De Minsch will jümmer geern
doch dat Neeste hörn.
Dorför hett de Minsch twee Ohrn
un keen Naricht geiht verlorn.
Mit een Ohr hörst dat Radio quieken,
mit anner Ohr kannst Kiekschapp kieken.

Manche Lüer de kriegt dat mit,
wenn se mi gegenöber sitt.
Ick heff twee wackelige Ohrn,
de sünd mi so angeborn,
dodörch gaht se nich verlorn.
De kann ick eenfach wackeln laten,
ohne extra antofaten
un ohne mi veel antostrengen.
Manchmol laat ick se uck hängen.
Ick heff dörch Hin- un Herbewegen
so anner Lüer to'n Lachen kregen.
Se gaht mol vörwards oder trüch,
doch grot upfalln deit dat nich.
Miene hebbt normale Grött
nich wie so'n Elefant se hett.
Wiel man dor Spoß mit hebben kann,
legg ick de Ohrn uck mol an.

Man hett jo links un rechts 'n Ohr
un een Mittelohr sogor.
Dat Mittelohr, dat is so een,
dat is vun buten kuum to sehn.
Dat föhlt man meistens in Verbinnung
mit'n Mittelohrentzünnung.
De kann faken düchtig störn.

Denn kannst bloß mittelmäßig hörn
un dat Trummelfell ward möör,
un toletzt hörst gor nix mehr.
Up een Ohr kann ick nix hörn
un mit dat anner uck nich geern.

Dat is wie Bohnen inne Ohrn
(de hebbt in Ohrn ja nix verlorn).
So as veele Seniorn
brukst denn Sensorn inne Ohrn.
De kriggst am besten in Geschäft,
wo man de denn testen dröfft.
Ick kann bloß jeden wohrschaun:
Lat di nich öber't Ohr haun!

Mitünner heff ick Ohrensusen.
Dat kann ick uck nich goot verknusen.
Veel, wat man denn so höört,
versteiht man denn verkehrt.
"Fremdkörper" un "Fremdwörter",
de so gliek doch klingt,
sünd gor nich gliek so unbedingt;
so as Testament un Temperment,
Aliment un Kompliment.
Goot, wenn man Differenzen kennt.
To mi sä'n miene Frünnen,
man müss uck tohörn künnen.
Dat heff ick all fröher wüsst,
dat hett mi keener seggen müsst.
Ick segg nu uck: "Höört alle her:
so lang ji sülben schnackt,
hört ji man nix Nee's mehr."

Wat man hört vun achtern rüm,
dat is faken richtig schlimm.
Oft genug hett dat Geruch.
Man kennt Töne, luute, liese,
extra schöne oder miese.
Ick sing un schnack, wat sick gehört,
bloß dat, wat in't Gehör gehört.
Ick heff wat hört un heff mi schworn,
ick segg nienich "Arsch mit Ohrn" .

Faken brukst bloß stiller wern,
denn kriggst jümmer mehr to hörn.
Man mutt un will nich allens hörn,
doch de Volksmund schnackt so geern.
Ward Heemlichkeiten mol bekannt,
denn sünd se meistens intressant.
Je höger de Etagen, je grötter de Blamagen.
Oft seggt man: "Hool de Ohren stief."
Aber miene blievt aktiv.

As en lüttje Deern mol vör mi stünn,
de uck wie ick so wackeln künn,
do heff ick staunt: Omannomann,
wat de dat doch prima kann!
Dor leggst doch glatt de Ohren an.
Öber beide Ohrn har ick mi bald
in de lütte Deern verknallt.
Wi hebbt beide grient un nich veel schnackt.
To wackelig wör de Kontakt.

Junge Lüer, de wulln so geern
vun mi dat Ohrenwackeln lehrn.
Koppschütteln wulln se sick denn sporn
un bloß noch schlackern mit de Ohrn.
Wie man dat maakt, dat wulln se weten —
man mutt veel Wackelpudding eten!