Lüttke Müse häbbt uck Ohrn

vun Josef Moorbrink un Hildegard Tölke

Bi us in Ollenborger Münsterland staoht Oma un Opa noch hoch in Tell. Sei schnackt nich bloß Platt mit ehre Enkelkinner, sei wiest ehr uck dei Natur. Beides tauhoope is Heimat pur un dat läwelang. So daut wi dat uck, Hanna un ick.

Einmaol inne Wäken fäuher ick mit miene beiden Enkelkinner Tamme un Ole in use eigene Holt an Horstbarg in Thüle. Tamme is 5 Johr olt un Ole 3 Johr. Wi Dreie teuwt un luurt dann dor gedullig up dat Damwild.

Mangers seiht wi eintied uck noch Wildschwiene. Ännermaol fäuhert wi an'n Diek in use Gemeinschaftsjagd bi Bäösel. Dor bekiekt un luurt wi up Reihe. Un wenn wi Glück häbbt, dann kriegt wi dor woll mangers 10 Reihe inne Künne. Dat is wunnerbor, wat wi dor aaltied beläwt.

Ditmaol bin ick mit Ole (3 Johr) allein dor ünnerwägens. Van 't Auto ut beöögt wi müüskenstill 6 Reihe un dei Äönte up'n Diek. Ole un ick sünd ganz liese an 't Flistern. Nu will Ole utstiegen un dor up mien Ansitzwaogen. "Ole, vandage nich. Tamme un Oma willt doch uck gern dei Reihe bekieken." Ole lätt sick stüern un frait sick bannig, dat Tamme un Oma dann uck mitkaomt. Nao'n Oogenblick sägg Ole ganz upgerägt: "Opa, dien Scheitgewähr moss du dann aower mitnähmen." Siene lüttken Oogen lücht't grannig up. Do kick Opa üm tau un sägg: "Ole, dat draff ick nich. Bit taun 1. Mai draff ick hier kien'n Buck scheiten."

Ole kick vör sick daol un mennt: "Och jao, Opa. Nu is jao Corona!"