De dicke Sack

Gedicht, översett vun Klaus-Dieter Tüxen

Wilhelm Busch kunn Grootpråhlerie nich verknusen, un in een vun sien feinsten Riemels hett he dat ok to'n Utdruck bröcht. Ik hoff, ji warrt't mi nåseh'n, dat ik dütt lütt Gedicht "Platt" mååkt heff.

In dat Bild rechts porträteert Busch sik sülvst mit Minschenkenner-Blick.

De dicke Sack

Een dicke Sack, den Buer Bull,
dee em nå Möhl hen dregen wull,
üm uttoruh'n, 'mål kort afstellt,
neeg bi een riepet Ährenfeld —
leggt sik in würdevulle Fool'n
un fangt 'n Reed an to hool'n:

"Ik", pråhlt he, "bün de vulle Sack.
Ji Ähren man blots dünnet Pack.
Ik bün't, — dee ju op düsse Welt,
in Eenigkeit tosåmen höllt.

Ik bün't, dee hooch in Sorgen geiht,
dat't Fedderveeh ju nich freten deiht.
Ik, dee mit grote Fåtenskraft
am Enn ju in de Möhl rin schafft!

Verneigt sik deep, soo vör mi her,
denn, wat wär'n ji, wenn ik nich wär?"
Heel sachten ruuscht de Ähren ...:
"Een leere Schlauch wärst du,
wenn wi nich wär'n!"