Onkel Fidi

vun Friedrich Ehlbeck

Ick schall hier bäten wat vertelln.

Man hett mi seggt, so vör't Vertelln
hört sick dat, sick vörtostelln:
Een jeder, de mi kennt, de weet,
dat ick Ehlbecks Fidi heet.
Steiht so in mien Papieren in,
weil ick jo uck keen annern bin.

Ick bin eenachtundsömtig (178) grot
und ät geern Spiegelei up Brot.
Mien Öller to seggen, dat is schwor,
dat ännert sick von Johr to Johr.
Bin fein toweg, föhl mi gesund,
wäg hunnertfievundsößtig Pund.
Datt wäg ick ober uck bloß leer.
Wenn ick vull bin, wäg ick mehr.
Ick bin acht Johr na School gahn
un wieder heff ick nich veel dahn.
Man sä, de acht Johr harn nich reckt,
ober länger, datt har uck keen Zweck.
De Lehrer sä: du kannst nich lehrn,
ut di dor kann un ward nix weern.
Dor heft ick nix mehr gegen seggt,
son Lüer, de hefft jo meistens recht.
Ober ick bin doch wat woorn:
Patenunkel vör poor Johrn.

Datt Unkelwarrn, datt sünd son Saken,
dor brukt man sülbst nich veel bi maken.
Mien Vetter güng ja faken ut,
so fünn he denn ne eegene Brut.
Dat wör ne ganze glatte Deern.
Se müch em schienbor uck ganz geern,
hett sick na Hus hinbringen laten,
sietdem hefft se sick öfters drapen.
He nöhm se oftmols mit, sien lüttje Brut,
se seeg denn uck mitgenommen ut.

Bald meen se, dat müch woll beter wähn,
wenn se bald mol heiraden dähn.
Se hett denn so väl queest un quarkt,
bet he denn mit ehr güng na Kark.
Se hefft sick vör den Altar stellt,
un de Pastor hett vertellt.

Se bruken nix mehr öberleggen,
se bruken bloß noch ja to seggen.
Denn schnack he noch so vun de Leev,
un datt twee Sorten Menschen geev.
Denn uck noch al son annern Kram,
ick heff datt gornich all verstahn.
Dor hefft noch welke blangen mi säten,
de hefft datt uck nich al begräpen.
Dormit wör de Saak den kloor,
nu wörn se denn een Ehepoor.
Denn wör dor noch son bäten sungen,
denn hefft se den Segen noch empfungen,
un dormit wör de Trauung ut,
somit güngen se wedder rut.

De Sünn, de lach so schön von Himmel,
un de Glocken dän dat bimmeln.
Vör jüm pohr lütt je Blomenstreier,
se drög en witt Kleed mit langen Schleier,
un he wör uck en nobeln Mann,
he har sien besten Anzug an
un drög en ganzen neen Schlips.
Datt hefft se naher uck noch knipst.
Naja, denn geev datt Hochtiedsäten,
ne ganze Tiet hefft wi dor säten.
Wi hefft von dütt un datt probiert
un naher düchtig danzt un fiert.
Wir waren froh und ausgelassen,
hoch das Bein und hoch die Tassen.
Wi drünken Wien un Schluck un Beer
bit annern Morgen kott vör veer.
Do wörn wi nämlich alle möer.

Do sünd wi all na Bett hingahn,
so is mien Patenkind entstahn.
Doch mit den Lütten sien Geburt,
dat hett ne ganze Tied noch duurt.
Tövt heff ick dreevittel Johr.
Oha, watt heff ick tövt.
Mien Vetter full datt nich so swohr,
har't vör de Hochtied övt.
Ick heff faken to mien Vetter seggt:
Du, legg dien Telefongeld trecht!
Wenn ick Unkel bin, dat will ick weeten,
glieks Bescheed seggen, nich vergeten.

Denn güng ja uck dat Telefon,
he wör ut Rand un Band, de Klohn.
Nu bin ick Vadder, sä he, kerngesund,
"Alles prima, söben Pund."
Ick künn dor gornich schlau ut weern,
söben Pund Jungen oder söben Pund Deern?

Toeers wör't Baby tämlich lütt,
do kreeg he den Buddel al mal mit,
un wenn he denn mol Hunger harr,
mök he en krus Gesicht und blarr.
He mök denn richtig luhr Krakehl,
he riskier en grotes Word,
von Hunger höl he woll nich veel,
he schmeet den Nuckel över Bord.
Watt wull he denn, de lüttje Schieter?
He verlang sien halben Liter.
Wör denn vörbi de Döst,
denn speel he mit de Klöterböst.

Son Baby is doch glieks komplett,
bloß dat he noch keen Tähnen hett.
Datt mutt uck eersmol grötter ween,
in son lütt Muul passt noch keen Tähn.
So hett de Hebamm mi vertellt.
De Tähnen, de wörn nahbestellt.

Eers is't ja swoor för son lütt Göör.
Doch wenn se eersmol Tähnen hefft,
denn biet se sick all döhr.

Je mehr son Baby futtern mutt,
je grötter ward denn uck de Dutt.
Wiel dat uck ja nich verblifft,
dat he wedder wat von sick gifft.
Oha, watt hefft se Windeln köfft!
Un eenes Dags wör he denn döfft.

Denn müß he denn ja mit na Kark,
watt hefft de annern Göhrn dor quarkt.
Min Patenkind hett dat nich daan,
ick weet jo mit em ümtogahn.
Ick heff em dor jo ümmer holen,
ganz achtern torügg, dor stünnen sien Olen.
Ick müß em övert Becken heben,
den Namen hett de Pastor geben.
Jeder, de dorbi wör, weet,
dat ick nu "Unkel Fidi" heet.

Wenn man Patenunkel is,
freut de Verwandtschaft dat gewiß;
datt man wat schenkt von Tied to Tied,
dat is dorbi de Schattensiet.
To schenken is up allerbest,
watt düer utsüht un nich veel köst.

Ick wüß nich, wat ick schenken schull,
ick süng em denn de Ohren vull.
Am leevsten hört sien lütten Ohren
jo so dat Brummen von Motoren.
He kriescht un he lacht, je luter dat knattert,
ick glöv, datt hett he von sien Vadder.
Abends will he nie na Bett,
ob he dat woll von sien Mudder hett?
Vör lütt je Deerns, dor is he bangen,
dor weet he nix mit antofangen.
Dor is he richtig tatterig bi.
— Ick glöv meist, dat hett he von mi.