---

Dat wör letzt mitten in de Week,
ick har mit nix Besonners rekt.
Wull ut'n Dörp mal schnell wat halen,
vun' Maler bäten Farv ton Malen.
Wenn ick Farben hal vun Maler,
köp ick nich mehr as wie för'n Daler.
Ick pinsel leever bäten schneller,
denn reckt dat wieder un ward heller.
Dor dröp ick ünnerwegen een,
den har'k wer weet wie lang nich sehn.
Dor is ja wieder sonst nix bi,
bloß he weer een olen Fründ von mi.
Wie't denn so is, denn ward vertellt
von dütt un datt un uck von Geld.
He har Gehaltserhöhung kregen,
dat weer en Grund, een uttogeben.
He sä to mi: "Nu kumm man rin,
ick schenk di uckn lütten in."
Ick woll mi all wat öberleggen,
aber nee künn ick doch nich seggen.
Sons har he seggt: De Kerl, de spinnt,
de is mi dat Gehalt nich günnt.

Ick denk uck: Mak keen Kuddelmuddel,
viellicht hett he ne vulle Buddel.
Wie't denn so is, denn hefft wi sapen;
ick har schon veertein Köm wegschlaken
un wull man ersmal föfftein maken.
Da sä he: "Mehr heff ick nich stahn,
lat us man nu na Wirtschaft gahn,
dar spendier ick noch ne Runde,
dar studiert wi Tropfenkunde."
In de Wirtschaft gah ick gornich geern,
man bloß, ick wull em nich vertöhrn.
Ick wör ja uck eers half besapen,
un halben Kram schall man nich maken.

Wenn man länger inne Wirtschaft sitt,
denn hett man dat ja manchmal mit,
datt man uck dörcheenanner drinkt,
wat een denn dörcheenanner bringt,
dat man toletzt denn luthals singt.

De Fründ von mi un ick, wi bein,
wi späln denn dar Gesangverein.
Wi wörn beide nich alleen,
un denn singt sick dat ja schön.
Wi süngen von Lenz und Liebe,
von seliger goldener Zeit,
un uck von Köm un Beer,
paar Leeder hefft wi fleit.
Sien Geldknipp, de wör ruckzuck leer,
un mien dree Mark har'k uck nich mehr.

Mit Köm un Beer güng't ruckzuck,
ick har woll bäten hastig schluckt,
dar hör ick denn mien Inneres ropen:
,,O Fritze, jetzt mußt ober lopen,
wenn noch watt bezwecken wiß,
dorhin, wo dat Becken is."
Wiel ick düchtig lopen künn,
keum ick grad noch pünktlich hin.
Ick harr sogar noch poor Schritt öber.
Nu hüng ick öber't Becken röber,
all mien Benimmdi wör vergeeten,
nu wör dor kräftig trüggwards eten.
Up Dütsch seggt, ick heff düchtig garvt;
dat heff ick von us Vadder arvt.

Denn mök noch eener siene Witze:
Hört mal zu, so spricht jetzt Fritze.
Wat wör de frech un schnodderig,
un mi güng datt so kodderig.
Denn hett he noch son bäten pöbelt,
da hefft wi em noch schnell vermöbelt.

Naher kreeg ick keen Schluck mehr weg,
Ogottogott, watt wör mi schlech.
De Been, de wörn nu swaar wi Blie,
de ollen Knie, de zittern mi.
Mien Geist, de küsel üm vör dull,
har sick mit Weingeist inne Wull.
Mien Kopp füll ümmer vörn hendahl,
de ganze Welt wör mi egaal.
Ick wör richtig starbenskrank.
Tähnweh wör dar uck mit mang.

Wi schön dat Leben nüchtern is,
markst eers, wenn besapen büst.