Dei Teckel

vun Behrend Böckmann

'n Teckel klefft 'n Auto an,
kümmt tau dicht anne Rö nu ran,
ward up eins denn nich mihr seihn
un dunn wier't ok all gescheihn.
Hei is ünner't Auto kåmen —
dat Auto wech, wat deit hei låhmen,
för em is't würklich lech utgåhn:
kann blot noch up drei Beiner ståhn,
dat vierte Bein is dull blessiert,
wat hett dat Herrchen sik verfihrt,
fråcht bi'n Veihdokter gliek an,
wat man in son'n Fall måken kann.
Dei möt gor nich œwerleggen
un ward taut Herrchen dit nu seggen:
"Sall dei Teckel wieder läben,
möt man em in ein Klinik gäben,
man ward den Teckel operiern,
un dat Bein em amputiern."

Un so fix as man blot kann
stüert man dei Klinik an,
un in Rostock denn ankåmen,
ward hei as'n Minsch upnåhmen,
behannelt as Privatpatschent,
woans man dat von'n Minschen kennt.
Un dor dat gråd an'n Sünnabend is,
sünd sik Herr un Teckel wiss,
sall'n dei Weihdåch fix vergåhn,
kümmt dei Såk düer tau ståhn.

Mit Hotel- un Behandlungskosten
kümmt tauhop 'n schöner Posten,
doch dat Herrchen ward nich wädern
un deit Dreidusend giern henblädern —
ja, dreidusend möst hei gäben,
dormit dei Teckel bleef an'n Läben.
Dat wier em sien Teckel wiert
un is ok dat, wat't Herrchen ihrt.
Dei Teckel, disse lütte Hund,
wür mit dei Tiet wedder gesund,
hei hüppt nu wedder ganz allein
in'n Gorn ümher up sien drei Bein.