De Fleeg vun Claus Günther Raststeed Brunautaal, Pingstmaandag, anne Siet vun'n
Turenbus.
"Bingo!", dacht de Fleeg. Op'n letzten Drücker harr se dat schafft un weer tostegen, nee, rinflagen. Nu kunnt't wiedergahn. De Bus, vull besett mit Kott-Oorlaubers, de trüch wullen na Hamborg, neuhm Fohrt op. De Fleeg weer een vun de hibbelige Oort, un so suus se eerst mol den heelen Middelgang rünner, haal sik vörn an de Finsterschiev "Boing!" en lüttje Buul, man dat mookt ehr nix, un denn neuhm se sik den Fohrer vör ehr Nees harr sien Egenröök opnohmen, wiel dat he so pummelig weer un bannig sweet. "Hm, lecker!", hett se sik woll dacht, oder ok "suer mookt lustig!" Man as se sik op siene Nees sett, hett de Fohrer sik verfehrt. Üm't Hoor harr he dat Stüer verreten un dat Fohrtüüg gegen de Leddplank sett. Nich uttodenken, wenn de Bus to Malöör kamen un de Fohrer amenn doot bleven weer! De Oorsaak för dat harr keeneen Krimsche rutfunnen. Nienich. Dat
uns Fleeg, harr ik meist seggt, ik meen, dat de lüttje Fleeg
so unbannig veel Macht harr, dat wuss se natüürlich nich.
Vun wat ok? Se dreih 'ne niege Runn un sett sik dütmol bi den
Fohrer 'n beten heuger op den Kopp. De bensch ehr mit twee Fingers
steernwarts in de Flucht un harr meist 'n Anzeig kregen! Woso?
Na, op de Gegenfohrbohn weern jüst twee Udels ünnerwegens
mit jümehr Tatütata-Koor, un de een vun jüm is wat
wiesworrn. Wenn de Fleeg dat heurt harr, ik gläuv, de harr
sik dootlacht! Aver nee, Flegen köönt jo nich lachen. Nich
lachen, nich wenen, blots unschüllige Lüüd piesacken,
dat köönt se. De Fleeg in uns Bus aver harr ammerwies solten
Fohrersweet drunken Flegen mookt so wat in'n Ruff , nu
jank se no wat Seuts. Se stüer op Hannes un Erna to, rechterhand
vun'n Fohrer, de eerste Sittreeg. De twee harrn sik al den heelen
Morgen bi de Plünnen hatt, vun wegen he schull nich so veel supen
un se nich in eensenweg Schöh käupen een kennt jo
so wat. De Fleeg weer wohrhaftig en Fleeg un keen Brummer, man
se weer woll 'n beten grötter as den mehrsten un seeg ut, as
kunn se steken, liekers dat man blots Tarnung weer. Hannes aver, Hannes
harr lestens wat leest över Tsetseflegen, un dat een sloopkrank
warrn kunn vun jümehr Pieks. Och nee, sloopkrank dröff Erna
nich warrn! Keen schull em denn bekoken un sik mit siene Wäsch
amüseren, nich? He müss hanneln, ok wenn't weh deit! Opletzt, mag woll ween, hefft de twee sik wedder verdregen, Erna un Hannes. Wenn nich, denn sünd se woll utenanner, nich? De
Fleeg aver is zickzack flagen no Hannes sien Backs he harr
ehr üm een hunnerstel Millimeter verpasst! Denn hett se sik op
een vun de Pulsterlehnen sett, hett sik putzt un is macklich mitfohrt
bit Ennstatschoon Bergedörp. Dor hett se Verwandtschop wahnen,
de Fleeg, un de wull se al lang mol beseuken. Se harr sik vörnohmen,
unvermoden bi jüm optokrüzen un "Vergneugte Pingsten!"
to wünschen in ehr egene Flegensprook, versteiht sik.
20.5.2018
|