De Breef

vun Friedrich Ehlbeck


Wenn ick mol Post krieg, denn kiek ick al scheev,
denn meistens krieg ick bloß son Breef,
wo de schöne Satz in steiht:
"Es steht noch was offen, das tut uns so leid."
Doch nülichst kreeg ick son Papier:
"Landmaschinen — Jubiläumsfier,
zu kucken gibt's da das und dies
und Ochsenbraten auch, am Spieß."
Oho, dach' ick in mienen Sinn ...
— hin!
Weil mi dat ümmer so freit,
wenn son Oss sick dreiht.

Will ick mol irgendwo hin,
denn gah ick nich so as ick bin,
ick treck mi meistens üm.
Worüm?
Wat dat woll schall?
Ick stink sonst so na'n Stall.
Bün ick denn torecht,
spring ick öbern Tuhn hinweg.
De Port, de laat ick to.
Worüm ick dat so do?
Dat is son Test,
geiht allerbest.
Ick spring dar röber, dat geiht famos.
Wenn ick mol nich röber kam,
will ick uck nich mehr los.


Bild: Antje Heßler

Ick bün denn öber de Port weggahn,
so hoch harr't gor nich nödig daan.
In't Auto rin, den Slötel dreiht,
Gang un Gas un losgeneiht.

Ob mien Fro sick uck woll freit?
Se keek ja meist son beten scheev.
Ochott, ick heff ehr doch so leev.
Dorför, dat se alleenen sitt,
bring ick ehr uck wat Schönes mit.
Bin ick ersmol in de Stadt,
dat eerste is, ick köp ehr wat.

Dar woll mien Auto, de olle Schinken,
doch up de rechte Siet nich blinken.
Müß ick doch rechts dar rüm,
wat aber leider uck nich güng,
weil dar son groten Schutzmann stünn.
Vör den kreeg ick een groten Schreck,
de harr'n Gesicht wie son Warndreieck.
Bi so en gräsige Snut
föhr ick leever grade ut.
Föhr noch wieter öber son Brüch,
dreih dar denn üm un keum wedder truch.
Ick blink na links, güng wunnerbor,
de Schandarm wör uck all nich mehr dar.

Denn anholln, wo man anholln dröfft,
rin in't Koophus un wat köfft.
Son hübsche Deern sä denn to mi:
"Bitte sehr, was wünschen Sie?"
Ick sä: "Ick dach, ich denk,
för mien Fro son lütt Geschenk,
finanziell bün ick nich kräftig,
ne Tafel Schokolade to föfftig."
Se keek mi an, de Schokolad inne Tut,
ick betahl un nix wie rut,
mit Schokolade ünnern Arm.
Bi mien Auto stünn de Dreiecksschandarm.
"Keine Parkgebühr zahlen
und ab durch die Mitte?
Bei mir nicht! Ihren Namen bitte."
Oh, wat wör ick uteneen,
har doch de Parkuhr öbersehn.
"Aus Lauenbrück der Ehlbeck bin ich,
Zeegenwinkel Nummer twintig."
"Wissen Sie, was ich jetzt mache?
Ich führe Sie jetzt ab zur Wache.
Das kann ich einfach nicht verkraften,
ich muss Sie erst einmal verhaften."
He tipp an sien Mütz un grien ganz schreeg!
"Kennst Hugo nich mehr, dien Schoolkolleg?"

Hugo?!
Hugo har ick ganz vergeten,
inne School har he blangen mi säten.
He schreev ümmer bi mi af.
Dorüm hett he nich veel schafft.
Wat ick dor harr, wör doch verkehrt,
dorüm hett he nich veel lehrt.
Har ick üm nich dat Messer geben,
ick glöv, he wör sitten bleben.
Ick meen so, damals in de School,
wi harrn üm fastbunn' up'n Stohl.
Oh, wat wör de Hugo dumm,
avers schnackt man nich dorvun.

Ick sä: "Du kunnst doch ganz good lehrn,
kunnst du denn nich wat Olliges weern?
Anstatt hier so rümtoquarken
wegen son Groschen för dat Parken?"
He sä: "Fritze, laat dien Witze!
Wi drinkt tohop en halben Liter,
ick wahn hier bloß poor Hüser wieter."
"Du hest doch Deenst hier up de Straaten,
kannst de denn so alleenen laten?"
He meen, dat wör so selten,
leet milde Ümstänn' gelten.
He hett mi denn nich mehr verknackt,
wi hefft denn schön gemütlich schnackt.

He wör binnen söben Johrn
dreemol tweemol Vadder woorn!
Söss Jungens, dreemol Zwillingspoorn.
Hugo, nee, nu frag ick di,
harst du woll Blaupapier dorbi?
Zwillinge? Jedesmol — dor is man doch platt.
Ne, oftmols harrn se gor nix hatt.
Ick dach: O du arme Mann,
denn is an dien Fro uck nix Goodes mehr an!
Siene Froh he'k denn jo sehn.
Se har wirklich schicke Been!
Se seeg uck good ut von Gesicht,
ick schätz denn glieks uck ehr Gewicht
un bemuster de Figur,
rein ut Gewohnheit, so as Buur —
Hugo sien Wief is attraktiv!

Ick föhr denn na Hus wedder trüch,
keum noch mol över ne grote Brüch.
Ick heff keen Autoradio
un keen Kassetten oder so,
heff so mien egen Melodie
un sing so ümmer sülbst mit mi.
So süng ick ümmerto
von Hugo un sien hübsche Fro.
Hugo, ick sing nu ümmerto:
Hugo, du hest ne hübsche Fro.
De Fro, de heet Johanna,
de bringt mi dörcheenanner,
Johanna, Johanna, Johanna.

Up eenmol keum de Kurve dor,
do wör mi wat an't rechte Ohr.
Wat schüll dat bedührn?!
Ick künn al nich mehr stüürn!
Dor reet mi eener inne Hoor,
ick künn nix sehn
un woll doch schreen.

As ick denn so to mi keum,
kunn dat angahn, dat ick drööm?
Ick wüß bloß, dat wat nich stimmt —
ick leeg in Bett, mien Fro, de schimpt.
"Man sollt dir in die Fenster haun,
du träumst hier laut von fremden Fraun!"
Ick keum doch grad von Hugo trüch,
dat begreep mien Fro jo nich.

Mit Hugo wör dreumt, wör allns nich wohr,
uck mit sien Fro nich, dat wör soor.

Doch de Droom wör nich verkehrt.
Twee Saken heff ick dorbi lehrt.
Man kann drömen, wat man will,
de Hauptsaak is, man dröömt dat still.
Man brukt sich uck gor nich up Reisen begeben,
man kann uck veel in Bett beleben.



21.2.2016


na baven