
luter Leev lichterloh brennt.
Se spöört, dat sik sien Muskeln spannen se spöört
em op ehren Lief, den ganzen wunnerboren Mann se mücht
em för jümmer fasthollen.
Liesen swiestert Jörn ehrn Noom, seggt, wo scheun se is, bewunnert
ehr Hoor, dat in lang Krüllen över ehren Lief liggt un gollen
in de Sünn schemert. Küsst zoort ehr groten scheunen blauen
Ogen, seggt liesen wunnerbore Wöör Wünsch un
Sücht , heurt keen Momang op, se mit sien Hannen to strokeln.

Imke verseukt allens in sik optonehmen un to bewohren düssen
blauen Heven, de lütten witten Wulken, den liesen Wind, dat blinken
Woter mit de lütten Scheep wiet achtern; se heurt den sachten
Bülgenslag un dat Ropen vun de Meuwen.
Se liggen midden in de Wenningstedter Dünen up Sylt, de vun Wildrosen
inrahmt sünd.
An düssen freuhen Morgen sünd noch nich veel Lüüd
ünnerwegens. Se feuhlen sik hier in ehr lütt Leevsnest seker
dor kannst meist nich rinkieken.
Imke un Jörn vergeten de Tiet, bit Hunnenöchen se ut ehr
Smusen opschreckt. Se trecken sik an un gohn Hand in Hand trüch
an den Strand, lopen verleevt an't Woter lang, jümmer wieder,
bit se op eenmal en oles Poor vör sik sehen en oles Poor
ohn nix
an! De ole Fru bückt sik af un to, nee ok doch
Jörn weet gor nich, wo he sien Ogen loten schall! Düssen
Blick mutt he nu nich hebben!
Ok de ole Mann bückt sik un wiest sien Fru Musseln un Steens.
Dat ole nokelt Poor is blot för sik dor.
Un ... jümmer mehr nokelt Lüüd kamen den Strand lang.
"Weest wat", seggt Jörn dröög, "wi
sünd, ohn dat wi dat wullen, op enmal op den FKK-Strand!"
Imke un he fangen luut an to lachen un dreihen üm se wullen
keen nokelt Lüüd üm sik rüm hebben. Al gor nich
ole Minschen ohn nix an!
Imke blifft stohn, smüüstert Jörn an un seggt: "Vör
en poor Johrn harrst du dat nich so licht hatt, mi in den Sand to
leggen!"
"Woso nich?", froogt Jörn un smüüstert trüch.
"Ganz eenfach", anter Imke. "De Wöör vun
mien Grootmoder klungen mi jümmer in mien Ohren: Imke, wenn en
Kerl verseukt, di dorto to bringen, dat du di henleggst loot
dat nich to! Sett di gau wedder hen, or noch beter, stoh furts op
denn wenn he dat schafft hett denn kriggst du vun de
Küss un dat Strokeln en Baby! Dat wullt du doch förwiss
noch nich hebben, so jung as du büst! Also heur jümmer op
mien Wöör! Un so", lacht Imke, "so bün
ik jümmer wedder swupps würkli gau wedder
opstohn! Kloor, dat de Mannslüüd dat nich lieden kunnen!"
Jörn fangt an to lachen un seggt: "Dat stell ik mi grood
vör!"
He nimmt se in sien Arm, smüüstert un seggt: "Dor heff
ik over Glück hatt, dat du hüüt nich op dien Oma heurt
hest!"
"Wieldat du de richtige Mann för mi büst", antert
Imke.
He drückt se fast an sik un seggt, "Du büst de wunnerbore
scheune Fru, de ik mi jümmer wünscht heff de ok noch
to mi heurt, wenn ik oolt bün!"
Verleevt gohn beide wieder, bit Imke stohn blifft un ünner Lachen
seggt: "Over wi gohn, wenn wi oolt sünd, nich nokelt an'n
Strand spazeren un bücken uns denn no Musseln un Steens!"
Jörn grient trüch un antert: "Op keen Fall!"

18.6.2021
|