De Fleeg

vun Claus Günther

Raststeed Brunautaal, Pingstmaandag, anne Siet vun'n Turenbus.
"Will noch einer Cappu oder 'n Stück Kuchen?" wull de Fohrer weten. "Nee? Allens klar!" He pack sien Kraam op'n Dutt — wamm! De Klapp weer to, de Koffi- un Pipi-Paus to Enn un all de Fohrgäst stegen wedder in. Swuschschsch!, see de Döör, Gang rin un af.

Mit düsse Speegeln süht de Bus sülven meist ut as en Insekt...

"Bingo!", dacht de Fleeg. Op'n letzten Drücker harr se dat schafft un weer tostegen, nee, rinflagen. Nu kunnt't wiedergahn. De Bus, vull besett mit Kott-Oorlaubers, de trüch wullen na Hamborg, neuhm Fohrt op.

De Fleeg weer een vun de hibbelige Oort, un so suus se eerst mol den heelen Middelgang rünner, haal sik vörn an de Finsterschiev — "Boing!" — en lüttje Buul, man dat mookt ehr nix, un denn neuhm se sik den Fohrer vör — ehr Nees harr sien Egenröök opnohmen, wiel dat he so pummelig weer un bannig sweet. "Hm, lecker!", hett se sik woll dacht, oder ok "suer mookt lustig!" Man as se sik op siene Nees sett, hett de Fohrer sik verfehrt. Üm't Hoor harr he dat Stüer verreten un dat Fohrtüüg gegen de Leddplank sett. Nich uttodenken, wenn de Bus to Malöör kamen un de Fohrer amenn doot bleven weer!

De Oorsaak för dat harr keeneen Krimsche rutfunnen. Nienich.

Dat uns Fleeg, harr ik meist seggt, ik meen, dat de lüttje Fleeg so unbannig veel Macht harr, dat wuss se natüürlich nich. Vun wat ok? Se dreih 'ne niege Runn un sett sik dütmol bi den Fohrer 'n beten heuger op den Kopp. De bensch ehr mit twee Fingers steernwarts in de Flucht — un harr meist 'n Anzeig kregen! Woso? Na, op de Gegenfohrbohn weern jüst twee Udels ünnerwegens mit jümehr Tatütata-Koor, un de een vun jüm is wat wiesworrn.
"Da! Der Fahrer von dem roten Reisebus hat uns einen Vogel gezeigt! Den müssen wir —"
"Hest du de Nummer?"
"Welche Nummer?"
"Vun den Bus natüürlich!"
"Nee."
"Sloopmütz."

Wenn de Fleeg dat heurt harr, ik gläuv, de harr sik dootlacht! Aver nee, Flegen köönt jo nich lachen. Nich lachen, nich wenen, blots unschüllige Lüüd piesacken, dat köönt se. De Fleeg in uns Bus aver harr ammerwies solten Fohrersweet drunken — Flegen mookt so wat in'n Ruff —, nu jank se no wat Seuts. Se stüer op Hannes un Erna to, rechterhand vun'n Fohrer, de eerste Sittreeg. De twee harrn sik al den heelen Morgen bi de Plünnen hatt, vun wegen he schull nich so veel supen un se nich in eensenweg Schöh käupen — een kennt jo so wat.
Miteens, grood as Hannes ut sien vullen Beker en Sluck Cappuccino drinken wull, müss de Bus scharp bremsen. Hannes fleug meist op'n Gang.
"Igitt, wat 'n Schiet!" Allens op sien scheune, niege witte Büx.
"Kiek di dat an, Erna!", reep Hannes bedrippst. "Ik seh ut as 'n Swien!"
"Stimmt!", stell Erna fast. Se kunn sik nich trüchhollen. "Un beklackert hest du di ok noch!"
In düssen Momang keem de Fleeg in't Speel. Dat heet, se sett sik op de linke Back bi Erna. Dor hüng en putjehuppen Schokoloodenkokenkreumel. "Hmm!, direktemang to'n Verslickern."
Nu, Unheel, mook di op de Socken!

De Fleeg weer wohrhaftig en Fleeg un keen Brummer, man se weer woll 'n beten grötter as den mehrsten un seeg ut, as kunn se steken, liekers dat man blots Tarnung weer. Hannes aver, Hannes harr lestens wat leest över Tsetseflegen, un dat een sloopkrank warrn kunn vun jümehr Pieks. Och nee, sloopkrank dröff Erna nich warrn! Keen schull em denn bekoken un sik mit siene Wäsch amüseren, nich? He müss hanneln, ok wenn't weh deit!
"Au!"
Mit links op links — de Slag hett seten! Arme Erna. Ehr Kopp bums gegen de Finsterschiev.
"Ik wull doch blots de Fleeg, dat Oos —", stamer Hannes, man keeneen wull em dat afnehmen. Erna al lang nich. Un eerst de Lüüd in'n Bus!
"De Keerl haut siene Fro? En Sünn un Schann is dat!", keem en Mann in de Brass, un en anner wull Hannes sogor an de Wäsch. De Busfohrer holl an un wull Hannes vör de Döör setten. Aver dat wull nu Erna nich, denn he harr de Wahnungsslötel, un de wull he pattu nich ut de Hand geven ...

Opletzt, mag woll ween, hefft de twee sik wedder verdregen, Erna un Hannes. Wenn nich, denn sünd se woll utenanner, nich?

De Fleeg aver is zickzack flagen no Hannes sien Backs — he harr ehr üm een hunnerstel Millimeter verpasst! Denn hett se sik op een vun de Pulsterlehnen sett, hett sik putzt un is macklich mitfohrt bit Ennstatschoon Bergedörp. Dor hett se Verwandtschop wahnen, de Fleeg, un de wull se al lang mol beseuken. Se harr sik vörnohmen, unvermoden bi jüm optokrüzen un "Vergneugte Pingsten!" to wünschen — in ehr egene Flegensprook, versteiht sik.